Op de klippen

De dag begint anders dan anders. Eigenlijk hoort dit nog bij het verhaal van gisteren. Om elf uur p.m. klinkt een bescheiden pieptoon en een sms met een felicitatie komt binnen. Mijn horloge en mobiele telefoon geven 23:00 uur aan maar in Nederland is het nu 29 juni. Meer felicitaties volgen en na een bedankje en een update van het reisdagboek gaan we slapen.

Het ochtendritueel van ontbijten, koffers inpakken, reisplan opmaken verloopt bijna routinematig. Tegen tien uur rijden we weg voor een rit van 240 kilometer. Eindbestemming is een inn bij Lisdoonvarna.

Snel wisselende wolkenformaties, licht en donker, laaghangend en hoger drijvend geven de weidse uitzichten telkens een ander beeld. Ik begrijp nu ook wat de weermannen in Nederland bedoelen wanneer ze ondersteund door radarprojecties aangeven dat wisselvallig weer met een omvangrijk buiengebied vanaf de Atlantische oceaan via de Britse eilanden naar West Europa komt. Hier zien we dat werkelijk gebeuren. De wolken drijven snel over en laten bij tijd en wijle ook een deel van de regen hier ter plaatse vallen.
We komen precies op tijd aan in Tarbert om met de gereed liggende veerboot mee te varen naar Killimer. Nog maar een paar minuten aan boord en we varen al. Vanaf het bovendek kunnen we even lekker uitwaaien.

Op het traject dat nu volgt zien we kleine plaatsen waar de huizen en winkels of bijna allemaal in een beperkt kleurenscala van geel of oranjerood, maar dan wel in veel verschillende tinten, zijn geschilderd of in veel verschillende felle kleuren. We hebben geen idee hoe dit zo per plaats kan verschillen. Zou ook hier een welstandscommissie bezig zijn geweest?

Onderweg zien we twee keer "hedge cutters" aan het werk. Na een waarschuwingsbord "road work ahead" worden we dan staande gehouden door een veelal oudere man voorzien van een verkeersbord op een paal. Een zijde is groen met de tekst GO en de andere zijde is rood met STOP. Enkele tientallen meters verderop staat zijn collega met een zelfde bord. Via een mobiele telefoon spreken ze met elkaar af wanneer ze elk het bord gaan draaien zodat de verkeersstroom gaat wisselen van richting.
We zien dan ook dat een traktor met een verticaal gemonteerde maaimachine de heggen verticaal bijwerkt. Ons vermoeden eerder deze week blijkt dus juist.

We komen steeds dichterbij ons eerste reisdoel. Ik moet plotseling goed afremmen  want er loopt een wandelaar met bepakking op de rug aan de linkerzijde van de weg, er komen tegenliggers aan  en de weg is te smal. Het loopt allemaal goed af maar het blijft goed opletten.
Het laatste deel is flink stijgend. De bewolking wordt steeds dichter, lijkt lager te hangen en het begint te motregenen. Dat zou het mooie uitzicht dat we hopen te krijgen flink kunnen bederven.

We parkeren de auto en lopen in de mist naar het visitor's center van de "Cliffs of Moher". Het is een druk bezochte attractie en grote aantallen bezoekers worden met bussen hier naar toe vervoerd.
De commercie heeft hier goed toegeslagen. Op het eerste deel van het park zien we allerlei shops die met kleine halfronde koepels zijn ingebouwd in de helling van de heuvel. In de verte horen we het geluid van een Ierse fluit. Een man speelt een uitgebreid repertoire Ierse liedjes. Hij zit aan de enige toegangsweg naar de verschillende uitzichtspunten en verzekert zich er zo van dat alle bezoekers hem passeren.Een houten kistje voor een bijdrage staat voor zijn voeten.

We lopen de eerste steile trap op richting O'Brien's Tower en passeren een jongedame met een rugzak en daarop een rode tas gebonden, capuchon strak om het hoofd dichtgesnoerd, in een langzaam tempo de brede treden oplopend. Het blijkt de wandelaar te zijn waarvoor we plotseling moesten afremmen. Kennelijk reist ze alleen en heeft ze al een flinke afstand gelopen want om de zoveel treden gaat ze even staan om te rusten. De capuchon gaat af wanneer ze foto's gaat maken van de klippen en een rode bos haar gevlochten in een knot achter op het hoofd wordt zichtbaar. Ik bied aan om haar met haar eigen camera te fotograferen met de klippen als achergrond. Ze neemt dit aanbod graag aan. Even scherpstellen, goed inzoomen voor de juiste uitsnede en ze is zo te zien tevreden met het resultaat. Ze bedankt, pakt haar spullen en vervolgt in haar eigen rustige tempo de weg naar boven.

