Arlie Beach op de Camira

Is die hond er nu al weer zo vroeg ???!!!###. Elk nadeel heeft zijn voordeel. De annulering van de cruise gisteren maakt dat we vandaag weer vroeg uit de veren moeten. Dit begint routine te worden. En dat op vakantie. Maar we kunnen nu wel langer genieten van een mooie dag. Duidelijk spreekt hier een ochtendmens.

De speciale “courtesy bus” brengt ons naar het “meeting point” waar we als ervaren cruisereizigers, we hebben kennisvoorsprong van één dag, de juiste posities innemen om goede plekken aan boord te krijgen en een minimale wachttijd te hebben. Alles verloopt volgens plan. De “crew” bestaande uit Ross (skipper), Nathan, Ben, Sam en Lisa zijn net als wij blij dat we nu wel kunnen uitvaren. Binnen enkele minuten nadat we aan boord zijn gegaan, verlaten we daadwerkelijk de haven. We hebben wederom prachtig weer.

De “Camira”, een naam afgeleid van een Aboriginal gezegde “of the wind”, stopt even bij “Daydream Island”, om een passagier op te pikken maar dat is een “no show” dus we gaan verder. In de verte zien we laaghangende bewolking naderen. Binnen een kwartier varen we in een mistige lucht zodat we weinig van de omgeving kunnen zien. Wel heel sfeervol maar volgens de bemanning een zeer zeldzaam verschijnsel dat ze in hun carrière nog niet hebben meegemaakt. Op een bepaald ogenblik is het zo mistig dat we vanaf het achterdek de voorboeg bijna niet meer kunnen zien. Een beetje overdreven maar het lijkt wel op scènes uit een”Pirares of the Caribean” film. Af en toezien we door flarden van de mist delen van een eiland of een zeer zonnige plek verder op de oceaan waar de zon door een gat in de mist op het water schijnt. Dan trekt de mist langzaam weg en zien we de top van een eiland boven mistflarden uitsteken. Na een paar minuten is de bewolking opgelost en varen we verder onder een stralend blauwe hemel. De baai bij “Hook Island”, waar we gaan snorkelen, komt in zicht. We krijgen instructie over het snorkelen. Er zijn wetsuites beschikbaar evenals duikbrillen, snorkels en zwemvliezen. De communicatietekens worden uitgeleg. Met een gebogen arm met je hand de bovenkant van je hoofd aantikken betekent “OK”. Dat is de grotere en dus beter zichtbare versie van het OK teken met een O met wijsvinger en duim. Aandacht trekken om bijvoorbeeld terug te gaan naar het schip moet met een gestrekte arm omhoog steken. Het teken voor hulp in geval van verdrinking is internationaal : wild met de armen zwaaien en help schreeuwen. Op het voordek oefenen we met zijn allen, een man of 80, deze tekens. Uiteraard de nodige hilariteit. Dat schept een band.

We hijsen ons in een "wetsuit", passen de “flippers” en de duikbril. Een paar stoere foto’s maken natuurlijk. We gaan in de 3e boot. Er kunnen maximaal 18 personen in de motorboot die ons van de catamaran naar een plek dichter bij de kust brengt. Er wordt ons een gebied aangeduid waar we in moeten blijven met het snorkelen. Na de laatste instructie “masker vasthouden en achterover laten vallen” plons ik in het water met het voornemen om geen zout water binnen te krijgen. Het is als met veel Nieuwsjaarsvoornemens. Er loopt zout water via de snorkel in het mondstuk. Gatver !!##. Uitspugen, hoofd achterover, krachtig uitblazen via de snorkel,hoofd schuin voorover en masker optillen. Zo dat is weer geregeld. Geen perfecte start maar dat wordt door de aanblik die ik nu onderwater te zien krijg wel gecompenseerd. Fantastisch!! Ik zwem midden tussen scholen verschillende soorten tropische vissen. Precies zoals je in de documentaires van Jacques Cousteau kunt zien, is de onderwaterwereld hier prachtig. Helder blauw / groen water, veel verschillende vissoorten in allerlei kleurencombinaties, vormen en groottes. Af en toe probeer ik dieper te duiken en volg dan een school vissen tussen het koraal. De druk op de oren neemt toe en zodra het pijnlijk begint te worden, ga ik niet dieper. Bij het boven komen na een diepe duik het hoofd achterover en weer krachtig uitblazen via de snorkel want die is volgelopen met zout water. Je hoeft niet voortdurend te zwemmen. Af en toe op je buik drijven met de duikbril onder water en de snorkel erboven gaat ook prima. In het zout water blijf je goed drijven en kijken naar het mooie kleurige schouwspel is erg rustgevend. Soms zien we een bijzondere vis. Eentje met een fel blauwe of fel gele kleur. Frank en ik seinen elkaar dan en proberen de achtervolging onder water in te zetten. Plots zien we weer een nieuwe variant. Het blijkt achteraf,wanneer we op de boot de affiche met vissen in dit gebied bekijken, de “Reef Lizardfish” te zijn. Een vis van ongeveer 25 cm met hoekige vormen en een camouflagekleur. Lijkt een beetje op een camouflagepak dat soldaten in woestijngebied dragen. Lichtbruine en lichtgroene vlekken in een patroon dat prima past bij een bepaalde onderwaterplant waar deze vis zich verstopt. We volgen de vis en zien hem ineens niet meer totdat we goed kijken en zien dat vis gewoon boven een plant tot stilstand is gekomen die ongeveer hetzelfde kleurpatroon heeft als de vis op de bovenkant heeft. Een slimme tactiek!!. We snorkelen zo een flinke tijd en zien dat de motorboot al weer mensen gaat ophalen. Wij zwemmen even naar strategische plekken om er zeker van te zijn dat we pas in de laatste boot terug naar de catamaran moeten. Een geweldige snorkelervaring.

