Dag 9 Free Willy here we come

Het is nog erg vroeg en donker wanneer ik wakker wordt en meen geluiden te horen bij het gebouw met de afvalcontainers. Mijn eerste gedachten gaan uit naar het verhaal over de beren. Dus direct uit bed en proberen vanachter het raam te zien of er inderdaad een beer actief is. Het is te donker om dit te kunnen zien. We zien wel een donkere vlek in de buurt van de schuur maar of het een beer is weten we niet. Na een tijdje gaan we maar weer slapen.

De volgende ochtend hoort Brigitte van een andere campinggast dat er vanochtend vroeg een beer is gezien op de toegangsweg naar de camping. Het zou gaan om de middelgrote beer van de 3. Zou er dan toch een beer bij het afvalgebouw zijn geweest vragen we ons af. Zeker weten zullen we het nooit.

We ontbijten wat later op de ochtend. Het is wederom mistig. Nu maar hopen dat de mist aan het eind van de ochtend gaat verdwijnen. Het advies van de SI whalewatching opvolgend, gaan we gekleed in meerdere laagjes en met een winddichte jas op pad naar de haven. Aan onze camera’s is de telezoomlens gemonteerd voor het geval we onderweg een beer tegenkomen. Als je die met een standaard- of groothoekens wilt vastleggen, moet je er wel heel dicht bij in de buurt zijn.

Amper 10 minuten later komen we zonder beerervaring aan bij de haven. De internetverbinding is intussen weer hersteld want de bliepjes en tringeltjes van binnenkomende whatsapp berichten, mailtjes of tweets volgen elkaar in korte tijd snel op. Beneden in het dorpje is de verbinding goed en stabiel.

Telegraph Cove is een dorpje volgebouwd met houten huisjes op palen. Deze vormen de “boardwalk” rondom de haven. In 5 minuten heb je het hele dorp doorgelopen en gezien. De huisjes zijn allemaal verschillend van kleur en vorm en allemaal versierd met bloemen in staande of hangende potten. Elk huis heeft een informatiebord met een verhaal over het specifieke huis of iets uit het dorp. Het is er nu in de zomer redelijk druk door alle toeristen. Ik vraag me af hoe het er hier uit ziet na het zomerseizoen als er geen toeristen komen en hoe het in de winter is.

Aan het eind van boardwalk bevindt zich een bruinrood gekleurd gebouw waarin SI whalewatching is gehuisvest alsook een whalemuseum. We checken om 12 uur in en krijgen 3 boarding passes voor de MV Lukwa. We lopen nog even rond en maken foto’s. Erg fraai is de Alaskan malamute, een soort husky, die bij een vrouw naast de stoel ligt. Deze hond met een mooie kop moet gewoon op de foto. Na een tijdje besef ik dat ik een erg zoute smaak in de mond heb gekregen. Dat zal wel van de zilte zeelucht zijn. Je proeft het zout op de lippen en de tong. We merken dat er veel Nederlanders aanwezig zijn. Aan de dialecten te horen komen ze uit alle delen van het land. De zon slaagt er in de bewolking te verdrijven en om kwart voor één worden we bijgeroepen voor een woord van welkom van de kapitein. Captain Wayne en zijn assistente Carmen geven uitleg over wat we gaan doen en welke dieren we mogelijk gaan zien. Captaine Wayne, een authentieke kapitein met een witte haardos en witte baard, heeft gedurende 17 jaar al duizenden keren deze whalewatching cruises gevaren. Daarvoor heeft hij 20 jaar bij de coast guard in deze regio gevaren. Hij kent in een 20 mijl radius elk hoekje en gaatje aan de kustlijn. Carmen vaart al 4 jaren mee en is als universitair onderzoeker bekend met het leven en de gewoonten van “bears, cougars and wolfs”. Zij studeert environmental science en weet veel van de dieren in dit gebied. Captain Wayne is erg blij met de grote opkomst. Zijn paycheck kan deze maand weer betaald worden. Toerisme is dit jaar in Britsh Columbia slechter dan ooit in de laatste tien jaar. Volgens hem zijn er ’s winters maar 4 bewoners in dit dorp. We worden in oplopende alfabetische volgorde aan boord gelaten. Dat betekent dat wij als laatste aan boord mogen en een plaats zoeken. Nou heb ik niets tegen een alfabetische volgorde maar doe die dan ook af en toe eens in aflopende volgorde. De kapitein vraagt ieder van de gasten de plaats of het land van herkomst en heeft bijna overal wel een leuke gevatte opmerking over. Zo horen wij terwijl hij ons aankijkt “ah, The Netherlands land of the tall people. Last week I had a family of 5 persons and all of them were 6 foot 7.” Wij zelf zijn 6 foot 5 dus iets minder lang.

