Dag 18 Icefields Parkway & Rocky Mountains

Om toch de herinnering in stand te kunnen houden, maak ik om kwart voor acht nog even een paar foto’s van ons “kampeerveld”. Bijzonder fraai is een enorme kampeerbus van een oudere man en vrouw uit de VS. Er staat ook een mooie Mercedes SUV naast. We hebben al een paar keer gezien dat de man de bus aan het poetsen en droogmaken is. Ze zijn zuinig en trots op hun kampeerbus.

Het is bewolkt en fris. Er is nog maar één kampeerder vertrokken en wij willen zo spoedig mogelijk vertrekken om een aantal mooie plekken langs de Icefields Parkway (highway 93) te bezoeken en nog een kampeerplaats te vinden. Reserveren is in deze maand in de Rocky Mountains nu eigenlijk niet meer mogelijk. We moeten dus mee in de “first come first serve” procedure. We moeten nog wel de “black waste tank” legen. En daar merken we dat meer vertrekkende gasten dat doen en moeten we dus wachten op 2 kampeerders voor ons in de rij bij de “sani dump”.

Bij Athabasca Falls en iets verder zuidelijk bij Sunwapta Falls zien we erg fraaie watervallen en stroomversnellingen. Een eekhoorntje springt vlak voor onze ogen op een tak op 2,5 meter hoogte pal naast het wandelpad. Hij blijft daar zitten en peuzelt zijn net gevonden voedsel op. Er staan binnen een paar minuten een heleboel mensen te fotograferen maar het eekhoorntje blijft rustig zitten eten.

De Icefields Parkway is vanaf het moment dat we die bij Jasper in zuidelijke richting naar Lake Louise rijden gewoon genieten. Het is een aaneenschakeling van bergen, bossen, rivieren en beken, die soms smal en dan weer breed, een waar feest zijn voor onze ogen. Er hangt helaas veel bewolking en de zon komt maar af en toe door het wolkendek. De wolken en soms de (besneeuwde) bergtoppen worden wel prachtig verlicht door de zon. We stoppen ook regelmatig op de “interesting viewpoints”. Het is na elke bocht weer anders en weer mooi en het risico is aanwezig dat we te vaak stoppen om te kijken en fotograferen en dan veel te laat komen voor een plek op een camping.

Bij het “viewpoint” voor onder andere “Endless Chain” gaat er een grote zwarte kraai op het aanwijsbord zitten. Net als de eekhoorn eerder vanochtend gaat de kraai model zitten en staan veel mensen foto’s te maken. Dat gaat lekker vandaag. We hopen dat we nou ook een zwarte beer of beter nog een grizzly ontmoeten die netjes als fotomodel gaat poseren.

Iets na half een komen we aan bij “Columbia Icefields”. Dat is een deel van de Rocky Mountains hoge bergen met gletsjers staan. De eerste aanblik is betoverend. Ook als is het niet zonnig en is er naar mijn smaak net iets te veel bewolking, de grote ijsmassa’s op de steile berghellingen zijn ontzagwekkend. Op grote afstand zien we op de gletsjer rood gekleurde bussen voortkruipen naar ergens halverwege de gletsjer. Het lijken wel speelgoedautootjes. Ook wij gaan we een tocht met zo’n “Ice Explorer” op de gletsjer maken. Eerst even rondkijken bij het visitor information centre. Het is er er druk met toeristen. We kopen tickets voor de “Icefields Glacier Adventure” en worden met een shuttle bus naar het transfer station halverwege de berghelling gebracht. De buschauffeur heet ons welkom en stelt zich voor : hello I am Robert en when you have any complaints my name is Bruce” en vervolgt met een paar mopjes : what does a father buffalo say to his son when he is going to university? “bye son” en what does a fish say when he can’t swim any further along the river ? “damn”.

Robert vertel ons op weg naar het transferstation van alles over de “glaciers” en de “moraine”. Na 20 kunnen we overstappen in de grote “Ice Explorer”. Onze chauffeur Brad vertelt dat het een speciaal geprepareerde bus met 6 wielaandrijving is. De motor heeft 258 pk niet vanwege de snelheid maar vanwege de noodzakelijke tractie. We komen er snel achter waarom. We draaien op het platform en meten een helling naar beneden nemen om op de gletsjer te omen. De helling heeft een daling van 32%. Brad rijdt rustig naar de rand van de helling. Hij geeft een beetje gas en de motor en 6 wielaandrijving doen het werk. Op de weg naar een uitstapplaats halverwege de gletsjer krijgen we van Brad veel informatie over de gletsjers, het ontstaan, de voortdurende beweging en inkrimping, getallen over de hoeveelheid ijs die er al ligt en de hoeveelheid sneeuw die nodig is om een laag toe te voegen aan de gletsjer. De hoeveelheid sneeuw die er s winters valt is niet genoeg om de het verdwijnen van ijs in de zomer goed te maken, “so the glacier is still in recession”. Brad vertelt ook dat het transfer station twintig jaar geleden op een veel hoger en verder gelegen punt van de helling van de naastliggende Mount Athabasca lag. Maar door verzakking en verschuiving werd die plaats te gevaarlijk en moest men het station naar een lager gelegen plek verhuizen. Volgend jaar gaat het station weer verder omlaag.

