Dag 1 O Canada! O Canada!

Rrrrrrr ratelen de harde plastic wieltjes van onze koffers over de klinkers van onze oprit. Heel even meen ik daarin de melodie van de Canadese hymne te horen. Enkele minuten later zoeven de autobanden van de Volkswagen Golf bijna geruisloos over het asfalt op weg naar station Hengelo. Als een volleerd taxichauffeur stuurt Stefan de auto op de parkeerplaats aan de achterzijde. Gewapend met de thuis afgedrukte e-tickets lopen we gedrieën naar perron 2a voor de intercity van 08:25 uur naar Schiphol. We stappen in de al bijna volle wagon en duwen de volle koffers op het bagagerek boven de stoelen of onder de stoelen. Dat past allemaal net.

We zitten in een 2e klasse coupé en dan niet in de zogenaamde stiltecoupé. Maar het deel waar wij in zitten kan ook wel als stiltecoupé betiteld worden. Negen van de tien reizigers zit enigszins voorover gebogen met oordopjes in strak te kijken naar een 3,5, 4,3 of 4,8 inch beeldscherm of luistert met de ogen dicht naar muziek. De tiende houdt zich maar stil om de andere 9 niet lastig te vallen.

Er is (gelukkig) een uitzondering. Een oma met een kleinzoon van een jaar of 6 stapt in en gaat schuin tegenover ons in een stoelensetting van 2 tegenover 2 zitten. Tegenover hen zit een ouder Aziatisch echtpaar. In het begin is kleinzoonlief nog lief. Maar de verveling begint langzaam te komen. Dat uit zich in onderuit liggen op de stoel, de overbuurman lacherig en ondeugend aankijken, rare geluiden maken. Oma probeert de jongen in het gareel te houden en zoekt na enige vruchteloze pogingen haar uitweg in voorlezen. Dat lijkt te helpen maar de jongen blijft de overbuurman uitdagen. Die vindt het allemaal prachtig gezien zijn mislukte pogingen om zijn gezicht in de plooi te houden. Een bijzondere pedagogische situatie die abrupt ten einde komt wanneer oma en kleinzoon horen dat het volgende station Amersfoort is en daar uitstappen.

Bijna een uur later arriveren wij bij Schiphol, “eindstation van deze trein”. Het is iets over half elf wanneer we de volle vertrekhal instappen. We hebben thuis al online ingecheckt en onze boardingpassen zowel op papier als in digitale vorm op onze smartphones bij ons. De koffers moeten we tegenwoordig via de self-service bagage drop off afgeven. Koffer op de band, boardingpass scannen, vluchtgegevens bevestigen, zelfklevend bagage-etiket aan de koffer bevestigen, afgiftebewijs bewaren en klaar. We zijn vrij snel door de douane en dan begint het wachten op het boarden. Met een kopje koffie en een broodje kijken naar de stromen passagiers, een paar whatsapp berichtjes uitwisselen met het thuisfront, we hebben ze ook al lange tijd niet meer gezien of gesproken…

We lopen naar gate G4 waar een KLM blauwe Boeing 777-200 met toestelkenmerk PHP-BQB aan de “slurf” is gekoppeld. Bij de veiligheidscontrole moeten we ook door een bodyscanner. Voeten enigszins gespreid op de gele voetafdrukken en de armen omhoog steken in een soort ruitvorm. Hier moeten de handen elkaar boven het hoofd raken. Een scanbuis gaat als een lange verticale ruitenwisser heen en terug en je mag utstappen. Wanneer er iets verdachts wordt gesignaleerd moet de passagier buiten de scanner wederom op twee gele voetafdrukken gaan staan. De veiligheidsmedewerker kan op een scherm zien op welke positie op het lichaam gezocht moet worden. Dat werkt prima heb ik kunnen zien.

Onder de passagiers bevindt zich ook een dame op leeftijd. Ik schat een 80 plusser. Zij heeft een klein hondje bij zich, echt klein dus. Ik vraag me af of en hoop dat ze haar hondje wel heeft uitgelaten. Dat kan lastig worden wanneer het hondje zijn territorium gaat afbakenen op 11.000 meter hoogte en zijn behoefte moet doen. Wat dat laatste betreft is het weer gelukkig dat het geen Deense dog is.

