Dag 5 verhalen, waar of niet waar

Margareth had goed haar best gedaan onze ontbijtwensen die ze gisteravond had gevraagd in te willigen. Frisse yoghurt en schaaltjes verse frambozen en pruimen stonden klaar even als jus d' orange en verschillende cereals.
Ze bracht de scrambled eggs, bacon and mushrooms en liep weg met de boodschap "for the rest you must help yourself". We deden twee sneetjes brood in het broodrooster, stelden de timer in en begonnen aan onze eggs en bacon.
Enige tijd later roken we een brandlucht en bij onderzoek bleek de vrees waarheid geworden. Er kwamen twee zwarte plakken toast uit het rooster. Dit leidde tot hilariteit bij een ander paar gasten, die vervolgens onderling een discussie over broodroosters voerden. Ik klopte aan op de deur naar de keuken om het voorval aan Margereth te melden.
Bij het zien van deze ramp verzuchtte ze op quasi onvergelijkte toon "what have you done". Dit leidde wederom tot hilariteit bij iedereen. Na "I 'll get you some more bread" kwam ze terug met een paar nieuwe plakken brood, deed ze in het rooster en meldde "these are the last ones, so don't burn them again". In deze herkansing liep alles volgens plan en konden we genieten van toast met frambozenjam en marmelade.

Het plan voor vandaag was een bezoekje aan het plaatsje Beauly. Op weg daar naar toe gingen we naar het Tourist Information Center. Pal naast dit bureau lag een dolfijn informatie centrum. Vanuit het gebouwtje konden we met verrekijkers met verschillende vergrotingsfactoren in de naast gelegen baai naar dolfijnen kijken.
Dat was een verrassing. Er waren inderdaad dolfijnen te zien. De verrekijkers waren ook wel nodig omdat ze door de grote afstand met het blote oog alleen maar als kleine zwarte vinnen en af en toe een deel van de ronde rug waren te zien. Met de verrekijkers waren ze redelijk goed te zien.

Bij het toeristenbureau waren we ook getipt over een mogelijkheid een boottocht te maken om dolfijnen te zien. De haven waar de boot zou vertrekken lag op 20 minuten rijden.
Daar aangekomen bleek dat de eerst volgende vaart over iets meer dan 2 uur zou vertrekken. Dat was te veel wachttijd.

We pakten het oorspronkelijke plan weer op en reden naar Beauly waar we de Priory bezochten. Hier troffen we restanten aan van een kloostergebouw dat gedeeltelijk door sloop, omdat een krijgsheer de steenblokken voor de versteviging van zijn fort nodig had en door brand in de huidige staat was gekomen.

Vanuit Beauly reden we naar de opstapplaats voor een bootocht over het Loch Ness. De rondvaart zou een uur duren en ons naar de ruine van Castle Urquhart brengen. Die hadden we gisteren al vanaf de weg langs het meer gezien.
Via een voetgangerstunneltje onder deze weg kwamen we bij de boot "Jacobite Warrior". Omdat we redelijk vooraan in de wachtrij stonden, konden we een goede zitplaats op het bovendek vinden.
Zodra alle passagiers een plekje hadden gevonden, manoeuvreerde de kapitein de boot behoedzaam achterwaarts het haventje uit. Eenmaal met de boot in de juiste richting op het meer gaf de kapitein gas en voer naar de linkerzijde van het meer. Is dat nu ook typisch Engels of is dat algemeen gebruik in de scheepvaart?
Een sterk brandende zon scheen op het water. We voeren in de richting van de zon en het licht schitterde fel op het water. In die richting kijken en fotograferen leverde dus alleen maar silhoutten op.
Tijdens de vaart klonk uit de luidsprekers op het dek Schotse muziek en werd een toelichting gegeven op het ontstaan van het meer, de herkomst van de naam. Bij dat laatste kwam een verhaal, bijna een sprookje, dat werd afgesloten met de zin "for those who believe this, that is where the name comes from". Nou dan weet je het wel.

