Dag 17 Malang – Sempu eiland, hike en lagune

Vandaag hebben we een dag vrij om ons rustig voor te bereiden op dag 18 en 19. Dan hebben we een pittig programma. We staan dus netjes om 7 uur op, ontbijten en staan bepakt en bezakt klaar voor een op het laatste moment in elkaar gedraaid alternatief programma voor vandaag. Van niets doen word je alleen maar moe.

Om nog wat extra spirituele kracht op te doen bezoeken we een Chinees boeddhistische tempel. Deze is minder groot en uitgebreid dan die op Sumatra, maar heeft toch weer een eigen uitstraling en sfeer. We treffen hier een bijzonder mooi versierde Koi karper vijver aan. In het midden van de vijver is een groot eiland gebouwd met mooie gebouwen, mensen en attributen. Er zwemmen tientallen grote Koi karpers in de vijver. Er staat een miniatuur mannetje te vissen aan de rand van het eiland. Een Koi karper kan met een simpele beweging dit vissertje met hengel en al in één keer verorberen. De Koi heeft wel grote kans zich te voelen zoals een mens waar bij het eten van een lekker visje een graat in de keel blijft steken.Ze verzamelen zich op de plek waar wij enigszins voorovergebogen in de vijver staan te turen. Ik kan ze door het gekronkel en gedraai niet recht in de ogen kijken maar ik vermoed dat ze ons net zo begluren als wij hen.
Op weg naar ons uitje op een eilandje net voor de kust moeten we een lastige, kronkelende steile en soms erg smalle bergweg met veel haarspeldbochten rijden. Elkaar passeren of inhalen is elke keer weer een situatie van “kan het net wel of net niet?” Achteraf blijkt dat het telkens net wel heeft gekund. Dan lijken we blak voor het doel te stranden achter een wegreparatie waar een asfalteermachine wordt gebruikt. De machine is bijna zo breed als de weg en de linkerberm van de weg is smal en gaat direct over een steile helling omlaag. De rechter berm is ook smal en gaat over in een steile helling omhoog. Er wordt wat gemanoeuvreerd en na heel wat passen en meten waarbij de asfalteermachine met de linkerzijde strak op de linkerberm staat en wij strak over de rechter berm rijden, kunnen we er met een speling van 4,335 millimeter langs. Dit is niet nagemeten maar een grove schatting.

Het is bijna 12 uur wanneer we de auto parkeren in het havenplaatsje Sumbermanjing, ten zuiden van Malang. We zien een wit zandstrand en ligplaatsen met kanoboten, sloepen en vissersboten. Aan de overzijde van de baai ligt een uitloper van het eiland waar wij vanmiddag naar toe gaan. Eerst even iets drinken bij een eet- en drinktentje naast de parkeerplaats. Hier wordt een kano en een gids geregeld voor de overtocht naar en de wandeling (hike) op het eiland. Met Chacha hebben we besproken dat we naar een mooi stand wandelen en daar kunnen genieten van een mooi panorama en kunnen zwemmen. Dat klinkt wel leuk als je het zo stelt. De werkelijkheid is iets genuanceerder.

Zodra we de frisdrank op hebben en de rugzakken inclusief zwemspullen over schouder zwaaien lopen we met de gids naar het strand. Hier ligt kanoboot nummer 06 te wachten. Het is een boot die is gebouwd van 2 naast elkaar liggende kano’s waarop een houten vloer is gelegd en een overkapping is geplaatst. We moeten een klein stukje door het water waden om in de boot te kunnen stappen. Dus schoenen uit en rustig met de bepakking op schuifelen naar de boot. Het is geen grote boot met veel diepgang en we verdelen het gewicht over de boot door niet allemaal bij elkaar aan dezelfde kant te gaan zitten. Het is hier niet diep maar ook vandaag willen proberen geen nat pak te halen althans niet wanneer dat niet de bedoeling is. Straks gaan we zwemmen. Met een lange stok wordt de boot naar dieper water geduwd en wordt een dieselmotor gestart. De kapitein, bootsman en stuurman, alles één en de zelfde persoon geeft een ruk aan een handvat met snoer dat uit de motor hangt en nog een ruk en dan een paar knallen en een donkerblauwe walm knalt uit een opening in de zijkant van het motorblok dat pal naast ons boven op dek staat. Gelukkig staat de wind de goede kant op zodat we hier niet veel last van hebben. Een kwartiertje later mogen we uit de boot stappen. Nu moeten we een heel eind verder lopen naar het strand van het eiland. Dat valt tegen met al die scherpe stenen en andere dingen op de bodem. Vooral rustig blijven en stoer voor je uitkijken want de lokale bewoners lopen ook overal met blote voeten en die geven geen krimp. We komen heelhuids en droog op het strand. Schoenen aan en we zijn klaar voor de wandeling. De gids geeft ons de tip om een lange stok mee te nemen om eventuele brutale apen en ik bedoel echte apen weg te jagen. Er zitten kleine apen in de bomen en struiken bij onze “landingsplaats”. Hier ligt afval en dat trekt die beesten aan. We zoeken allemaal en geschikte stok en gaan op pad.

