Dag 3 Hangbrug, fietsen en Italiaans ijs

De supermarkt “Market IGA” ligt op 200 meter schuin tegenover ons hotel ook aan Burrard Street. Bij een eerder onderzoek op internet lazen we veel negatieve beoordelingen. Wij zelf herkennen ons daar gelukkig niet in en zijn tevreden met het assortiment en de prijsstelling. Met een paar verse tarwebolletjes, vers gebakken pistoletje, meergranen bolletje, 1.75 liter Minute Maid home squeezed jus d’orange (dagaanbieding CAD 3,79), plakjes edammer kaas, 1.5 liter fles spa blauw verlaten we de winkel. Samen met het eerder gekochte broodbeleg is dat voldoende voor een goed ontbijt.

Tijdens het ontbijt snuffelen we nog even door het stapeltje folders met attracties in Vancouver. Ons oog valt op een mooie foto van het Capilono Suspension Bridge Park. Dat ziet er spectaculair uit. Blijkt ook nog dat er een free service shuttle bus rijdt die langs ons hotel komt. Gratis heen en terugreis met de bus en in één keer op de goede plek komen. Dat klinkt aantrekkelijk. Bijkomend voordeel is dat we op de terugreis bij een van de dichtbij Stanley Park gelegen hotels kunnen uitstappen. Dat bespaart dus sowieso de kosten van een busreis naar Stanley Park. Met al die voordelen is het snel besloten. We gaan eerst naar het Capilono Suspension Bridge Park.

Een zeer vriendelijke receptionist van ons hotel legt ons uit waar we moeten zijn voor de shuttle bus. Op amper 20 meter van de ingang is een bushalte waar die zal stoppen. We lopen naar buiten en zien de bus van 10:32 uur staan. Die is te vroeg want het is nog geen 10:30 uur. Snel een sprintje trekken en zwaaien zodat de chauffeur ons nog in de rechter zijspiegel kan zien aankomen. Dat helpt want de deur gaat open en we kunnen instappen. Dat scheelt weer een half uur wachten. Waar het gisteren net mis ging, was het hier “just in time” goed.

De chauffeuse rijdt ons probleemloos naar het park. Op weg daar naar toe geeft ze informatie over de plekken waar we langs rijden. Omdat we al tickets hebben gekocht bij de receptie van het hotel, met geen extra kosten volgens de receptionist, kunnen we direct doorlopen in de rechter “express lane”. Bij de kassa blijkt dat het kaartje hier toch CAD 2.00 goedkoper is. Dat zal dan de provisie voor het hotel zijn :-)

Met een plattegrond van het park beginnen we om 11 uur aan ons avontuur. Op de plattegrond kunnen bezoekers op enkele bijzondere punten met behulp van een stempelapparaat een stempel op de kaart zetten. Dat is een stempel zonder inkt met een reliëf patroon. Een succes gezien de rijen met enthousiaste kinderen bij de stempelautomaten. We gaan eerst naar de “Cliff Walk”. Dat is een wandeling over looppaden die stevig, althans dat hopen we, zijn verankerd aan de steile rotswanden.

De wandeling gaat soms steil omhoog en dan weer omlaag en voert langs zeer fraaie uitzichtpunten. Daar wordt driftig gefotografeerd zodat het gemiddelde wandeltempo op dit traject erg laag ligt. Aan de ingang van deze walk wordt de toegang tot de looppaden geregeld door een “park ranger” om te voorkomen dat er teveel mensen op een kort stuk wandelroute komen te staan. De wanden van canyon zijn erg steil en we lopen op grote hoogte boven een snelstromend riviertje dat volgens de informatie op de borden in 100.000 jaren deze canyon heeft uitgeslepen.
De wandeling neemt een klein uurtje in beslag en terug bij het beginpunt lopen we door naar het volgende onderdeel de “Suspension Bridge”. De informatiebordjes vertellen dat de hangbrug 137 meter lang is, 70 meter boven de rivier hangt en wordt ondersteund door 2 stalen kabels die samen 90.000 kilo kunnen dragen. Dat is het gewicht van 1.300 mensen of 96 olifanten. Ook hier bovenaan wordt de toegang gereguleerd. Het is erg leuk te zien hoe verschillend de mensen dit gevaar trotseren c.q. deze uitdaging oppakken of vrolijk deze schommelende hangbrug oversteken. Deze verschillen in beleving zie je duidelijk terug in de manier van lopen. Waar sommigen met de handen gespannen aan één van de touwen voorzichtig voetje voor voetje voort schuiven, lopen anderen gericht door of dansen soms in dronkemanspassen naar de overkant. Met de vele honderden mensen op de brug is het wel schommelen. Een foto maken en de camera niet laten bewegen is bijna onmogelijk. Maar goed dan maar de sluitertijd wat korter stellen en proberen de schommeling een beetje te compenseren door licht gebogen n de knieën te staan. We zien straks wel of dat heeft geholpen.