Om iets over één uur varen we uit voor een vaart van 3,5 uur. Het eerste half uur is er niet veel bijzonders te zien. De laaghangende mist is nog niet helemaal verdwenen. We zijn onderweg naar Robson’s Eco Reserve waar vanochtend killer whales zijn gesignaleerd. Dat is bijna een uur varen. We vangen af en toe wel een glimp op van dolfijnen die op grote afstand onze boot passeren. Op een gegeven ogenblik spotten mensen op grote afstand een fontein van water dat in een wolkje uiteenspat. Dat is het teken dat er een whale zwemt. De kapitein zet koers in die richting en de passagiers verzamelen zich bijna allemaal aan één zijde van het schip. Dit begint hierdoor scheef in het water te liggen. We zien dat dit ook gebeurt bij de andere whalewatching schepen. Er zijn nog 3 andere schepen met hetzelfde reisdoel in onze buurt. De schepen blijven allemaal op grote afstand van de dieren. Er zijn wettelijke regels waarin is bepaald hoe schepen zich moeten gedragen. De afstand wordt mede bepaald door de omvang van het schip : hoe groter het schip hoe groter de afstand. Een schip mag niet naar de dieren toesturen maar moet parallel met de dieren varen. De afstand is erg groot voor het maken van mooie foto’s. De 200mm telelens is niet krachtig genoeg. Voor goede opnames heb je een 300mm of beter nog een 400 mm nodig.

De schepen gaan soms een tijdje met de motor uit stil liggen. Op een gegeven ogenblik komen de twee orkafamilies dichter in onze buurt. Dat is het moment waarop betere foto’s zijn te maken. Je kunt de dieren horen in- en uitademen. Een heel bijzonder moment om zulke grote walvissen van dichtbij te zien en te horen. Carmen legt uit om welke families het gaat. Alle orka’s die in deze omgeving leven zijn geïdentificeerd aan de hand van grootte en vorm van de rugvin (dorsal vin), de witte vlek achter de rugvin (saddle patch). Ook worden ze in een familiestamboom geplaatst op basis van afstamming van de moeder. Wij volgen families A23 en A25. Dat is een familie van 4 respectievelijk 2 orka’s. Er worden door alle passagiers veel foto’s gemaakt van de orka’s en bultrugwalvissen. Dat wordt uitzoeken en vooral weggooien van de niet bruikbare. Hopelijk zijn er met het uitsnijden nog leuke foto’s over te houden.

Nadat we de orka’s lange tijd hebben gevolg gaan we verder op onze tocht. Op een bepaald punt in de baai staat er een sterk stroming die zichtbaar wordt in ruwe golfslag. In de verte zien we weer de fonteintjes van walvissen. De kapitein legt uit dat in dit gebied de stroming zorgt voor extra zuurstof in het water Dat is aantrekkelijk voor bepaalde vissoorten zoals haring en dat is weer fijn voor de walvissen die op hun beurt in één hap er tientallen verorberen. We zien ook hier de bultrugwalvissen op grote afstand. In een ander deel van de baai is een zeer grote groep vogels die chaotisch en in staat van opwinding telkens op het water duikt. Wederom uitleg van de kapitein dat hier mogelijk voedsel voor de vogels aanwezig is. Dat kan ook voedsel voor walvissen zijn dus de kans bestaat dat die daar ook opduiken. Hopelijk letterlijk want iedereen hoopt op een zogenaamde “breach”, een sprong waarbij de walvis grotendeels uit het water komt. Maar het zijn uitzonderingen dat mensen daar getuige van zijn. De foto’s in de brochures van de walvisvaarders maken de klanten lekker met deze hoofdprijs net zoals de loterijen dat doen met de hoofdprijs en de jackpot met een winkans van 1 op de xxx miljoen.

