Cairns naar het Great Barrier Reef

Bepakt en bezakt staan we om 7 uur bij de bushalte net buiten de camping. We worden opgehaald voor een excursie met Ocean Spirit Cruise voor een vaart met de catamaran naar het Great Barrier Reef. Wij zijn de eerste passagiers in de bus. De chauffeur, Charles, een ochtendmens zoals we snel zullen horen, is opgewekt en begint een geanimeerd gesprek. In de eerste 10 minuten zijn we nog de enige passagiers en geen onderwerp lijkt onbesproken te blijven. Wanneer hij hoort dat we uit Nederland komen, meestal is de tweede vraag hier “where are you from”, schakelt hij over naar de wereldkampioenschappen voetbal, de vele goede spelers die Nederland al jaren heeft etc, etc. Ook horen we dat hij vandaag zijn “wedding anniversary” heeft, 4 zoons heeft, vanavond uit eten gaat en uiteraard een vriend heeft die uit Nederland komt, ene Simon. Al pratend, gaat hij de andere gasten ophalen en brengt ons keurig op tijd bij "Reef Fleet Terminal". Het maken van een boottocht vanuit Cairns gaat net als bij menig luchthaven. Inchecken, boarding pass ophalen, etc. De skipper van de Ocean Spirit heet ons welkom en geeft aanwijzing dat we bij de laatste pier moeten zijn. We kunnen de grote masten van de catamaran al zien. Alles lijkt erop dat het een perfecte dag gaat worden.

We melden ons bij de bemanning van de catamaran. Ongelofelijk!!! Blijkt dat één van de beide catamarans een technisch probleem heeft met de “gear box” (versnellingsbak) en vandaag niet gerepareerd kan worden en dus ook niet gaat varen. Het is de catamaran die onze tocht naar de Great Barrier Reef zou gaan uitvoeren. We kunnen kiezen uit : “refund”, op een latere datum boeken maar niet eerder dan donderdag of met een andere tocht mee gaan die nu nog in de haven ligt. Dat is teleurstellend. We hebben niet zoveel keus en besluiten mee te gaan met een tocht naar het "Great Barrier Reef" met een snelle motorboot van Reef Magic. Zij varen naar een "pontoon" dat ze zelf hebben aangelegd. We zullen daar ongeveer 5 ½ uur verblijven. De tocht er naar toe duurt 90 minuten. Omdat we op het laatste moment hebben moeten beslissen en aan boord zijn gegaan is er niet veel keus meer van de plaatsen. We nemen plaats boven op het achterdek tegen de achterste reling. Zodra de boot buiten de haven is, voert de kapitein de snelheid op. En dat betekent in dit geval dat we met hoge snelheid de oceaan op varen. De mensen op het achterdek genieten van het uitzicht en krijgen informatie over de mogelijke activiteiten vanaf het platform “Marine World” geheten. Af en toe spatten er waterdruppels langs de zijkant van de boot hetgeen tot hilariteit leidt. Dat zou snel anders worden. Het vaste land van Australië en een laatste eiland laten we achter ons en de golven worden hoger en wilder. De boot begint onstuimiger te reageren. De golven worden echt diep en grillig. Er staat een strakke wind en het opspattend water lijkt nu meer op een horizontale stortbui. Sommige mensen op het achterdek krijgen de volle laag en zijn in één keer doorweekt. Het loopt snel leeg. Brigitte gaat naar beneden. Wij blijven nog stoer zitten midden op het achterdek precies op een plek waar het water net niet kan komen, zo denken we. We zien sommige cruisemedewerkers met plastic handschoenen aan rond lopen. Ze hebben ook spuugzakjes bij zich. Kennelijk zijn er passagiers zeeziek geworden. Dat is goed voor te stellen bij golven die soms wel 2 meter hoog / diep zijn. De boot gaat wild op en neer en tegelijkertijd heen en weer. Ik ga naar beneden want onze plek blijft niet droog. Ik zie meerdere mensen met geelgroene gezichten. Ik wist niet dat iemand zo een kleur kon krijgen. Meerdere medewerkers zijn druk bezig de zieke gasten op te vangen en de rommel op te ruimen. Brigitte voelt zich ook niet al te lekker maar hoeft niet over te geven. Ook Frank begint zich onprettig te voelen. Ik heb een plek gekozen waar ik toch nog frisse lucht krijg en een open blik opde horizon kan houden. Volgens mij is dat de beste strategie om de kans op zeeziekte te verkleinen. Ik blijf me goed voelen en dat is voor dit ogenblik voldoende. Na bijna 3 kwartier wordt het een stuk rustiger en de golven zijn een stuk minder. Een verklaring voor deze ruwe tocht krijg ik van een bemanningslid. Op dit traject varen we tussen 2 scheepvaartroutes die niet te ver van elkaar liggen. Op die routes zorgen grote oceaanschepen voor een flinke waterverplaatsing. En een wind van 20 – 25 knopen maakt het ook onstuimiger. Het water is “rustig” wanneer we bij het platform aanmeren. Op het moment dat we allemaal op het platform staan, zitten, liggen of hangen ziek ik hoeveel mensen zeeziek zijn geworden. Allemaal bleke gezichten, mensen met extra kleding aan omdat ze het koud hebben. En dat terwijl de zon volop brandt en het een graad of 28 C is.