Eenmaal aan de overzijde van de canyon beginnen we aan de “Treetops Adventure”. Een wandeling over looppaden die op een wisselende hoogte aan de bomen zijn bevestigd. Wederom een leuke wandeling met veel leuke uitzichten. We vervolgen onze verkenningtocht naar “Raptors Ridge” waar enkele “Birds op prey” (roofvogels) zijn te zien. Een “Great Horned Owl” en een “Red Tailed Falcon” worden door 2 park rangers getoond. De uil zit op een tak van een boomstam op een hoogte van 1 meter op amper 2 meter van het publiek. Dat ziet er erg indrukwekkend uit van dichtbij. Je kijkt de uil recht in zijn prachtig gekleurde ogen. Dat is een perfect fotomoment.

We lopen terug naar de uitgang en duiken op weg daarnaar toe nog even de altijd aanwezige giftshop in. Die staat vol met de typische souvenirs van het park en kinderen proberen hun ouders te overtuigen dat leuke poppetje, beertje, sleutelhangertje, hoedje, vlaggetje te kopen. Sommige ouders geven toe en anderen houden standvastig vol dat het allemaal te dure prullaria is.

Bij de uitgang sluiten we aan in wachtrij voor de free service shuttle bus. We laten de bus stoppen bij een hotel dat het dichtst bij de ingang van Stanley Park ligt. Vandaar lopen we 200 meter terug naar een fietsverhuurbedrijf “Spokes bike rentals”. Daar is het een drukte van belang. Zeker 10 jongemannen geven huurfietsen uit of nemen de teruggekeerde fietsen weer in. We lopen naar binnen waar 4 jongedames achter een verkoopbalies, over rollenpatronen gesproken, de verhuurtransacties commercieel en administratief goed verzorgd afhandelen. Met een verhuurbewijs met aanduiding van de gekozen fietsen lopen we naar buiten. We worden door een jongeman op een bepaalde plek op het trottoir gezet en hij haalt de juiste fietsen op. We staan naast de fiets en hij brengt het zadel op de juiste hoogte. Helm op, fietsslot in de speciale houder en klaar is Kees. We wandelen met de vele andere huurders naar het begin van de fietsroute.

Het weer is prima : Iicht bewolkt, 22 graden, bijna windstil. We stappen op en geven gas. Althans de eerste paar honderd meter want dan is er al een mooi uitzicht en worden de camera’s gepakt. Dat zal, zo blijkt later, de routine op onze fietstocht rondom Stanley Park worden. Deze maakt deel uit van een speciaal aangelegde fiets- en wandelroute genaamd “Seawall”. Seawall is totaal 22 kilometer lang maar wij nemen het deel rondom Stanley Park van ongeveer 10 kilometer. We zien op onze fietstocht samen met de vele andere fietsers en wandelaars erg mooie plekken van Vancouver. Het bruist van sportieve activiteit in het park. We zien er mensen golfen, cricket spelen, zwemmen, joggen, op de racefiets, mountainbiken. Maar ook mensen die rustig zitten en genieten van de omgeving, een boek lezen, picknicken, luieren op een van de strandjes.

Het is helaas iets te bewolkt om echt mooie foto’s te kunnen maken. Weinig contrast en een beetje grijze luchten. Maar goed de uitzichten blijven mooi.