Boven bij de Tower zie ik dat de lucht op sommige plaatsen lichter begint te worden. Met een beetje geluk wordt het uitzicht dan een stuk beter. Na een kwartiertje bereikt het lichte deel de klippen en het zicht is aanmerkelijk beter. De diepte van de kliffen en de details van de vele vogels en de golven die tegen de rotsen slaan komen nu beter tot uitddukking. Het is een adembenemend mooi uitzicht naar bijna elke kant die je kunt kijken.

Een Aziatische jongedame vraagt of ik haar met haar camera wil fotograferen met de klippen op de achtergrond. Ik stel de camera in en neem een foto. Ze staat er goed op alleen de gezichtsuitdrukking kan beter. Misschien denkt ze zelf dat ze er met en glimlach op staat maar het oogt vrij neutraal. Na nog een foto roep ik "and now give me a smile" en ze begint te lachen met een uitdrukking op haar gezicht maar dat deed ik toch al. Deze foto is precies zoals ik het wilde en ze is zelf ook erg enthousiast over het resultaat en loopt lachend verder.

Vanaf de Tower kun je heel erg ver weg kleine figuren zien lopen boven aan de randen van de klippen. Daar gaan we nu ook zelf naar toe. Het eerste deel is beveiligd met een afzetting langs de kliprand.
We zien mensen van verschillende landen, culturen, rassen en leeftijden. Een mengelmoes van mensen die allemaal deze plek hebben uitgezocht. Er zijn waaghalsen bij die voor een foto van zich zelf op de rand van de afgrond poseren met de klippen en de diepten als achtergrond. De vele waarschuwingen om bij de "unstable cliffedge" weg te  blijven worden genegeerd. Boven op de klippen waait een harde wisselende wind. Het motto is ook hier dus goed blijven opletten.

De uitzichten wisselen telkens wanneer we weer en stuk verder over de hoge klippen lopen. Af en toe zweven meeuwen en andere vogels tot bovenaan de klipranden, lijken even stil te hangen in de (tegen)wind en vliegen dan weer naar beneden. De lucht begint weer donkerder te worden en wij besluiten terug te gaan naar het visitor's center.
Op de terugweg word ik nog een paar keer gevraagd om anderen met hun eigen camera te fotograferen. Zo ook een oudere Aziatische dame, die ferm in het Engels zegt "you don't need to zoom in, the cliffs are more important" wanneer ik haar vraag naar de zoomknop. Ze gaat op haar hurken dicht bij de kliprand zitten en wacht geduldig tot de foto is genomen.

Terug in het bezoekerscentrum is er tijd voor koffie met gebak. Buiten is de mist weer terug, regent het en is het uitzicht helemaal verdwenen. Het restaurant loopt snel vol. We nemen nog en kijkje bij een video animatie van dit gebied en een tentoonstelling met fraaie fotoreportages, kennelijk genomen met fantastisch mooi zonnig weer, en allerlei wetenschappelijke informatie over ontstaan en geschiedenis van de klippen.

Het slechte weer heeft ons langer laten blijven dan bedoeld maar we zijn nu op minder dan een halfuur rijden van de overnachtingslocatie in Lisdoonvarna.

We rijden ernaar toe maar besluiten nog een kleine rondrit te maken door dit gebied "The Burren" genaamd. We volgen de tips uit een toeristische brochure en zien een erg bijzonder landschap. Het heeft veel weg van een maanlandschap, of een woestijn van rots, lijmsteen beter gezegd. Tussen de openingen in de lijmsteenblokken groeien allerlei bloemen, kruiden en grassoorten. Volgens de informatieborden groeit in dit gebied 70% van alle vegetatiesoorten die in Ierland aanwezig is. Heel mooi om te zien en uiteraard erg geschikt voor een paar foto's. De rondrit duurt iets meer dan een uur.

Tegen half acht melden we ons bij "The Irish Arms". Een overheerlijke steak met groente, uien en champignons wordt geserveerd. Het dessert is een warme aardbeien / rabarber of appel taartpunt gegarneerd met slagroom en vanilleijs. De ober maakt op mijn verzoek een foto van ons maar heeft kennelijk nog niet vaak een fotocamera vastgehouden. Zijn pogingen en een foto op het verkeerde moment leiden tot algehele hilariteit in het restaurantgedeelte. Uiteindelijk lukt de foto en is hij trots op zijn succes "I am good" en wij met de foto.

De dag is voorbij gevlogen. Morgen gaat de reis terug naar Dublin en ons eerste overnachtingsadres. De cirkel is rond.