Aan boord heeft iedereen al instructie gehad. Frank is snel hersteld en gaat zijn wetsuit, zwemvliezen en snorkel halen. Hij ligt al gauw in het water en is erg enthousiast over wat hij allemaal ziet. Ik volg enige tijd later. Wat we hier kunnen zien is nog vele malen mooier dan hetgeen we tijdens de cruise bij Whitsunday Island hebben gezien. Het oceaan water is hier glas- en glashelder. Je kunt echt meter diep onder water kijken en ziet een ontelbaar aantal koraalformaties met een eveneens ontelbaar aantal vissen. Drijven, snorkelend en af en toe de diepte in duikend genieten we van dit schouwspel. Er is een professionele fotograaf met een onderwatercamera. Plots zien we een gigantich grote tropische vis. Later horen we dat deze vis “Wally” heet en voortduren in dit deel van het rif aanwezig is. Kennelijk is hij (of zij) ook gewend aan alle snorkelaars en fotografie want het lijkt of hij zich door de fotograaf laat roepen om als fotomodel te fungeren. Op uitnodiging van de fotograaf kom ik dichterbij en aai het beest over zijn bol. Het moment voor 2 flitsende foto’s. Duim omhoog van de fotograaf en dat is gelukt. “Next please!!” Ook Brigitte gaat snorkelen zodra ze voldoende is hersteld. Alle drie hebben we met plezier en verbazing dit snorkelen gedaan. Na 3 kwartier is het tijd voor een pauze. We krijgen een lunch aangeboden.Bijna iedereen is weer zover hersteld dat men wel weer gaat eten. Het smaakt prima. Het basisdeel van het platform is geheel overdekt met een zeildoek waarbij er vrij uitzicht is naar 2 kanten. Tevens is er een hoger gelegen platform waar men kan genieten van de zon op strandstoelen. Even insmeren en korte tijd zonnebaden.

Frank gaat mee met een “Great Dive & Snorkel Adventure”. Met een speciale motorboot wordt hij in een groep van 20 mensen naar een ander deel van dit rif gevaren. Er gaat een ervaren snorkel en duikinstructeur en tevens zeebioloog mee. Men hoopt op die plek zeeschildpadden en haaien te zien. Het is wel een plek waar deze dieren vaker worden gesignaleerd. Ze blijven 50 minuten weg en ik kan ze vanaf het bovenste platform goed volgen. Frank vertelt later dat hij een haai heeft gezien. Brigitte heeft in deze tijd een korte tocht met een “semi submersible” (halve onderzeeër) gemaakt een kon op die manier nog een ander deel van het rif onderwater bekijken. Het is al iets na half 3 en bijna tijd om de terugtocht in te zetten. Ik grijp mijn kans en ga nog een keer snorkelen. Telkens zie je nieuwe kleurige vissen. Soms een grote groepen bij elkaar. Ze zijn zo dichtbij dat je ze gewoon kunt aanraken. Om 3 uur is het einde snorkelen en duiken. Alle spullen inleveren, aankleden en dan aan boord.

Op de terugtocht hebben we een mooie plek op het achterdek boven. Met de rug tegen de wand van de overdekte ruimte kijken we vrijuit naar achteren onder de beschutting van een overkapping. In het midden hebben we tevens minimale kans op het opvliegende water. Passagiers een of 2 rijen voor ons krijgen regelmatig een plens water over zich en verdwijnen langzamerhand weer naar binnen. Het is een stuk rustiger en geen ons drieën wordt ziek. Plots een boodschap van de kapitein. Er zijn walvissen gesignaleerd en hij legt de boot stil. Alle camera’s worden in de aanslag gehouden en het achterdek stroomt vol met mensen. We zien de walvissen wederom gedeeltelijk regelmatig boven komen. Ze zijn op een niet al te grote afstand van ons schip. Na een tijdje varen we verder totdat iemand plots ziet dat de walvissen kort achter ons schip weer boven komen. Ze zijn nu echt dichtbij en we kunnen goede foto’s maken. Het laatste deel van de terugtocht verloopt vlotjes en tegen 6 uur varen we de haven binnen. Door de wijziging van onze reis moeten we nog wel op zoek naar de juiste bus die ons naar de camping terugbrengt. Met hulp van een medewerker van Ocean Spirit, die ons ’s ochtends had geholpen met de aanpassing van de reis, worden we naar een bus geleid. Tegen 7 uur zijn we terug bij de camper en genieten we moe maar voldaan van een pastamaaltijd. Na het eten en afwassen duurt het niet lang of we gaan slapen want morgen moeten we nog vroeger opstaan.