Dag 2 Kuala Lumpur (Maleisië) – Medan (Sumatra)

Ergens tijdens het slapen, rondwandelen, film kijken of weer in de stoelen zitten voor eten, drinken of één van de vele turbulenties gaat dag 1 over in dag 2. Het ontbijt wordt ongeveer 2 uur voor de verwachte aankomst geserveerd. De luikjes gaan weer voor de ramen weg en we kijken naar een opkomende zon die de hemel en spaarzame wolkenpartijen in een zeer breed spectrum van de kleur rood schildert in oranje, rood, donkerrood tot bijna paars. Dat is een mooi decor voor een smakelijk ontbijt met scrambled egg, spinage roll en mini meat ball.

De landing wordt ingezet en alles is opgeruimd en de passagiers worden weer actiever. Op de prachtige luchthaven van Kuala Lumpur worden we door de borden en behulpzame luchthavenofficials gewezen naar de plaats van de minisneltrein die ons naar de terminal met gate H8 moet brengen. Ook hier sluiten de deuren zich wanneer we nog bezig zijn met instappen. Maar we hebben inmiddels ervaring en stoppen de deuren zodat we ons nog net in de mensenmassa kunnen voegen. We grijpen een hangende handgreep en de trein vertrekt direct en we zoeven over het spoor. Een uiterst prettige en efficiënte wijze van transport.

We lopen direct door naar gate H8 en wachten nog een tijdje op comfortabele ligstoelen alvorens de security check bij de gate te ondergaan. Bij die check gaat er kennelijk een lampje knipperen en ik moet worden gefouilleerd. Ik plaats de voeten op de voetafdrukken en strek mijn armen omhoog. De beambte, die vlak voor me staat en tot iets onder mijn schouderhoogte reikt, kijkt glimlachend omhoog en zegt “so you are tall”. Ik kan doorlopen. De vlucht verloopt vlotjes. Het heeft veel weg van een pendeldienst net als die tussen Schiphol en Londen. Een vlucht van amper een uur, waar bemanning en passagiers vlot samenwerken om dit allemaal zo goed mogelijk te laten verlopen.

We zien al snel de contouren van het eiland Sumatra. Op de luchthaven van Medan is het een stuk warmer en vochtiger dan in Maleisië. Dat verschil is duidelijk merkbaar. We hebben de verplichte douaneformulieren al in Kuala Lumpur ingevuld en kunnen dus bij het eerste loket zonder probleem een “visa on arrival” voor € 30 ( of $ 25) halen. Bij het tweede loket wordt alles nog eens gecontroleerd, komen er stempels in ons paspoort en krijgen we onze “departure card” weer gestempeld mee. Bij de uitgang volgt de derde inspectie en moeten de koffers weer door de scanner en leveren we de douaneverklaring in. Geen problemen en we zijn officieel met bagage en al toegelaten in Indonesië.

We zijn nog maar een paar meter buiten de glazen schuifdeuren van het douane gedeelte en taxichauffeurs spoeden zich in onze richting met de vraag of we van de taxi gebruik willen maken. Iets verderop staan enkele bewakers voor 3 naast elkaar gelegen shops waar ATM’s (pinautomaten) zijn opgesteld. We gaan bij de eerste naar binnen en gaan aan de slag met flappentap. En er zijn wat flappen getapt. Één euro levert Rp 15.000 op. Het maximum per pintransactie is Rp 1.25 mln. Dit is ongeveer € 83. Er is ons geadviseerd om bij aankomst voldoende contant geld te pinnen omdat op Sumatra niet altijd en overal pinautomaten zijn te vinden. Met een hele buidel briefjes van Rp 50.000 op zak stappen we de shop uit op zoek naar de chauffeur die ons namens het hotel zou komen halen. We zoeken maar vinden niemand.

Op basis van voorbereidend speurwerk thuis, waar de tip om Telkomsel als provider te kiezen is blijven hangen, en een vraag aan de beveiliger bij de ATM shop lopen we dan maar een nabij gelegen telecomshop binnen om een prepaid SIM – kaart me internet aan te schaffen. De verkoopster legt ons uit dat een prepaid SIM kaart Rp 3.000 kost en onbeperkt internet plus bellen en sms-en kost Rp 150.000. Dat is iets meer dan € 10. Een lokaal telefoontje kost Rp 900 (€ 0,06) en een sms Rp 150 (€ 0,01). En weer vragen we ons voor de 3e keer op rij af waarom dat niet in Nederland kan. Binnen een half uur lopen we alle drie met een Indonesische prepaid SIM kaart in onze telefoon. We zijn goed bereikbaar, hebben een snelle en goede internetverbinding en kunnen daarmee ten volle aan de benodigde informatie komen.

We lopen verder naar buiten de zwoele hitte en een zeer grote horde taxichauffeurs tegemoet. We wimpelen ze beleefd en glimlachend af en besluiten het hotel te bellen. We krijgen te horen dat onze chauffeur zou zijn geannuleerd door het reisbureau. Die komt dus niet. We krijgen de tip mee om een blauwe taxi te nemen van het bedrijf “bluebirds”. We zien enkele knalblauwe taxi’s en gaan naar een taxi waar de chauffeur relaxed achter in zijn eigen kofferbak zit met de benen eruit bungelend. Zodra hij in de gaten krijgt dat hij mogelijk een ritje krijgt wordt hij actief. We spreken een prijs af en gaan op weg. Het is een beetje krap met onze lange benen in de krappe auto maar goed. De rit zou ongeveer 3 kwartier duren. De chauffeur vertelt dat hij jarenlang in de Rotterdamse haven geeft gewerkt maar nu al weer 17 jaar als taxichauffeur in Indonesië werkt.