We zijn net om de hoek van een klein gebouwtje en zien het wandelpad. Dat wordt niet wandelen maar klauteren. Het is een vaak smal pad met veel rotsblokken, grote hoge wortels, kuilen en schuine kanten. Bij elke stap moet je opletten waar en hoe je de voeten plaatst. We hebben eerder dit soort “hikes” gedaan en gaan er tegen aan. Na een half uur hebben we geen draad meer aan ons lichaam. We wandelen in een stuk tropisch regenwoud. De combinatie van temperatuur en luchtvochtigheid zijn zodanig dat je soms het gevoel hebt dat je in een sauna aan het bergbeklimmen bent. We komen mensen tegen en vragen hoe lang het nog lopen is. “Oh nog ongeveer een uurtje” is het antwoord.

Anderhalf uur lopen en we komen op een stukje paradijs op aarde. Door de bomen zien we een prachtige lagune, met helder water, prachtige bergen op de achtergrond, een blauwe hemel, een wit strand, een flink aantal mensen, voornamelijk jongeren, in het water of op het strand. Het roept herinneringen op aan iets maar wat? In mijn achterhoofd hoor ik vaag de klanken van de Bolero en het getal 10 fladdert door mijn hoofd. Dan plots weet ik het “waar is Bo Derek?”

Vanaf een rotsplateau hebben we een fantastisch uitzicht over een rotsachtige baai liggende aan de Indische oceaan met golven die tegen de uitgeholde rotspartijen aan slaan en met veel lawaai en wit schuim weer worden teruggeworpen. We maken een hele serie foto’s en genieten van het uitzicht. Dan dalen we weer af naar het strand. Zwemkleding aan en hup in het binnenmeertje. Het is ondiep en lekker warm helder water. We zwemmen en badderen een 20 minuten en moeten dan helaas weer uit het water.

De wandeling terug gaat iets sneller in een uur en 10 minuten. Het is een leuke en pittige wandeling geworden. Terug in het havenplaatsje eten we in een lokaal restaurantje een heerlijk gekruide tonijn, die op de barbecue is klaargemaakt. Het wordt snel schemerig en wanneer we een half uurtje rijden is het al donker. We hebben nog één spannend moment wanneer we vlak achter een vrachtwagen rijden die te zwaar maar vooral verkeerd is beladen met boomstammen. De lading ligt smal en (veel te) hoog op de wagen. De wagen wiebelt gevaarlijk heen en weer. Het lijkt of de auto in en kort na een scherpe bocht met kuilen soms de banden van één zijde van de auto niet meer op het wegdek heeft. Met zijn allen roepen we enkele keren “oei, die gaat vallen” zo schuin hangt de auto dan. We wachten geduldig op een lang recht stuk weg en een moment dat de vrachtauto niet meer zo wiebelt en halen dan vlot in. We komen er veilig langs en zijn iets voor 8 uur terug bij het hotel.

Tot zover de alternatieve invulling van een vrije dag bedoeld om uit te rusten voor morgen. We worden vannacht om 02:00 uur met onze koffers in de lobby verwacht voor het begin van de reis op dag 18. Snel douchen, nog iets eten, koffers inpakken, kleding klaarleggen en hopen dat we nog kunnen slapen. De wekker gaat alweer over een paar uurtjes.