Op het plateau staan al 4 andere Ice Explorers geparkeerd. Tientallen mensen schuifelen voorzichtig over de schuine en gladde ijshelling. Sommigen drinken van het smeltwater dat op sommige plekken uit de gletsjer stroomt. Zodra we uitstappen zien we hoe groot de wielen van deze bussen zijn. Die zijn minstens een meter in doorsnee. Ook zien we hoe verschillende mensen zich (niet) hebben voorbereid op een ritje naar een gladde en koude gletsjer. We zien met slecht schoeisel, korte broek of weinig overkleding. Er staat een koude wind. Deze wind zorgt er ook voor dat lager in het dal bij veel bomen aan één kant helemaal geen takken zitten. De constante koude wind die uit één richting komt zorgt er tot op celniveau voor dat aan die zijde van de boom geen cellen voor vorming van takken kunnen gedijen. Dit fenomeen noemt men ook wel “flagging”. De vorm van een boom met aan één zijde takken lijkt op een vlag. Het is een harde en lastige omgeving voor planten en bomen. De bomen die op de berghellingen aan de rand van de gletsjer staan zijn erg klein voor hun leeftijd. Er staan bomen van enkele meters hoog die al 300jaar oud zijn. Onlangs hebben wetenschappers vastgesteld dat een bepaalde groep bomen naast de gletsjer al 7 tot 8 honderd jaar oud is. Dat zijn de oudste bomen uit de Rocky Mountains. Bovenop de omringende bergen ligt een ijslaag die zo dik en volumineus is dat de stad Vancouver er geheel mee bedekt zou kunnen worden.

Na 20 minuten buiten op het koude ijsplateau gaan we de weg terug. We zien stroompjes smeltwater door ijsgeultjes met een blauwe kleur stromen. Op een bepaald punt valt het water zo weg in een rond gat (“pithole”) in het ijs. De gletsjer is en blijft een gevaarlijke omgeving.
We sluiten onze gletsjerexpeditie af met een kop “hot chocolat”. Het is 4 uur en we besluiten verder naar het zuiden te rijden via Waterfowl Lake naar Lake Louise. Dat is ongeveer 130 kilometer rijden.

Onderweg moeten we plotseling remmen omdat twee campers aan de kant van de weg in de vluchtstrook voor ons zijn gaan staan. Wanneer we langzaam naderen opent de chauffeur van de voorste camper de deur en zwaait met de arm dat we langzaam moeten rijden en oppassen. We zien een paar tellen later waarom. Vanachter de camper steken 2 steenbokken de weg over. Tegemoet komend verkeer remt ook af en de dieren lopen langzaam verder de berm in. Wij rijden verder. We stoppen niet voor foto’s omdat de verkeerssituatie dat niet toelaat.

Amper een kwartier later zien we weer auto’s aan de kant staan. Weer langzaam er voorbij. Ik zie uit het linker raam een kleine zwarte beer op de vluchtstrook liggen. Die lijkt te zijn aangereden. Hij ligt stil en er ligt bloed bij zijn kop.

De camping bij Waterfowl Lake is om onduidelijke redenen “closed” en we besluiten dan maar door te rijden naar Lake Louise.

Bij het viewpoint van “Bow Summit” stoppen we. Deze tip kregen we van Herold die hier op zijn Canada tour ook is geweest. Vanaf de parkeerplaats 10 minuten lopen naar een plateau met een prachtig panorama van Lake Peyto, Peyto Glacier en in de verte een keten van bergtoppen. De bewolking wordt donker en het begint te regenen. We blijven niet te lang staan en gaan weer verder.

In de verte zien we nu een lange rij auto’s in de vluchtstrook staan en heel veel mensen op straat met fotocamera’s in de hand. Er is maar één conclusie mogelijk : er is een beer in de buurt. Wij minderen vaart en zetten de camper voor de eerste auto in de rij. Frank en ik lopen snel naar achteren en horen dat er een zwarte beer met haar jonge beer is gesignaleerd. We zijn te laat. Mensen lopen al terug naar hun auto. Een enkeling heeft de beer ook werkelijk gezien. We blijven nog even staan in de hoop dat de beer zich weer laat zien maar helaas. Wanneer we terug lopen naar de camper zien we dat Brigitte buiten staat en er veel mensen bij onze camper staan. Daar is iets gebeurd. Blijkt dat een bestuurder van een andere camper die voor ons wilde parkeren, iets te dicht langs onze camper is gereden en met de rechter spiegel onze linkerspiegel net heeft geraakt. Er zit een kleine barst in de doorzichtige plastic omranding van de spiegel. Bijna niet te zien. Deze mensen blijken uit Dachau in Duitsland te komen. Een van de (jonge) dochters, Julia, mocht de camper besturen en die had nou net de pech om dit te veroorzaken. Ze was erg overstuur en kwam met betraande ogen bij ons staan om de handtekening te plaatsen. We vullen toch maar een schadeformulier in en vervolgen onze reis.

Bij camping Lake Louise aangekomen blijkt dat die ook “full” is en worden we doorverwezen naar de overflow camping 6 kilometer verderop. We rijden er in een paar minuten naar toe en kunnen morgen proberen een plaats op de camping te krijgen. Na een uurtje verschijnt ook de camper die ons de schade heeft berokkend. De vader van Julia meldt zich even later bij ons en vraagt of we nog wat persoonlijke gegevens kunnen uitwisselen want hij heeft in de haast zelf geen notities gemaakt of om onze gegevens gevraagd. Na het eten komt hij bij ons en we vullen de formulieren verder aan.

Morgenvroeg op tijd melden bij de camping voor een plaats en aansluitend ons reisplan aanpassen.