Op weg

De regen komt zogezegd met bakken uit de lucht wanneer wij toch nog gehaast uit de auto stappen. Bij de inmiddels in gebruik zijnde ingang aan de achterzijde van station Hengelo stappen wij uit en spoeden ons met koffers en e-tickets naar perron 2a. Frank is ons achterna gekomen en kan dus mooi een foto maken. De binnenkomende intercity van Enschede naar Den Haag fungeert als achtergrond. We stappen in bij een 2e klasse wagon met wifi verbinding.

Het is bijna herfstachtig met stevige regen en een donkere lucht tijdens een groot deel van de reis. Tijdens de reis komt in een rij schuin tegenover een jongedame te zitten die op zijn minst als kleurrijk kan worden bestempeld.
Van boven naar beneden: fel oranje haren, zeer uitgebreide verzameling piercings in zwart, zilver, ringetjes en bolletjes door oren, neus en lippen, rozerode shawl, blauwe kiel, blauwgroene jurk (of lang shirt), blauw en geel geblokte kniekousen, rode all star gympen, fel roze rugzak met een oranje muisje aan de ritssluiting.
Voorwaar een schril contrast met het grijze herfstweer buiten en onze volgende gast.

Na de overstap in Amersfoort zitten we naast een dame op leeftijd (80 jaar) die net terug is van een cruise naar Rusland en de Baltische staten en nu op weg is naar haar jarige zoon. In het gesprek merken we op dat ze nog erg goed kan, zelf auto rijdt en een duidlijke mening heeft over de mindere service van NS.

In de buurt van Amsterdam klaart het op. De reis van 2 uur zit er bijna op en na aankomst op Schiphol lopenwe direct door naar de vertrekhal. We kunnen hier zelf inchecken aan de blauwe machines. Dat gaat erg voorspoedig. Het nummer van de e-ticket invoeren en de naam van reiziger en mogelijk samenreizenden woreen getoond en kunnen worden bevestigd.

De boarding passen rollen uit de machine en we kunnen de koffers afgeven. De koffers verschillen wel behoorlijk in gewicht maar samen blijven we onder het toegestane gewicht. De controle bij de douane verloopt vlot evenals de bagagecontrole bij de gate waar we nog net niet naakt door de metaaldetectorpoortjes mogen lopen.

Iedereen neemt snel plaats en de motoren draaien al volop wanner de veiligheidprocedure wordt uitgelegd. Ik zet me zelf in de slaapmodus en hoor verweg uit mijn oordopjes de klanken "voyage voyage" terwijl ik ineens achter in de kussens wordt gedrukt wanneer de piloot het tijd vindt om vol gas de startbaan te nemen. Hoe toepasselijk denk ik nog en dan ben ik vertrokken.