Al met al is het een bijzonder leuke trip. De zon is volop gaan schijnen en de kustlijnen bieden telkens weer erg fraaie vergezichten. De bijna verdwenen bewolking zorgt dan juist weer voor mooie effecten. We gaan nog even stilliggen in een baai. Carmen geeft een korte presentatie. Ze toont op grote kaarten welke dieren we hebben gezien en legt uit hoe het identificeren werkt en de familierelaties worden gelegd. Zolang de oudste (groot-)moeder leeft is zij het hoofd van de orkafamilie. Alle kinderen die zij heeft voortgebracht en haar kleinkinderen blijven in de familie. Elke familie groeit op met een eigen geluid. Met geluidsfragmenten laat ze horen hoe bultrugwalvissen en orka’s communiceren. Er zijn 2 soorten orka’s : de visetende (fish eating)en de zoogdieretende (mammal eating) orka’s. Deze zijn te onderscheiden aan het geluid dat ze maken. De visetende orka’s maken wat meer en een afwisselender geluid. De zoogdieretende orka maakt een rustiger eentoniger geluid. En dat laatste alleen nadat hij heeft gegeten. Want een mammal eating killer whale maakt (uiteraard) geen geluid tijdens de jacht. Met name seals (zeehonden) moeten scherp leren opletten op dit verschil in geluid. Bij visetende orka’s kunnen ze rustig in het water blijven. Bij de zoogdieretende orka’s moeten ze als de bliksem uit het water zien te komen en hun toevlucht zoeken op het land.

Nu het doden van killer whales door de mens minder is geworden nadat onderzoek heeft uitgewezen dat er veel minder orka's waren dan de vissers beweerden, is milieuverontreiniging het nieuwe grote gevaar voor deze dieren. Met name de opeenhoping van pcb’s in de walvissen is een ernstige bedreiging. Onderzoek heeft uitgewezen dat de orka’s in de buurt van Northern Island een kwart van de hoeveelheid pcb vergiftiging hebben als de groep orka’s die in de oceaan ten zuidwesten van Vancouver Island leeft. De meest vergiftigde soort is de killer whale die in de verre oceanen leven omdat ze alles eten hoog uit de voedselketen alle pcb’s uit de onderliggende keten (van vis naar zeehond van zeehond naar orka) in zich krijgen.

Na de presentatie wordt de motor weer gestart en varen we terug naar Telegraph Cove. Op de terugtocht varen we dicht langs de kust van een eilandje en zien we bij toeval nog een “bald eagle” hoog in een boomtop. Terwijl we de camera richten komt er een 2e eagle aan vliegen. Dat levert ook een bijzonder plaatje op. De typische adelaar met de witte kop en zijn zwart bruine verendek (Amerikaanse zeearend of witkopzeearend) zoals we die kennen in het "Great Seal of the United States". In de stuurhut zien we het logboek liggen waarin alle “observations” van een ontmoeting met de gevolgde dieren worden genoteerd : datum, tijdstip, algemene locatie, gps coördinaten, “animal ID”, gedrag. Captain Wayne doet nog een oproep voor een bezoekje aan het whale museum en “the best restaurant downtown Telegraph Cove” en een positieve recensie op tripadvisor zodat ook in de toekomst zijn paycheck betaald kan worden. We gaan van boord en lopen terug naar onze campground.

We besluiten de dag met een heerlijke pastamaaltijd. Morgen gaan we op terugreis in zuidelijke richting langs de kust naar Nanaimo waar we overmorgen met de veerboot teruggaan naar het vaste land.