Dag 19 Yoho National Park – Hamilton Lake Trail

We twijfelen of we de camping in Lake Louise of in Banff, onze volgende plaats, zullen reserveren. Tijdens het ontbijt besluiten we nog een dag in Yoho National Park door te brengen. Ik ga maar proberen on-line te reserveren. Omdat te kunnen doen moet ik eerst een GCKey aanmaken. Deze hele procedure in één keer goed doorlopen blijkt lastig te zijn met een haperende internetverbinding. Maar het lukt en uiteindelijk hebben we een reservering voor 2 nachten in Banff. Dat is maar goed ook want het alternatief is eerst in de ochtend naar een camping rijden daar ter plekke proberen te reserveren of ‘s middags op tijd naar die camping en hopen dat er een plaats is.

Omdat het niet zover is naar Banff kunnen we rustig weer een stuk terug rijden naar het noorden. We gaan nu vlak boven Lake Louise over highway 1 richting Field. Het lijkt een mooie zonnige dag te worden. Frank rijdt en hij stopt bij een viewpoint van de “Spiral Tunnels”. Hier zien we nog net het laatste deel van een lange goederentrein uit een tunnel komen en in het beboste gebied verdwijnen. Bij een plaquette van de “spiral tunnel” horen we een reisleider een toelichting geven. In de bergen in dit gebied is een deel van 6 kilometer van de oorspronkelijke spoorlijn met behulp van tunnels en lussen binnen in de berg ruim verdubbeld naar een lengte van 13 kilometer. De elevatie is daardoor gedaald van ruim 4% op 6 kilometer naar 2,2% op 13 kilometer. De Canadezen hebben de hulp ingeroepen van Zwitserse ingenieurs en tunnelbouwers. In 20 maanden tijd zijn alle tunnels aangelegd. Twee ploegen hebben onafhankelijk van elkaar geboord en hebben elkaar met een minieme afwijking van 2 inches ondergronds ontmoet. Dat is wat je noemt Zwitserse precisie.

Iets voorbij Field nemen we de afslag naar Natural Bridge en Emerald Lake. Bij Natural Lake zien we een erg sterk stromende rivier door een zelf gemaakte opening in een rotswand stromen. Er is zo een brug ontstaan. Deze is niet veilig (meer) en dus is er 5 meter naast een stevige betonnen brug met reling gebouwd. Die staat nagenoeg vol met toeristen, die met bussen tegelijk worden aan- en afgevoerd. Op de oevers naast de natural bridge kun je goed staan. Je staat dan op grote rotsblokken en rotsplaten waar het witte water langs stroomt. Vlak voor het water door de opening in de bridge kan, ontstaat er een grote werveling in het water en is er veel lawaai van opspattend en kolkend water.

Na een half uurtje gaan we verder naar Emerald Lake waar we een schilderachtig plaatje aantreffen bij het groene meer. De ochtendzon is goed doorgekomen en verlicht de bergen rondom het meer, delen van het meer en enkele wolken in de lucht. Net als wij aankomen, varen er ook enkele kanovaarders van het meer naar de aanlegsteiger. De felgekleurde kleding en kano’s zorgen voor een mooi accent op het meer. Er is een brede houten brug over een smal deel van het meer naar een andere oever. Aan de brug hangen om de paar meter grote potten met bloeiende planten. Naast het andere einde van de brug staat een restaurant met buitenterras. De voorgevel is opgetrokken uit een combinatie van zware houten balken en planken en ronde natuurstenen en keien. De knalgele parasols fleuren het geheel verder op.

Om kwart over twaalf beginnen we aan de “Hamilton Lake Trail” een “hike” (wandeltocht) die volgens onze reisgids 5,5 kilometer lang is met een hoogteverschil van 850 meter en 2 à 3 uur kan duren. Met flesjes water, een paar boterhammen, regenkleding en fotoapparatuur in onze rugzakken beginnen we vol goede moed aan onze tocht. Tegen een uur of drie of iets later kunnen we terug zijn en dan op de weg terug richting Banff misschien nog langs de Takakkaw Falls. Het eerste deel van tocht in het bos zou erg steil en lastig zijn maar de beloning aan het eind, een mooi uitzicht op een bergmeer, zou dit zeker waard zijn. Direct aan het begin zien we toevallig een paar stevige rechte en kale takken liggen met een goede lengte om als wandelstok te dienen. Die pakken we op en we gebruiken ze de hele weg. Na een paar honderd meter wordt het pad steiler, smaller en hobbeliger. Gaten, kuilen, rotsblokken, dode takken, wortels van bomen maken het lastig om vlot door te lopen. We kunnen onze voortgang goed volgen dankzij de Runkeeper app op onze smartphones. Brigitte en ik hebben die allebei gestart aan het begin van de tocht. Daarnaast hebben we ook nog de GPS loggers op onze camera’s die ons niet alleen de exacte locatie maar ook de hoogte aangeven. Met die 2 hulpmiddelen kunnen we de afgelegde meters dus in loopafstand als ook in hoogteverschil vast stellen. Na een half uur lopen komen de eerste vragen of we er al bijna zijn en hoever het nog is. Het kan niet ver meer zijn volgens alle data zou je zeggen. Maar we blijven lopen en lopen en lopen en het smalle wandelpad bestaat uit een aaneenschakelingen van steile bochten zodat we zigzaggend de berg op lopen. Telkens denk je na de volgende bocht moeten we het eindpunt toch kunnen zien. Het is stil in het bos. Je hoort en ziet geen ander levend wezen. Tussen de talrijke en dicht naast elkaar staande kale bomen zien we af en toe flarden van Emerald Lake dat steeds verder beneden ons komt te liggen. We komen bij de Hamilton Falls die op onze route naar Hamilton Lake liggen. Niet echt spectaculair in vergelijking met wat we eerder deze dagen hebben gezien. Maar wel een goed moment voor een eerste kleine pauze. Op dat moment komen er ook 2 wandelaars de berg af. We groeten elkaar terwijl zij verder naar beneden lopen en wij weer de weg naar boven vervolgen.

