Dag 3 Medan – Berastagi

Het alarm gaat af om 06:50 uur en we gaan direct beginnen met het ochtendritueel van douchen en koffers inpakken. Iets over half acht schuiven aan de ontbijttafel. Het is druk in het restaurant. Langs de zijden staan lange en volle buffettafels vol met schalen en mandjes met warme en koude gerechten. Er is volop keuze en we leggen een goede bodem voor de dag waarop we onze reisgids en chauffeur ontmoeten en de reis op Sumatra mee gaan doen.

In de lobby maken we kennis met Rini, een Indonesische vrouw met een open en vrolijk gezicht en iets kleiner dan Brigitte. Zij is draagt de kleding zodat haar hele lichaam bedekt is en draagt een hoofddoek, wat doet vermoeden dat zij moslima is. Ze spreekt goed Nederlands. Dat heeft ze zich zelf aangeleerd. We lopen samen naar de gereedstaande minivan waar we Manto onze chauffeur ontmoeten. Het is al drukkend warm buiten maar we stappen in een heerlijk gekoelde auto.

Rini legt uit dat we eerst in Medan de grote moskee”Mesjid Raya” (1909) en het paleis ‘Yayasan Sultan Ma'moen Al Rasyid ‘van de sultan gaan bezichtigen. Na een korte rit door het drukke en chaotische verkeer komen we veilig aan bij de moskee. Manto parkeert de auto even bij de poort zodat we direct naar binnen kunnen. Brigitte krijgt een hoofddoek aangeboden en we lopen naar de moskee. Allemaal de schoenen uit en dan naar binnen. Binnen zien we een grote ronde lege gebedsruimte met een scheidingwand in het midden die de ruimte verdeelt. De ruimte dicht voor en bij de spreekstoel van de imam is voor de mannen en de ruimte achter de scheidingswand is voor de vrouwen. Rini vertelt dat de moskee begin 20e eeuw tot stand is gekomen met financiële hulp van Nederlanders en dat er een grote klok als geschenk van Nederland in de moskee staat. We maken wat foto’s van de typische elementen in de moskee en lopen naar buiten in gaan in een rustig tempo op weg naar het paleis van de sultan. We nemen onderweg de beelden van de gammele bouwsels en het bouwvallige trottoir en wegdek en de armoedige mensen langs de straat in ons op. Op het wegdek zien we een kort daarvoor platgereden rat, die zich kennelijk onvoldoende had verdiept in de verkeersetiquette.

Vóór het paleis ligt een grote tuin met een paar ornamenten en paden. Het is erg warm en het zweet loopt ons tegen de rug omhoog terwijl bij Rini geen zweetdruppel te zien is. Bij de ingang van het paleis doen we weer de schoenen uit. De stroom is uigevallen in het paleis en de verlichting en airco doen het dus niet. Met het schaars aanwezig daglicht kunnen we toch nog voldoende zien om een indruk te krijgen van enkele ruimten. Rini vertelt dat het paleis een geschenk is van Nederlanders aan de sultan als beloning voor diens toestemming aan Nederland om Medan als uitvalsbasis voor de handel en aanleg van plantages te gebruiken. De jaarlijkse bijdrage aan de sultan werd opgespaard door de sultan en gebruikt om de bouw van de moskee te bekostigen.

We stappen in de auto en mijn oog valt op de vele bromfietsen waar vaak 2 of meer passagiers worden meegenomen. Zo worden we ingehaald door een bromfiets met een man aan het stuur een vrouw achterop en tussen hen in een kind en voor de man nog een 2e kind. Met verbazing volgen we de stuurmanskunsten van deze combinatie. Dan rijden ze voor ons, links of rechts naast ons. Ik maak een paar foto’s als bewijs van deze getuigenis en hoop dat ze ongeschonden hun rit volbrengen.