We zitten vrij snel op onze stoelen en wachten wederom, nu op het feitelijk vertrek vanuit Amsterdam naar Vancouver. Op het ingeplande tijdstip taxiën we naar de landingsbaan. In gedachte zie ik de gezagvoerder de versnellingspook in de stand S (sportief) zetten en het gaspedaal vlot en krachtig indrukken wanneer we de motoren horen en voelen bulderen. We worden met rug in de rugleuningen gedrukt en amper een minuut later voelen we harde grond onder ons wegvallen. We vliegen.

Eenmaal op hoogte gekomen, ongeveer 11.000 meter, mogen de veiligheidsriemen los en wordt de eerste ronde versnaperingen geserveerd. Dat is prima verzorgd de gehele reis. Vriendelijke stewardessen brengen vaak een drankje of iets te eten. De eerste maaltijdronde biedt een keuze uit een pastamaaltijd of kip met rijst. Een lekkere salade en een romig dessert maken het tot een smakelijk geheel.

De verwachte vluchtduur is ruim negen en een half uur. Die brengen we door met eten, drinken, lezen, video kijken maar vooral ook slapen. Af en toe weer opstaan en lopen en stretchen om spieren en bloedsomloop uit de slaapstand te halen.

Wanneer we om kwart voor 2 plaatselijke tijd in Vancouver landen is het mooi stralend weer. De luchthaven heeft een mooie aankomsthal waar twee gigantische totempalen met erg mooi houtsnijwerk onder aan de twee roltrappen de aankomende passagiers verwelkomen. Tussen de roltrappen is een waterval aangelegd. Een bijzonder fraai kunstwerk dat ook direct een verband leg met de cultuur van de “first nations”.

We hebben de CBSA declaration card ingevuld en de belangrijke vragen allemaal met “no” kunnen beantwoorden. Een korte vraag over de aard van ons verblijf en we moge door. De knalgele tassen om onze koffers spatten even later weer van de transportband. Met de koffers rollend achter ons lopen we naar de exit waar we bij de information desk eerst proberen Canadees geld te pinnen. Bij de 2e poging lukt dat. Het minimum bedrag is CAD 20 en wanneer je 2.00 ziet staan dan is dat niet CAD 200 maar slechts CAD 2. De punt is een decimale punt. Leermomentje dus.

We vragen naar een bus- of metroverbinding naar ons hotel en krijgen van uiterst vriendelijke informatrices een plattegrond van Vancouver, aanwijzingen om te lopen naar het metrostation en aantekeningen van metrolijnen, de halte om uit te stappen en de looproute naar ons hotel. Een prima welkom dus. We volgen de instructies op en komen op de derde verdieping van het gebouw van de skytrain waar wederom een vriendelijke medewerker de passagiers helpt om tickets uit een ticketmachine te halen. Ik kijk en luister mee naar een passagier voor mij en kan als een volleerd metroreiziger dan uiteraard onze eigen tickets tevoorschijn toveren.

De rit met metro voert ons letterlijk door de sky over een hoogliggende rail. Vanuit de metro worden we een aantal keren getrakteerd op mooie uitzichten op de stad. Ruim een half uur duurt de rit naar Vancouver City Centre. We lopen naar de uitgang en zien dat we toevallig zijn uitgestapt bij het station waar het Pacific Centre winkelcentrum naast ligt. Dat is de plek waar we willen proberen een prepaid mobiel abonnement voor telefoon maar vooral internet te krijgen bij een Canadese provider. Ik heb al thuis al het nodige voorwerk verricht en ga gericht op zoek naar Telus of Virgin Mobile. Met wat zoeken en vragen kom ik uiteindelijk bij een verkooppunt van Virgin Mobile. Binnen een kwartier is alles geregeld en hebben we in een onderdeel van de primaire levensvoorzieningen voorzien.

Het is niet ver lopen naar ons hotel en we krijgen een goede indruk van het centrum in de “Downtown area”. Het is mooi weer en een zeer gevarieerde stroom mensen van allerlei culturen in zeer verschillende kledij trekt aan onze ogen voorbij. Ofschoon het niet ver leek naar het hotel voelen de laatste meters we zwaarder. Het is inmiddels bijna half 5 Canadese tijd en dat wil zeggen half 2 ’s nachts Oldenzaalse tijd voor ons lichaam. We pakken enkele spullen uit de koffers en proberen het slapen zo lang mogelijk uit te stellen. Om half 8 blijkt dat we het voornemen om nog even erop uit te trekken maar als voornemen moeten houden en vallen we in een diepe slaap.