Dag 7 rivier Tay, Tay meer en doedelzakken

De medewerker van het Tourist Information centre in Aberfeldy tekende op een plattegrond van deze streek een route waar we konden genieten van de mooie vergezichten over de Tay rivier en het Tay meer.
Het eerste deel voerde ons over een smalle eenbaansweg met passeerplaatsen. Direct naast de weg was een steile helling. Door de bomen, struiken en varens konden we de snelstromende Lyon rivier zien. Met name op de smalle stukken en plekken met rotsen werd het water samengedrukt en kolkend en schuimend voort geduwd. Ook hier waren varens op veel plekken in grote velden te zien. De combinatie van een hoge vochtigheid en temperaturen rond 20 graden was kennelijk een goede voorwaarde voor deze overvloedige groei.

Bij de Bridge of Balgie, een "arch bridge" met de typische borstweringen van gemetselde rotsblokken, sloegen we linksaf richting het Ben Lawers National Reserve. Eerst over een paar wildroosters en daarna met een snelheid van 20 tot 25 km per uur rustig over de smalle weg.
Niet alleen vanwege de onoverzichtelijke bochten maar ook omdat er weer schapen rond liepen. Na bijna elke bocht dachten we weer het mooiste uitzicht te hebben gezien, tot de volgende bocht.
Rechts naast ons meanderde een smal beekje of riviertje met de tot de verbeelding sprekende naam "Allt Bail' a' mhuilinn". Bij een van de weinige parkeerplaatsen stapten we uit de auto. Het geluid van snel stromend water dat omlaag kletterde leidde ons naar een plek met een viertal achter elkaar liggende watervalletjes.
We moesten goed uitkijken waar we stapten in het halfhoge gras en de heide. Op sommige plekken konden we het water zien staan. We stapten op graspollen en rotsblokken om bij het riviertje te komen. De zon die tegenover ons stond, belichtte de watervalletjes erg fraai in tegenlicht.
Om een paar close-ups te kunnen maken daalden we af tot op rotsblokken in het water. Dat was wel uitkijken, want een misstap betekende natte voeten of een nat pak.
Een andere hindernis was de aanwezigheid van "midgets", een soort kleine muggen die heel venijnig konden steken. Eerst hadden we niet zo snel door dat het om deze midgets ging tot we steeds meer stonden te zwaaien om allerlei vliegjes weg te jagen. We hadden eerder deze week al wel gehoord van "nasty midgets that really bite". Nou hier waren ze dus. Het leek of er steeds meer kwamen. We maakten nog een paar foto's en gingen er vandoor. Op een paar plekken konden we nog even stoppen voor een paar panoramafoto's van het riviertje en de bergen en dalen. De weg waar we over reden leek louter te bestaan uit haarspeldbochten.
Nadat we langs de hoogste berg uit dit gebied, Ben Lawers, reden, kwamen we op de weg naar Killin. In die plaats zochten we naar een picnic plaats en hadden we de Dochart Falls willen bekijken. Maar het begon stevig te regenen en het leek er niet op dat het snel op zou klaren. We maakten rechtsomkeert en reden nu langs het Tay meer in een keer terug naar Aberfeldy.

Vanaf dit punten namen we een alternatieve route naar Pitlochry. Bij aankomst hier regende het helaas nog steeds.
In de hoofdstraat liepen veel mensen in de traditionele kilt rond. Even later zagen we een groot spandoek met de aankondiging van een Highland night of The Vale of Athol Pipe Band. Deze avond was om 19:45 uur een optreden gepland van een doedelzakgroep uit Pitlochry aangevuld met een groep uit Canada. We besloten dit bij te wonen.

In afwachting van de aanvang gingen we eerst nog naar de "dam and fish ladder". Naast de dam, die gebruikt werd voor opwekking van energie was een ladder voor vis aangelegd. Op een grote tekening was toegelicht dat voor de zalm een pad van 34 achter elkaar liggende bakken was aangelegd.
Elke bak lag een halve meter hoger dan de vorige bak en lager dan de volgende. De wanden tussen de bakken waren aan de onderkant open. Op die plek liep de bodem van de bak schuin naar de volgende bak. Het water liep zo van de hoge kant van het meer vóór de dam via de aflopende bakken naar het meer achter de dam. De zalm kon via de schuine bodem onder scheidingswanden van de bakken omhoog, tegen de stroom in, naar het meer vóór de dam zwemmen. Via een registratiesysteem in de ladder met bakken werden de voorbij zwemmende zalmen geteld zodat ook het succes van deze oplossing gemeten kon worden.

Iets na zeven uur mengden we ons tussen de mensenmassa bij het startpunt van de mars van de doedelzakgroep naar het veld waar ze zouden optreden. Een auto met zwaailamp reed voorop. Twee "officieren" gaven de marsorders aan de groep waarbij de bevelen werden ondersteund door het zwaaien met een stok. Op het commando "march" kwam de groep in beweging en werd het eerste nummer ingezet. De straat vulde zich met het authentieke geluid van doedelzak en tromgeroffel. Jonge en oude muzikanten in de groep waren zichtbaar enthousiast aan het spelen. De jonge trommelaars zwaaiden de trommelstokken met en zonder pluim tussen de slagen in allerlei bewegingen boven en naast het hoofd. Dat zag er kunstig uit. Daar was kennelijk goed op geoefend. Het publiek dat meeliep met de stoet was te verdelen  in 2 groepen : met en zonder camera. De eerste groep leek een veelvoud van de tweede. Iedereen met een camera liep telkens in een looppas naar voren om voor de groep uit te blijven en om vrij uitzicht te hebben op de groep. Maar ja wat gebeurt er als iedereen dan doet? Juist, geen vrij uitzicht meer.

Onze auto stond al op de eerste rij van de carré rondom het podium dat bestond uit een grote houten vloer op een grasveld van een plaatselijke sportvereniging. De speaker heette iedereen welkom en kondigde de verschillende artiesten aan.
Hij vroeg de mensen in het publiek naar hun thuisland en beloofde ieder van hen te begroeten in diens taal. De grapjas deed dat met een "bonjours" bij elk land. Van de eerste artiest, een zanger op leeftijd, kwam de aankondiging dat hij de slag van 1745 had overleefd omdat hij op dat moment moest werken.
Deze senior zong uit volle borst zijn lied onder begeleiding van twee accordeonisten. Een optreden van twee groepen mini volksdansers, meisjes in de leeftijd van 6 to 10 en van 10 tot 14 was zeer geslaagd en werd opgevolgd door een zangeres die op weg  naar het podium de eerste regendruppels voelde vallen.

Op het moment dat ze zou beginnen had ze een paraplu nodig.
Het was snel donker geworden en het regende stevig. Een deel van publiek vertrok, een ander deel stak de paraplu op en anderen namen plaats in hun auto. Het was bijzonder jammer dat halverwege de show de donkere wolken hun regen lieten vallen.
De laatste groepen doedelzakspelers gingen gekleed in speciale regenjassen of onder een paraplu door met hun optreden. De plotselinge regenbui was voor hen, de organisatie en het publiek een flinke teleurstelling. Het optreden verloor veel van zijn glans. Toch werd de groep artiesten met het roepen van het typisch Schotse "bravo", een applaus of het toeteren of met lichten knipperen door auto's bedankt.

Zo kwam een onverwacht einde aan onze dag.