Na 2,6 kilometer lopen zouden we toch echt bij het eindpunt moeten zijn. De wandeltocht is 5,3 km en loopt heen en terug en niet in een lus. Maar op dat punt is er niets in buurt wat maar op een bergmeer kan lijken. En er is ook geen plaats te bedenken waar dat op korte afstand wel zou kunnen liggen. Het vermoeden begint op te komen dat de vermelde afstand misschien wel eens de afstand enkele reis zou kunnen zijn en dat de af te leggen afstand totaal 10,6 km is en de duur van de tocht dus 4 à 5 uur. We lopen nog maar “even” door. Misschien is het na de volgende bocht ??

Het wandeltempo is, door het steile klimmen en de vele obstakels op het pad, behoorlijk laag geworden. De steile helling direct naast het pad maakt dat je voorzichtig moet zijn en telkens moet opletten hoe en waar je de voeten plaatst. Dan horen we stemmen voor ons. Een jong stel komt ons tegemoet en we vragen “how far is it to the lake?” De jonge dame antwoordt “about an hour and it is the same (steep and bumpy)”. In onze groep worden de wenkbrauwen gefronst. We hebben al ruim 2 uur gelopen en hadden verwacht al weer bij het Emerald Lake terug te zijn. Een uur verder betekent ook totaal 2 uur extra wandeltijd. We gaan verder en kijken hoever we komen. We zijn nu al zo ver en willen het beloofde eindresultaat nu ook aanschouwen.

We zien dat de begroeiing met bomen minder wordt en komen op een stuk berghelling die rechts boven ons en links onder ons bestaat uit rotsblokken en rotsschilfers. Allemaal losse stukken dus die gemakkelijk kunnen glijden. Dat stuk het wandelpad is ook nog eens erg smal en op sommige stukken enigszins scheef zodat je denkt dat je voet gaat wegschuiven zodra je die op de grond plaatst. De bomen zijn weg dus je kijkt een heel eind naar beneden. Voorzichtig, elkaar helpend nemen we deze hindernis zonder problemen.

We halen nog een ander stel in. Het zijn een Amerikaanse man en vrouw van middelbare leeftijd die volgens eigen zeggen ook “slow” de berg op gaan. Hij komt uit Atlanta en had in Calgary een conferentie van zijn werk en zijn vrouw is overgekomen om een paar dagen samen rond te reizen in dit deel van de Rocky Mountains. Zijn vrouw ziet er als een berg tegenop om nog verder te gaan. Wanneer wij zeggen dat we volgens onze Runkeeper app al 4,6 km hebben gelopen, geeft hij bij zijn vrouw aan dat ze nog maar 700 meter (“half a mile”) moeten. Hij is opgelucht en zijn vrouw slaat de ogen ten hemel. Een verschil in beleving dus . Wij lopen alvast door en zeggen “we ’ll meet you at the top”. that ’s a promise” antwoordt de vrouw.

