Dag 30 Vancouver Oldenzaal

Vandaag hebben we een dag, die ons met een grote sprong van 9 uur in de tijd, brengt naar vrijdag midden op de ochtend. Donderdagochtend regent het weer in Vancouver. Koffers staan al ingepakt klaar en we moeten alleen nog even ontbijten en de laatste spullen inpakken en onze handbagage klaar maken.

Via de ingang aan de achterkant van ons hotel lopen we via Hornby Street, tegen de regen beschermd door de nagenoeg aaneensluitende rij overkappingen die de winkels aan hun voorgevel hebben bevestigd, naar Vancouver City Centre station van de Canada line. Met deze weersomstandigheden valt het minder zwaar te vertrekken naar het zonovergoten Nederland. Althans we hopen dat het goede weer van de laatste weken daar nog even zo goed blijft. De metro brengt ons keurig naar de luchthaven. Met de lift naar verdieping 3 departures en we lopen zo de vertrekhal in. De knalgele hoezen gaan om de koffers. De mensen die op de luchthaven inchecken staan in een lange wachtrij. De speciale rij met passagiers die al via internet hebben ingecheckt is heel erg kort.

Bij het afgeven van de bagage meld ik nog wel even het feit dat we geen zitplaatsen meer konden wisselen naar een stoel aan het gangpad ondanks het direct inchecken op het vroegst mogelijke tijdstip. De medewerkster die wel merkt dat ik daar niet blij mee ben, noteert de achternaam en belooft te kijken of er nog een aanpassing gemaakt kan worden.

Bij Starbucks kunnen we een tafeltje bemachtigen en nemen we wat te drinken. We zitten in een centrale hal dichtbij de security en hebben mooi overzicht op de stromen passagiers. In het midden van de hal staat een groot beeldhouwwerk met daarom heen rijen met zitplaatsen. Hier zitten ook veel mensen te eten, te drinken en te internetten en maken ze foto’s. Wij lezen en hebben contact met het thuisfront via Whatsapp en Facebook. De tijd gaat snel voorbij en we lopen naar de security. Wij worden uitgekozen voor een random security check. Een medewerkster wrijft met een wit doekje vastgeklemd in een tang over de handpalmen, de gesp van de boekriem en de bovenkant van de neus van de schoenen. Het doekje wordt in een meetapparaat gelegd. Alles blijkt akkoord en als beloning mogen we direct doorlopen naar de security poort. Dat scheelt aansluiten bij een heel lange wachtrij. De handbagage gaat op de band door de scanner en wij lopen door een poort. Geen problemen en een paar minuten later zitten we in de wachtruimte bij gate D67. Ons vliegtuig staat al klaar aan de slurf. Nog snel een paar foto’s van vliegtuig en wachtruimte. Dan kunnen we het beeldverhaal hiermee afsluiten.

Opeens horen we onze achternamen via de omroepinstallatie. We moeten ons melden bij de desk van gate D67. Dat doen we en nu blijkt dat we toch andere zitplaatsen hebben gekregen. We zitten nu op 41 E en 41F en hebben dus één plaats aan het gangpad. Dat is mooi geregeld. In het vliegtuig neem ik plaats op de “aisle seat” en voor me gaat een lange jongeman zitten. Even later blijkt dat het vermeende voordeel in rook opgaat omdat mijn voorbuurman de stoel in de ligstand gooit waardoor ik alsnog geen kant op kan met mijn benen. Ik heb mijn benen maar in het gangpad gelegd. Dat betekent wel opletten voor mijzelf en anderen dat er niemand struikelt, zeker niet straks als het donker wordt. De stewardess die ons gedeelte telkens bedient merkt op “u heeft wel heel lange benen meneer”. Ja dat klopt” zeg ik, “maar ik kan er nergens anders mee naar toe”. Ik merk, toevallig wanneer ik achterom kijk, dat dit wordt besproken met collega’s en even later meldt een stewardess zich met de mededeling dat er voor nog wel “comfort seats” beschikbaar zijn maar dat die CAD 180,= kosten. Ik bedank hartelijk voor dit aanbod en maak er geen gebruik van. De vlucht verloopt verder vlotjes en met wat lopen en rekoefeningen en een tijdelijk plekje achterin op een stoel van de stewardessen, die tenslotte toch voortdurend aan de wandel zijn, red ik me wel.

Eenmaal op Schiphol geland, zijn we heel snel door de paspoortcontrole. We wachten bij de bagagecarrousel. Dan zien we een vrouwelijke douanier die met een herdershond rond loopt en ook onze kant op komt. Bij de handtas van Brigitte blijft de hond staan en blijft maar snuffelen. Brigitte en de douanier kijken elkaar aan en zij vraagt of er etenswaren in de handtas zitten. Brigitte denk even na en zegt dan “ja inderdaad er zit nog wat Engels drop in”. Ze biedt nog aan dat de hond wel wat drop mag hebben als die dat lust maar de douanier geeft met een klein glimlachje aan “dat dit niet nodig is”.

Onze knalgele koffers spatten van de zwarte bagageband en wij kijken op ons horloge. Als we nu vlot verder handelen dan kunnen we nog net de trein van 11:07 uur halen. We hebben een paar minuten speling. Snel begeven we ons via de douane uitgang richting perrons. 2 tickets kopen in de automaat en in een kleine looppas naar perron 3. Er staat al een trein klaar. Even controleren of dit wel de goede is.

We rijden eindelijk en moeten straks in Amersfoort overstappen. Vlak voor dat station komt de trein stil te staan. De aankomst wordt later dan het vertrektijdstip van de trein die wij moeten nemen. Zullen we dan toch een aansluitende trein missen? De trein zet zich in beweging. Op het perron staat het vol reizigers en het informatiebord geeft aan dat de intercity naar Enschede nog moet vertrekken. De trein is zelfs nog niet binnengekomen. Tot tweemaal toe komen er aankondigingen dat de intercity later zal vertrekken en met 20 minuten vertraging vertrekken we uit Amersfoort.

We komen bij een oudere vrouw te zitten die over is gekomen uit Spanje om haar zoon in Hengelo te bezoeken. Haar derde kleinkind is gisteren geboren en ze gaat nu 2 weken op bezoek. Haar mobiele telefoon blijkt niet te werken wanneer ze haar zoon wil bellen over de geschatte aankomst. Ik zie dat ze geen aansluiting heeft op het netwerk van een Nederlandse provider. Ze kan niet bellen en gebeld worden. Brigitte leent haar mobiele telefoon uit zodat ze haar zoon uiteindelijk toch kan bereiken. Na een heel geanimeerd gesprek wensen we haar een prettig verblijf en stappen in Hengelo uit. Stefan staat al klaar met de auto. En na een korte autorit zijn we om 2 uur thuis. Donderdagmorgen om 11 uur lopend bij het hotel vertrokken en vrijdagmiddag om 14 uur thuis. Waar blijft de tijd?