Als extra tussenstop op weg naar ons einddoel van vandaag brengen we nog een bezoek aan een grote Chinese tempel “Vihara Gunung Timur” in Medan. Het bijzondere van deze tempel is dat hier alle 36 Chinese godinnen zijn opgenomen. In korte tijd maken we zo kennis met drie totaal verschillende gebouwen met hun eigen architectonische stijl. Er is weinig licht van enkele rode kaarsen die op en bij de verschillende altaren samen met smeulende wierookstokjes staan. We kunnen een hele serie foto’s van de prachtig aangeklede beelden van de godinnen en hun altaren maken. De smeulende wierook is duidelijk aanwezig en zal in onze kleren en op onze huid gaan zitten. Dat scheelt dan waarschijnlijk weer een half flesje DEET anti-insectenspray of het moet zijn dat de muggen hier gek zijn op wierook.

We zetten de reis voort en op suggestie van Manto stoppen we bij een krokodillenboerderij. Krokodillen zijn een beschermde diersoort en mogen sinds begin 2000 niet meer worden geëxporteerd. Direct naar de ingang zien we een serie bassins waarin grote groepen krokodillen zijn gehuisvest. Bij het 1e bassin met 8 jarigen maakt een medewerker het bassin schoon. Met een tuinslang spuit hij water in het bassin om rommel naar een hoek te spuiten en dit met een bezem en blik (aan een steel) op te kunnen ruimen. Af en toe geeft hij krokodillen een por en die komen dan plots agressief in beweging om weg te kruipen van de plek waar ze volledig stil en bewegingsloos lagen. In het 3e bassins ligt eenzaam een krokodil die volgens het leeftijdsbordje 41 jaar moet zijn. Dat is wel erg oud voor een krokodil.

We maken een kleine rondgang langs de verschillende bassins waar ze per leeftijdscategorie zijn samengebracht. Aan het erf met bassins ligt ook een groot meer dat volledig is bedekt met groene smurrie? Wanneer we goed kijken zien we op sommige plekken een paar krokodillenogen en een deel van de bek aan het oppervlak. Geen meer om even in te gaan zwemmen dus. Plotseling is er vlak voor onze neus, op amper 2 meter, een heftige worsteling van een paar krokodillen die we niet hadden opgemerkt onder de groene drap. De smurrie wordt even weggedreven en we zien enkele reusachtige krokodillenlijven kronkelen en met hun vervaarlijk uitziende bekken naar elkaar happen.

Terug in de auto hervatten we de reis naar Berastagi. De weg wordt smaller en gaat kronkelend een bergachtige omgeving in. Op onmogelijke plekken en manieren weten de weggebruikers elkaar in te halen. Manto stopt plotseling de auto en parkeert hem aan de kant van de weg wijzend naar een stel apen die in de berm en in bomen langs de berm zitten. We pakken de camera’s en proberen foto’s te maken door het opengeschoven raam. De apen vluchten al weg de jungle in en we krijgen ze helaas niet meer te zien. Dit waren bavianen volgens Rini. Iets verderop zien we nog wel kleinere Makaak-apen rechts in de berm zitten. Die blijven op hun plek zodat we nu wel foto’s kunnen maken.

Een paar reebruine ogen kijken ons aan bij de volgende stop. Een vleermuis hangt ondersteboven aan de hand van een man en kijkt in de camera, die ik op korte afstand van hem houd. Met de scherpe nagels klemt hij zich vast aan vingers en onderarm van de man, die ook de vleugels van de vleermuis even spreid om de omvang van het diertje te tonen. We mogen de vleermuis ook vasthouden maar we bedanken vriendelijk. In een stellage met kooien hangen nog enkele tientallen vleermuizen in rechte rijen achter en naast elkaar. We horen van Rini dat de vleermuizen worden gehouden voor consumptie. Er zijn dus mensen die vleermuis eten. Vraag me niet naar het recept.

