Dag 7 Pacific Rim National Park

Het lijkt nog veel te vroeg wanneer ik ergens ver weg een kloppend geluid hoor. Ik kan het niet precies plaatsen maar het lijkt uit de kledingkast te komen. Voorzichtig de deur open en ja hoor de wandelschoenen staan te trappelen van ongeduld. Nu we toch zo vroeg wakker zijn maar direct ontbijten. Buiten horen we druppelgeluiden. Even poolshoogte nemen en naar buiten stappen. Het is erg mistig en het lijkt wel te motregenen. Het zicht is helaas beperkt en het is een grijze contrastarme lucht.

Tegen negen uur rijden we de parkeerplaats bij Wickaninnish Beach op. Er staan nog 2 andere auto ’s. Verder is het compleet stil en uitgestorven. We horen de oceaan en lopen over een smal zandpaadje tussen de dichte begroeiing door naar het strand. Daar aangekomen zien we het strand waar de mistflarden vanaf de oceaan komend landinwaarts trekken. De mist hangt zo laag dat we enkele mensen verderop in de mistvlagen zien verdwijnen en weer tevoorschijn komen. Het heeft allemaal een mystieke sfeer. Op veel plekken liggen stukken hout, grijs gekleurde (delen van) boomstammen en takken. Sommige hebben een bijzondere artistieke vorm. Het lijnenspel, het licht en de mist op de achtergrond geven inspiratie voor veel foto ‘s.

We volgen de lijn van het water langs de rand waar de golven het water op het strand werpen en proberen net geen natte voeten te krijgen. In de verte zien we een groot houten gebouw dat uit de hogere kustwand steekt en op een constructie van houten palen op het strand steunt. Ook dit hout heeft een vaal grijze kleur. Achter dit houten huis op palen zien we een grote grillige groep rotsen in zee en op het strand liggen. Het water stroomt en klotst er tegen aan en tussendoor. Op het strand zien we lange groene slierten waar allemaal vliegjes over heen vliegen en op zitten. Ook zien we een rode zeester liggen, een kleine krab op de rug liggend en nog ander onbekend gedierte dat op het strand is achter gebleven. De rotsen zijn ten dele begroeid met mossen en algen. Het ziet er allemaal glad en glibberig uit. We maken er enkele close-ups van want de kleuren zijn wel heel bijzonder.

We verlaten dit stukje strand en vinden de South Beach Trail die hier langs dit deel van het strand loopt. Op informatieborden en folders staat “you are in bear, wolf and cougar country” en “bear aware program”. Het komt er allemaal op neer dat deze wilde beesten in principe de mensen wil mijden en dat je ze kunt waarschuwen door geluiden te maken tijdens het lopen door iets luider praten, zingen, fluiten. Zo kan het komen dat ook onbewust? het liedje “ik zag twee beren ….” wordt gefloten en dat in reactie op een vraag of opmerking bijdehand wordt gereageerd met “ach nee hoor je ziet beren op de weg”.

We zijn na ruim een uur weer terug bij de camper en besluiten door te gaan naar de “Rainforest Trail”, een wandelroute in 2 delen van ruim een kilometer per “track”. De parkeerplaats bij deze wandelroute lijkt vol te zijn en te kleine plaatsen voor onze camper te hebben. We moeten de camper op een iets verder gelegen parkeerplaats bij Combers Beach zetten en dan 1,8 kilometer terug lopen. Wanneer we aan de Trail beginnen, hebben we dus al een flinke warming up gehad. We nemen eerst de B track. In dit regenwoud zien we reusachtige redcedar conifeer, ook wel “tree of life” genoemd en de hemlock conifeer die wel 80 meter hoog kan worden. Beide soorten komen vooral voor in Noordwest Amerika vanwege het klimaat. Op onze wandeltocht zien we veel omgevallen rottende bomen die weer voedsel vormen voor varens, mossen en andere begroeiing. De hoge vochtigheidsgraad in dit regenwoud is bijna voelbaar. Je hoort het water druppelen en stromen. We zien een grote schakering van groene kleuren die nog eens wordt benadrukt door spaarzaam zonlicht dat op sommige plekken weet door te dringen. De wandeling gaat over een aangelegd voetpad dat ons op houten paden, hoe kan het anders, omhoog en omlaag door het bos leidt. Regelmatig zijn er informatieplaten met uitleg over de bijzonderheden van dit stukje regenwoud. Een leuke wandeling die zijn vervolg vindt aan de andere zijde van Highway 4 in de A track. Hier horen we ook af en toe vogels. Soms lijkt het alsof we de door Toon Hermans lang geleden geïmiteerde roepie roepie vogel horen. Maar dat zal wel verbeelding zijn.