Zodra iedereen weer aan boord is, er wordt door de bemanning voortdurend met speciale telapparaten goed geteld, wordt de motor weer gestart en varen we naar “Whitehaven Beach” gelegen op het “Whitsunday Island”. Er staat te weinig wind om de zeilen te kunnen hijsen, dus moeten we voorlopig nog op motorkracht varen. Ons nieuwe reisdoel, een langgerekt strand met hagelwit fijn zand gelegen aan een oceaan met puur helder blauw/groen water, komt in zicht. Ook hier worden we in groepen van 18 personen met een motorboot naar het strand gevaren. Op het strand aangekomen voel je de bijzondere samenstelling van het zand. De eerste meters zijn voortdurend nat door het water en zodra je daar op stapt zak je met je voeten een centimeter of 10 weg in het zand. Dit zelfde gebeurt in de zandstrook die iets hoger op het strand ligt. Lopen op het droge zand leidt tot een raar piepend geluid, net als wanneer je met een hand over een regenjack wrijft. Het is erg warm op het stand en erg licht. De felle zon op het witte zand en de weerkaatsing op de oceaan maken dat warmte en licht volop aanwezig zijn. Dat betekent dus insmeren en veel drinken. Er is iemand van de crew meegekomen naar het strand met fris drinken, water en allerlei spelmateriaal. Iedereen gaat doen wat men prettig vind en al gauw zie je mensen zwemmen, zonnebaden, in de schaduw zitten, frisbee gooien, strandcricket doen. Kortom een flinke activiteit op strand en in het water. Ook Brigitte is in het water en laat zich met de golven naar het strand drijven, niets vermoedend van hetgeen haar te wachten staat. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren. Achter haar komt er iets naar haar toe zwemmen. En dan plots een gil. Het ding heeft haar bij een enkel te pakken. Dan een schaterlach want ze ziet dat slechts ik het ben.

Na een uur begint de pendeldienst met de motorboot weer. Aan boord is door de bemanning inmiddels een barbecue ingericht. De stapels gegrild vlees, vis en kip vallen direct op wanneer we op de catamaran aan boord gaan. In de salon staan salades, rauwkost, broodjes en sauzen klaar. Mensen hebben door de activiteiten behoorlijk trek gekregen. Met goed gevulde borden nemen de mensen plaats op het schip en smullen van de maaltijd. Het plaatje is zo helemaal compleet. Mensen die op de achtergrond van een tropisch wit strand en een helderblauwe hemel zitten en liggen op een catamaran in een helderblauwe oceaan en genieten van een maaltijd. De kapitein laat de ankers alvast hijsen en we beginnen aan onze terugreis. Er wordt onderweg nog een rondje vers fruit geserveerd. De kapitein laat omroepen dat er voldoende wind staat om te zeilen. Het grote zeil voor aan het schip wordt gehesen. Alles gaat helemaal gemotoriseerd. De zeelui uit de tijden van De Ruyter zouden verbaasd hebben gestaan. Het zeil gaat bol staan en de scheepsmotor gaat uit. We zeilen nu officieel met de catamaran en halen volgen de kapitein een snelheid van 7 knopen. Een heel verschil nu het motorgeluid is verdwenen. Je hoort alleen nog de 2 drijvers van de catamaran door het water klieven. We staan allemaal ergens aan de reling en kijken naar de vele panorama’s. Plotseling consternatie aan de linkerzijde. Ik draai me om en zie ver aan de horizon nog net een flink deel van een walvis die met een grote plons in de oceaan verdwijnt. Iemand had een walvis “gespot” en riep dat luid en duidelijk. Dat leidde ertoe dat bijna iedereen naar de linkerzijde van het schip liep. Ik moest eerst terug naar het achterdek om mijn camera met telelens te halen. Aansluiten naar de boeg van het schip gelopen en me vooraan in de punt genesteld met de camera in aanslag.De kapitein had inmiddels de koers van het schip aangepast en we voeren in de richting van de gesignaleerde walvis. Die liet zich af en toe weer ten dele zien. Fotocamera’s klikten rondom me. Jammer genoeg kwam er niet meer een goede “breach” en na een kwartier gingen we verder op de oorspronkelijke koers. Tegen half zes liepen we haven binnen. Een mooie zonsondergang op zee vormde een goede afsluiting van deze cruise.

De “courtesy bus” stond ons op te wachten en we waren binnen 15 minuten weer bij onze camper. Na de goede barbecue maaltijd hadden we niet veel trek meer. We besloten een pizza te halen bij de Domino’s pizzeria en peuzelden op een parkeerplaats bij de hoofdstraat, waar we wel internetverbinding konden krijgen, de voorgesneden plakken op terwijl de verhaaltjes voor dit weblog werden overgezet. Meer (dan 2) vliegen in één klap dus. Het plaatsen van bijbehorende foto’s is nu door het defect aan een laptop lastig geworden. Daar zal dus iets vertraging optreden.

Het plan voor de komende 2 dagen is iets aangepast. We hebben morgen weer een extra lange reisdag naar Mission Beach. Aansluitend een korte reisdag naar Cairns, de eindbestemming van onze campertrektocht. Daar blijven we 3 dagen alvorens we de terugreis via Sydney naar Europa weer oppakken.