Die taxirit was een hele ervaring kunnen we wel stellen. Links rijden op een afwisselend 1 of 2 baans rijweg waar iedereen die zich moest voortbewegen kriskras door en langs elkaar reed met auto, fiets, bromfiets of scooter. In een mum van tijd noteerde ik in gedachten een grote reeks bijna ongelukken. Ik weet bijna zeker dat we twee keer geen ongeluk hebben gehad omdat ons een spontaan “oh” uit de mond floepte bij een dreigende situatie en onze chauffeur daarop reageerde door te remmen of uit te wijken.

Na drie kwartier kwamen we bij ons hotel en de taximeter gaf ook op een paar Rupia na het afgesproken bedrag aan. Dat was dus keurig geregeld. Bij het uitstappen uit de taxi met airco leek het of er direct weer een warme vochtige deken over ons heen werd gelegd. In het hotel was het weer aangenaam koel en het inchecken verliep vlot. We hebben ruime kamers met goede bedden en alles ziet er fris en netjes uit.
We spreken af dat we eerst even een korte “powernap” hebben want we zijn nu toch wel vermoeid. Tegen 17:00 uur zijn we weer bijna zo fris als een hoentje. We bellen via via enkele Indonesische nummers met de reisagent om het vertrek van morgenochtend af te spreken. Uiteindelijk worden we zoals beloofd binnen 10 minuten teruggebeld. Morgenvroeg om 08:30 uur in de lobby en vertrek om 09:00 uur met onze gids en onze chauffeur voor het eerste deel van ons avontuur op Sumatra.

Bij de receptie vragen we om een plattegrond en een tip voor een bezienswaardigheid in deze omgeving. Op 15 minuten lopen is een Hindoeïstische tempel en een grote shopping mall. Gezien de beperkte tijd vandaag nog, gaan we voor deze opties. We lopen de aangewezen route en laten al onze zintuigen de indrukken opnemen. De reuk van alle soorten uitlaatgassen, van stofdeeltje van bouwwerkzaamheden, van het rioleringssysteem, van voedselbereiding in kraampjes aan de weg, van zwerfafval. Met het zicht op een grote diversiteit aan mensen, gebouwen, voertuigen, gevaarlijke verkeerssituaties bij het oversteken, gevaarlijke situaties bij het wandelen over de weg en over iets wat op een trottoir moet lijken. Opvallend is het korte oogcontact dat we met heel mensen hebben. Duidelijk merken we dat we door bijna alle verkeersdeelnemers worden bekeken. We vermoeden dat 2 ongeveer 1.95 meter lange Europeaanse mannen bewapend met fotoapparatuur in hun ogen een opvallende verschijning is.

We zien een grote verscheidenheid aan reclameborden langs en boven de weg, een Rabobank vestiging, een meisje dat in een teil met water servies en kookgerei afwast ?? terwijl ze gehurkt aan de straat achter de eettent zit terwijl vóór de gasten eten. Na een klein halfuurtje komen we bij de Hindoeïstische tempel. We vragen of we naar binnen mogen en foto’s mogen maken. Dat mag als we ook maar een gift bij een speciaal altaar achterlaten. We bewonderen de fraaie bouw en beelden. Ik ga naar binnen op kousenvoeten en kan een paar mooie foto’s maken.
Na het bezoek aan de tempel steken we de straat over en betreden de shopping mall, een 4 verdiepingen hoog winkelcentrum met veel verschillende soorten boetiekjes, eetgelegenheden en een vrije markt op enkele binnenpleintjes. Bij het centrale plein waar een toren met 3 glazen liften staat is aan het plafond een fraaie schildering aangebracht en hangen mooi versierde lampen in Oosterse stijl. Dat was uiteraard een echt fotomoment. We verkennen de verdiepingen en halen bij een hypermart op de 4e verdieping een voorraad flessen mineraalwater om onze waterbidons te vullen en om onze directe dorst te lessen. Het is bijna half acht en we besluiten tot vreugde van het bedienend personeel te gaan eten bij “Steak 21”. Hier staan zoals bij alle eetgelegenheden veel personeelsleden bij de voorste rij tafels om passanten aan te schieten of ze willen eten. Zodra duidelijk is dat we hier gaan eten vliegen bijna alle medewerkers alle kanten op om het ons naar de zin te maken. We bestellen steaks die vlot worden bereid en opgediend. Het smaakt heerlijk en we leggen de bodem voor de 2e malariatablet, die we dan innemen.

Het is ruim na achten wanneer we de shopping mall verlaten en het is donker. Hier pal op de evenaar gaat de zon plots onder en wordt het ineens donker alsof iemand met een schakelaar het licht uit doet. In het donker lopen we voorzichtig manoeuvrerend over het “trottoir” en met één lastige oversteek over een rijbaan terug naar het hotel.

Het is bijna negen uur en tevens mooi geweest voor vandaag. Onze eerste verlengde reisdag van 07:00 uur op maandag tot dinsdag 21:00 uur (16:00 uur Oldenzaalse tijd) zit erop. Nog even een paar foto’s selecteren en bewerken en het reisverslag bijwerken en dan op één oor.