Na deze fraaie wandeling moeten we nog weer bijna 2 km terug lopen naar de camper. Bij die parkeerplaats begint ook een kleinere wandelroute van 500 meter de “Combers Beach Trail”. Dit is een wandeling met erg steile hellingen. We besluiten nog eerst even een broodje te nuttigen. Dat is wel gemakkelijk met een huis op wielen bij je. De weg naar het strand gaat soms erg steil omlaag. Dat wordt nog leuk op de weg terug naar de camper straks. Op dit strand is het ook erg mistig en we blijven er kort om dan de weg omhoog te nemen. We beginnen nu in onze kuiten het wandelen van de afgelopen uren te voelen. Een paar marsliederen, zoals die vaak in Amerikaanse speelfilms zijn te zien, slepen ons erdoor en we zijn zo weer terug bij de camper.

Het laatste deel van dit National Park dat we nog willen zien is “Long Beach”. De ruime parkeerplaats ligt amper 50 meter van het strand verwijderd. Op dit strand is het al veel drukker. Er zijn veel mensen gekleed in wetsuits op het strand en op surfplanken op het water. Met de telezoomlens proberen we wat actiefoto’s te maken. Dat is met de grijze mistige lucht niet eenvoudig. De surfers op het water zijn meer als silhouetten in een zwart-wit foto te zien. Ook zijn ze ver weg voor een goed vullende foto. We lopen een eind over het strand en zien dat de mensen enthousiaste zwemmers of surfers zijn, anderen zitten en lezen een boekje, dan zijn er nog de wandelaars met of zonder hond. Ik kan me voorstellen dat het hier bij mooi helder zonnig weer nog veel drukker is.

We hebben een goede indruk gekregen van de verschillende delen van dit National Park en besluiten als laatste deel van de dag een bezoekje te brengen aan Tofino. Dat is een klein eindje rijden over Highway 4 East. Het vinden van een parkeerplaats voor onze camper is even een probleem tot we bij toeval een parkeerstrook vinden aan Neill Street waar al enkele campers staan en “only parallel parking” voor maximaal 4 uur is toegestaan. We lopen via Second Street naar een vertrekpunt voor Zodiac Whale Watching en Kayak tours. Vandaar kunnen we prachtige foto’s maken van de baai met een hooggebergte aan de overzijde. Hier is er geen sprake van mist en schijnt de zon krachtig.
Bij 180 1st Street treffen we de “Common Loaf Bake Shop”. Dit schijnt volgens de reisgids een bekende zaak te zijn voor koffie, thee en een lunch. We bestellen een blueberry muffin, een crumbled apple muffin en stuk rhubarb pie. We nemen een plaats aan een tafeltje buiten. En wat de muffins en pie betreft dat gaat erin als koek zullen we maar zeggen. Naast de bake shop zit een Co-op supermarkt waar we wat spullen halen voor het avondeten. Het is inmiddels bijna half zes en we gaan terug naar onze plek bij het WYA Information Point.

De maaltijd is snel bereid en nog sneller opgegeten want het smaakt prima en het lange wandelen heeft de eetlust wel bevorderd. De avondzon schijnt precies op onze picknick tafel en na de maaltijd kunnen we nog even genieten van de zon. Morgen hebben we weer een lange reisdag voor de boeg helemaal naar Telegraph Cove.