We lopen weer verder en komen een stel dalers tegen die ons vertellen dat we nog maar een paar minuten van het meer verwijderd zijn. Dat geeft de burger moed en de snelheid gaat iets omhoog. Na 3 uur en een kwartier komen we bij het beloofde land. De aanblik is inderdaad fantastisch mooi. We zien een nagenoeg rimpelloos bijna rond meer dat ingesloten ligt tussen een aantal bergen. De berghellingen zijn erg steil en bestaan op het lagere deel rondom het meer voor een groot deel uit losse stenen en rotsblokken. Daar kun en moet je dus niet op proberen te lopen want dan ga je zeker een lawine van steen veroorzaken en glijd je direct het meer in. Er zijn nog 3 andere wandelaars. Met hun felrode en knalgele sportieve jassen vallen ze goed op in dit decor. We nemen een paar foto’s zodat we bewijs hebben dat we daar niet alleen zijn geweest. Maar we wachten nog even met de echte serie natuuropnames totdat ze zijn vertrokken. Dat kan niet lang duren want ze maken al spoedig aanstalten om te vertrekken. Wij maken van de gelegenheid gebruik om rustig te gaan zitten en genieten van de omgeving. We nuttigen in de tussentijd ons “rantsoen water en brood” omdat de tocht omhoog de nodige energie heeft gekost. Het begint iets te regenen maar dat houdt gelukkig ook snel weer op.

Het Amerikaanse stel is inmiddels ook gearriveerd en gaat achter ons op de helling zitten. We kunnen dus beginnen aan onze fotoshoot en maken van verschillende plaatsen overzichtfoto’s met de groothoek- en detailopnames met de telelens. Ik maak een paar foto’s van het Amerikaanse stel en hij maakt er een paar van ons drieën. Zij vertrekken kort daarna en wij blijven nog even.

Plotseling zie ik iets bewegen in de lage begroeiing van de helling waar wij zitten. Ik ontdek een klein beestje dat lijkt op een mix van een eekhoorn en een grote muis snel lopen door en onder de kleine planten. Af en toe gaat hij even rechtop zitten en eet van de plant. Ik maak snel wat foto’s maar ik heb de verkeerde lens voor de camera. Ik roep Frank die mij de telelens brengt terwijl ik het beestje in de gaten houd. Met die lens kan ik het beestje beeldvullend fotograferen. Frank haalt nu ook zijn camera met telelens op en samen proberen we het diertje goed te fotograferen. Ik maak een omtrekkende beweging en uiteindelijk komt het diertje tussen ons tweeën te zitten. Wanneer ik ets te dichtbij komt is hij ineens helemaal verdwenen. Onderzoek ter plekke leert ons dat hij daar een hol heeft en we zien de ingang. Met de telelens voor de ingang kunnen we het beestje nog eens fotograferen wanneer hij komt kijken of de kust veilig is. We hebben genoeg beeldmateriaal en gaan terug naar onze zitplek. Wanneer we de bodem om ons heen wat beter inspecteren zien we dat er veel meer gaten van holen zijn.

Het is bijna kwart over 4 de pauze zit erop. We moeten nu terug gaan om nog voldoende daglicht te hebben bij de afdeling. De afdaling gaat soepel en vlot. Met één kleine stop onderweg lopen we in een uur en 3 kwartier de berg af. We halen halverwege het Amerikaanse stel in. Ze zitten uitgebreid te pauzeren en de vrouw zit er volgens ons door heen. Ik geef ze nog even de tussenstand door dat ze dan al 2,7 km hebben gelopen en nog maar 2,6 km hebben te gaan. Zij en wij zijn dus over de helft. Vlak voor het eind van de terugweg halen we ook nog het andere stel van 3 Amerikanen in. Eén van de vrouwen van het gezelschap mompelt glimlachend iet i n het Engels dat het geen wonder is dat we er al zijn “three steps for me is one step for them” kijkend naar onze lengte en lange benen. Daar bij wel voorbijgaand aan het feit dat Brigitte er ook bij is en gewoon met ons is meegelopen.

Bij het eindpunt van de route zetten we onze “walking kanes” tegen een struik bij de ingang zodat een volgende groep er ook plezier van kan hebben. De Runkeeper app begint met de activity summary en we horen : duration 5 hours 0 minutes and 43 seconds, distance 10.27 km and 1.856 calories. Een prima teamprestatie en we hebben de dag mooi kapot zogezegd. Alleen het plan om nog naar Takakkaw Falls te gaan valt nu in het water. Geen punt we hebben een perfecte middag gehad en rijden naar Banff. Het gedeelte van highway 1 tussen Lake Louise en Banff is de slagroom op het toetje. Prachtige bergketens naast ons, een blauwe lucht met mooie stapelwolken boven ons, een lichte gouden kleur van de avondzon die alles mooi belicht strelen onze ogen en een rustig spinnende dieselmotor, die met de cruise control op 90 is aangestuurd, en een rustig muziekje (Coldplay, Live @ Wembley) uit de speakers in de camper via de aangesloten iPod van Frank, strelen onze oren.

We rijden Banff binnen en hebben weer internetverbinding. Een supermarkt Safeway staat in de zoekresultaten van Google en de navigatie brengt ons tot op de parkeerplaats. We nemen wat verse spullen mee en tegen acht uur staan we op onze gereserveerde plek van camping “Tunnel Mountain Village II”. We hebben een dag gehad die we aan de ontbijttafel vanochtend niet zo bedacht konden hebben. In een woord “prachtig”.