Bij de aanlegsteiger van de kasteelruine verliet een aantal passagiers de boot voor een excursie. Wij bleven aan boord en zetten de reis na een kwartiertje voort.
Tijdens dit deel van de vaart hoorden we het verhaal van een snelheidsmaniak die met een boot het snelheidsrecord wilde verbeteren. Tijdens zijn poging werd op het "heen" traject van één mijl een snelheid van 206 mph gemeten.
Bij het afremmen om ook het verplichte "terug" traject af te leggen, sloeg de boot over de kop en verongelukte de piloot. Zijn wereldrecord werd niet erkend omdat niet het 2e trajectdeel was afgelegd.

Het allerlaatste deel van de vaart werd het verhaal van het monster van Loch Ness gedaan. Om een lang verhaal kort te maken, het monster bestond niet en was uiteraard "fake". Tja als ze dit nu vóór de reis hadden verteld. Toch een leuk boottochtje in de zon en genieten van de prachtige natuur.

We reden terug naar Stirling, waar we nu wat meer tijd hadden voor een stadswandeling. Even rondsnuffelen in een bookstore.
Opvallend vond ik de grote collectie boeken over de Scottish history. De twee tafels direct bij de ingang en ook de eerste paar schappen in de eerste rij stonden vol met boeken over de geschiedenis.
Vooral de verloren veldslagen in 1715 en 1745, die het einde van de Schotse droom over een eigen koninkrijk betekende, kwam vaak als thema naar voren. Ook de geschiedenis van verschillende clans was een belangrijk onderwerp. Een snelle blik op de introductie en de samenvatting op de acherkant gaf sterk het gevoel van een trots volk dat het nog steeds niet kan (wil) accepteren?
De winkels in de overdekte Victorian Market waren ondanks de vermelde openingstijden op een bord bij de ingang toch al gesloten. De hal was wel toegankelijk en de moeite waard om doorheen te lopen. De avondzon gaf een mooie belichting van rivier, brug en Stirling Castle. Perfect moment om dit vast te leggen.

De laatste halte voor die dag werd "Culloden Battlefield". Die historische plek lag ongeveer een halve mijl verder dan ons b&b adres aan dezelfde weg. Na de verhalen over de Jacobites op de boot en de impressie in de boekwinkel leek dit een passende afsluiting van de dag.

Op een groot heide- en grasveld waren met 2 tegenover elkaar staande rijen vlaggenmasten met rode respectievelijk blauwe vlaggen de linies van Engelse c.q. de Schotse (Jacobites) troepen aangegeven. We maakten een wandeling langs de rode linie en de memorial stones van de gesneuvelde clans.
De volkomen serene rust, de uitgebreidheid van de vlakte, de enkele vlaggenmasten en gedenkstenen maakten een overweldigende indruk waar we even stil van werden. Te bedenken dat hier ruim 250 jaar geleden enkele duizenden mannen met pijl en boog en zwaarden tegenover elkaar hebben gestaan en de strijd met hun leven hebben moeten bekopen.

Bij één van de informatieborden vingen we flarden op van de uitleg van een gids aan een groep. De slag had gevochten moeten worden op 15 april 1745. Dat was echter de verjaardag van de Engelse generaal, die zijn manschappen een vrije dag gaf en wat rum om dit te vieren. De Schotten bedachten dat het een goed idee was om dan juist maar heimelijk de aanval te openen. Het naderen van Engelse troepen kostte echter veel meer tijd en kracht dan was ingeschat.
Toen de Schotten het Engelse kamp waren genaderd was het inmiddels al de ochtend van 16 april. De Engelsen waren uitgerust door de vrije dag en de rum maakte ze onbevangen. Het resultaat is bekend. De Schotten leden een verpletterende nederlaag. Aldus de gids.

Met deze ervaring op het slagveld reden we terug naar ons b&b adres voor de laatste overnachting hier nabij Inverness.