Ons fietsrondje duurt een uur en een kwartier. We leveren de fietsen in en lopen voldaan terug naar Canada Place over een ander stukje van de Seawall. Bij Canada Place zagen we gisteren een paar leuke terrasjes en we lopen bij Mahoney’s en Sons naar binnen. Die heeft een buitenterras met uitzicht op de luchthaven voor watervliegtuigen en op een van de aanlegplaatsen voor cruiseschepen. Op dat moment is een gigantisch cruischip van de Holland America Line aangemeerd. Het is een zeer hoog schip, de “Zuiderdam”. De mensen aan boord lijken wel poppetjes. Het schip is kennelijk van plan te vertrekken want met enige regelmaat klinkt met bijna oorverdovend lawaai de scheepstoeter. De glazen en kopjes rammelen bij wijze van spreke op de terrastafeltjes. Wel een mooi geluid. Jammer dat je dat niet op de foto kunt zetten ;-)

We genieten van onze ice tea en diet coke, met wel heel erg veel ijsblokjes, en van het uitzicht en de vele passanten. De volgende stop van onze wandeling is een broodjeszaak in Waterfront Centre. We hebben wel trek gekregen na al dat fietsen en slenteren en nemen een egg sandwich en een tuna sandwich. Tussen twee sneetjes brood naar keuze wordt een dikke laag eiersalade respectievelijk tonijnsalade gesmeerd en belegd met tomaat, sla en komkommer. De totaal hoogte van een sandwich schat ik op een centimeter of 5 à 6. Daar moet je mond wel erg ver voor open kunnen doen. Het ziet er smakelijk uit en we nemen plaats aan een van de vele tafeltjes in de centrale ruimte bij alle verschillende “foodstores”. Een slim concept waar rondom deze zitruimte een tiental zeer verschillende eetzaakjes zijn gevestigd : sushi, thai food, mcdonalds, subway, natural food, fatburger !!!!, wie noemt zijn bedrijf tegenwoordig nog fatburger? en nog vele andere.

Wat een tussendoortje moest zijn, blijkt achteraf een stevige lunch. We hebben via Whatsapp contact met Frank die net is geland op Vancouver Airport. We zijn dichtbij het metrostation waar wij ook aankwamen en spreken af dat we naar hem toekomen. We zitten op dat moment amper 5 minuten lopen van dat station en moeten op de weg terug daar toch langs.

Om iets over 6 uur zien we Frank al buiten staan bij het metrostation. Leuk en bijzonder elkaar hier zo weer te ontmoeten. In Australië was dat na 6 maanden hier na amper 6 dagen. Samen lopen we naar ons hotel. Na het inchecken van Frank nog even opfrissen en dan op zoek naar een restaurantje voor een warme maaltijd. Op de weg naar het hotel kwamen we langs een Italiaans restaurant met een buitenterras. Bij “Don Francesco Ristorante” 860 Burrard Street genieten we van een heerlijke pasta maaltijd : spaghetti meatballs, baked lasagna, veal tortelini. Tijdens het eten zien we regelmatig mooie grote luxe auto’s passeren en soms stoppen. Een enkele keer een verlengde limousine van 8 meter in wit of zwart.

Na de heerlijke maaltijd gaan we op zoek naar een zaak waar ze bij voorkeur zelfgemaakt Italiaans ijs verkopen. We lopen een rondje in de buurt van Canada Place, waar inmiddels een mooie avondzon de baai, haven en skyline fraai verlicht. Bij groot toeval lopen we op de terugweg langs een ijszaak, “Bella Gelateria”. Die valt op omdat er een grote mensenmassa op het trottoir staat. Als we dichterbij komen zien we een lange wachtrij voor de ijsbalie staan. Veel oorkondes, krantenartikelen en foto’s laten zien dat de eigenaar vaak prijswinnaar is geworden. In 2012 zelfs winnaar van een wedstrijd van Italiaans ijs in Florence : “het beste Italiaans ijs van de wereld”. De ijsjes mogen wel erg lekker smaken want de prijzen zijn niet mis. Een one scoop scone (hoorntje met 1 bolletje) kost CAD 6,75 en een two scoop scone kost CAD 8,00. Ik kies voor de "Chocolate Amarena" variant. Die smaakt inderdaad erg lekker. Terwijl wij buiten onze ijsjes eten blijft de wachtrij even lang. De ijsliefhebbers blijven komen en gaan.

Het is inmiddels donker geworden en we besluiten terug te lopen naar het hotel. Het is nog geen 2 kilometer en op die manier is een deel van de calorieën van het ijs alweer verbrand. Op de hotelkamer nemen we het reisplan voor morgen even door. We vertrekken dan uit Vancouver om onze reis met camper te beginnen.