Vlak voor we Berastagi bereiken komen we door een dorp waar we een traditionele Batak woning kunnen bekijken. De vierkante woning is geheel van hout en plaggen gemaakt en de vloer zweeft op een soort houten omheining zodat je er bijna onderdoor kunt kijken. Het dak loopt schuin omhoog in een punt zodat het wel lijkt op een puntmuts. De Batak zijn een bevolkingsgroep met nog veel oorspronkelijke gewoonten. Zo mogen we vandaag getuige zijn van een dodenfeest. Batak moeten bij elke belangrijke gebeurtenis feest vieren ook bij het overlijden van een dierbare. We lopen naar een centrale ruimte waar veel mensen in traditionele Batak kleding zitten en staan. Dicht bij de opening waar wij gaan staan, staat een baar met het onder een doek afgedekte lichaam van de overledene. Naast de baar zitten en staan de nabestaanden. Riny geeft aan dat we ook naar binnen mogen en ook mogen fotograferen. Dat kunnen we bijna niet geloven. Ze praat even met een paar mensen en bevestigt nogmaals dat we foto’s mogen maken. We maken er een paar maar we voelen ons er niet echt happy bij en vertrekken weer. Teruglopend naar de auto zien we in de verte rook opstijgen uit een vulkaan.

Even later rijden we Berastagi binnen en stoppen we op aanwijzing van Rini bij een Mexicaanse lunchroom. We zijn de enige gasten en iedereen vliegt weer alle kanten op om ons met alle vriendelijkheid en glimlachend te bedienen. We maken onze keuze uit de menukaart en krijgen de indruk dat de boodschappen voor de gerechten nog eerst bij de lokale winkels moeten worden ingekocht. Voor ons geen punt want we hebben de tijd. De lunchroom is gevestigd in een hoge witgeschilderde vierkante hal. Het is er aangenaam koel zonder dat we een airco kunnen ontdekken. We ruiken de geuren van onze gerechten die worden bereid in de achterin gelegen keuken. Binnen een halfuur na onze bestelling kunnen we genieten van een lekkere maaltijd. De serveersters zijn blij en dankbaar met de complimenten over het eten en de fooi.

Buiten pakken we de draad weer op en lopen met Rini naar de fruitmarkt. Dit is een aaneenschakeling van kraampjes en stalletjes waar fruit en groenten in vele vormen, kleuren, smaken en geuren is uitgestald en wordt aangeprezen. De mensen gaan graag op de foto en lachen hartelijk wanneer ze de foto kunnen zien op de monitor van de camera. De markt is overdekt met zeil waar voldoende daglicht door kan. We zijn een klein halfuurtje later door de markthal heen en komen op een straat met een lange rij kraampjes met kleding. We stoppen even bij een plek waar kinderen een ritje op een paard kunnen maken. Terwijl we foto’s maken word ik gevraagd om met een vader en zoon op de foto te gaan, zeer waarschijnlijk vanwege het enorme lengteverschil. Zodra ik lachend ja zeg komen er nog meer mensen om heen staan en willen meer mensen met mij op de foto. Ik roep Frank die iets verderop staat. Hij komt erbij staan en dan is de vreugde en hilariteit bij de mensen nog groter. Enkele tientallen foto’s verder mogen we weer verder en bedanken de mensen ons hartelijk. Van sommigen krijgen we een hand. Die foto’s zullen nog veel stof tot praten en lachen geven in dit werelddeel.

We lopen langs het hotel om een wandeling te maken voor een mooi panorama. Na een kwartiertje keren we terug omdat het donker wordt en de eerste regendruppels vallen. Dan gaan we er morgen maar met de auto naar toe. We checken in bij “hotel international Sibayak” en spreken af dat we morgen om 09:00 uur klaar staan in de lobby.

Het regent niet meer en Frank en ik trekken er met camera op uit. Vlak voor het hotel hadden we een grote groep jonge kinderen gezien die in groepjes oefenden in marcheren en muziek maken. We lopen het terrein op en beginnen foto’s te maken. Als er honderd kinderen zijn dan zijn er voor ons gevoel 200 ogen op ons gericht. Er wordt stiekem en openlijk naar ons gekeken en vervolgens weer gelachen. Na een tijdje zijn ze aan ons gewend en komen de verzoeken om hen op de foto te zetten. Dat zijn weer momenten van veel hilariteit en gelach. Er wordt zelfs gevraagd of we willen komen op 17 augustus wanneer ze optreden voor de viering van de Onafhankelijkheidsdag. Na een uur begint het weer te regenen en lopen we terug naar onze kamer met een leuke ervaring rijker.

In het pal tegenover onze kamer liggende restaurant van het hotel genieten we van een heerlijk warme maaltijd inclusief malariapil nummer 3 als afsluiting van deze dag.