Dag 15 Wells Gray Park, Clearwater, BC

Ondanks het late tijdstip waarop we gisteravond gingen slapen ben ik ruim voor de wekker af zal gaan wakker. Als ik schuin omhoog langs het gordijn kijk, zie ik een blauwe zonnige lucht. Het is half zeven geweest. Mooi moment om met dit ochtendlicht ‘ons’ Dutch Lake te fotograferen. Iets later sta ik in korte broek en met slippers aan beneden op het strandje. Er heerst een serene stilte. Ik hoor insecten en vogels en zie de spaarzame wolken steeds nieuwe figuren vormen. Ondertussen neem ik foto’s. De dag is goed begonnen.

Vandaag staat een bezoek aan Wells Gray Park op onze agenda. We gaan direct na het ontbijt op pad want we willen veel doen en zien. Eerst maar even tanken want de enige weg in het park naar Clearwater Lake is 65 kilometer lang, waarvan 42 geasfalteerd (“paved”) en de laatste 23 onverhard, en er is daar geen tankstation. Bij het informatiecentrum eveneens aan het beginpunt van deze weg halen we een plattegrond met de interessante kijkpunten en wandelroutes. De informatrice omcirkelt voor ons enkele watervallen direct aan de weg. Allemaal binnen enkele minuten loopafstand van een parkeergelegenheid.

We gaan op weg naar de eerste waterval. De Spahats Falls bereiken we na 10 km rijden. De grote parkeerplaats is op 2 auto’s na leeg. Het is net kwart voor 10 en we zijn dus mooi op tijd. Enkele minuten later staan we bij het viewpoint en zien het water komend uit nis in een hoge rotswand ruim 60 meter omlaag storten. Op de grijze rotswand groeit op verschillende plekken mos. Iets verder recht en links van de nis zien we rechte structuren in de rotswand. Het lijkt of een beeldhouwer hoekige vormen en lijnstructuren inde wand heeft aangebracht. Het strijklicht van de ochtendzon zorgt voor een fraai plaatje.

De weg naar de tweede waterval is langer en het wegdek begint slechter te worden met meer hobbels, kuilen, rillen en gaten. De maximumsnelheid is volgens de borden 60 en 80 m per uur maar op sommige delen laat het wegdek dat echt niet toe. Bij Dawson Falls lopen we 10 minuten van de parkeerplaats naar de waterval. Hier krijgen we vanaf verschillende plekken een prachtig beeld op wat men ook wel noemt Little Niagra Falls. Over een breedte van ongeveer 90 meter valt snel stromend water in 2 lagen zo’n 20 meter omlaag. Wanneer wij er zijn zien we een regenboog in het opspattend water dat achter de waterval vernevelt.

Helmcken Falls is maar een paar kilometer verderop. Hier is het maar 2 minuten lopen naar de waterval. Dit is weer andere vorm en hoogte. Op weg ernaartoe zagen we door de bomen naast de weg een brede snelstromende rivier, de Clearwater River. Bij de Helmcken Falls wordt dit water door een smalle opening in de rotslaag geperst en spuit in een lange straal 140 meter omlaag in een bekken. De rotswanden van dat bekken zijn bedekt met een helder groene moslaag. Een fantastisch gezicht. We horen van andere bezoekers die in buurt van Vancouver wonen dat een bezoek aan deze waterval in winter of lente aan te raden is. IJs in de waterval zorgt dan voor een adembenemend schouwspel.

Direct nadat we bij Helmckens Falls wegrijden komen we op het onverharde gedeelte van onze route. De weg is nu soms onprettig om te rijden. Er zijn grote delen waar het onverharde wegdek zo glad en strak is als een geasfalteerde weg maar te vaak worden we verrast door gaten en bobbels. Erg irritant zijn ook de ribbels die als een soort wasbord in het wegdek liggen gegraveerd. Wanneer we over zo’n wasbord rijden rammelt en trilt al het servies en bestek in onze camper. Na een heleboel bochten, hellingen en wasborden komen we bij de parkeerplaats van Bailey’s Chute. Zoals te verwachten is zien we telkens de zelfde mensen en campers of auto’s. We rijden kennelijk vandaag allemaal langs dezelfde punten. Na 10 minuten zijn we bij Bailey’s Chute, een stroomversnelling met een redelijk hoogteverschil. Op dit punt zou, volgens de Canada reisgids, de chinookzalm over de stroomversnelling proberen te springen. Nou dat willen we dan wel eens zien.

We staan al een tijdje bij de stroomversnelling, waar het snelstromende water door de snelheid lijkt te veranderen in een soort ko(l)kende witte melk, wanneer we ineens heel kort een donkere vis uit het water omhoog zien springen tegen de stroom in. De kleur en andere details van de vis zijn, door de fel witte kleur van het water als achtergrond en de stralende zon tegenover ons, niet te zien. Als je lang in deze witte watermassa kijkt dan treedt er een soort sneeuwblindheid op. Alle aanwezigen staan met de fotocamera in de aanslag klaar voor de volgende sprong.

Probleem bij deze brede rivier is te gokken waar de vis zal springen. Veel inzoomen om de vis beeldvullend vast te leggen betekent een grotere kans op missen van het moment, veel uitzoomen betekent dat de kans groter is dat de vis wordt gefotografeerd maar ook dat die als een klein zwart streepje ergens in het beeld zweeft. Ik kies voor de optie verder inzoomen en met het rechteroog door de zoeker kijken met het linkeroog langs de camera. In de zoeker heb ik verticale en horizontale rasterlijnen aangezet. Ik kan nu de vorm van het opspattende water in de zoeker op het raster lokaliseren en met het linkeroog in de gaten houden waar de vis springt. De twee beelden lopen redelijk goed in elkaar over, anders is dat niet te doen. De tactiek werkt want ik weet met succes enkele foto’s van een springende zalm te maken. Ik zou ze graag maximaal beeldvullend willen hebben maar dan moet je veel geluk hebben en eerst een flinke krachttraining doen.

Ik dacht dat de ATV tour deze week met de quads al een flinke inspanning voor de armspieren was geweest maar ruim een half uur met een camera inclusief telelens van ruim 3 kilo klaar staan voor het maken van een foto is redelijk intensief. Ik voel mijn spierballen strakker en groter worden alsof ik als de Hulk straks de mouwen van mijn poloshirt laat scheuren. Een jongedame naast ons lijkt bewonderenswaardig naar dit spierbalgeweld te kijken en ik laat de camera maar even zakken om geen problemen met haar vriendje te krijgen. (oke, just kidding folks).

Met de vangst van een paar digitale zalmen op onze geheugenkaarten, Frank heeft ook succes gehad, gaan we terug naar onze camper. In de camper lijkt het inmiddels een bakoven. De airco op volle toeren en we gaan op weg naar het eindpunt van de tocht, te weten Clearwater Lake. Plotseling zie ik op enige afstand voor ons een ree aan de kant van de weg staan eten van de bermbegroeiing. Ik rem en roep de anderen. De ree gaat er niet vandoor en loopt zelfs langzaam in onze richting en kijkt ons daarbij telkens aan. We kunnen door de voorruit foto’s maken van het dier dat een paar meter voor ons rechts in de begroeiing verdwijnt. We rijden langzaam verder en hebben genoten van deze onverwachte ontmoeting. Wanneer we daar aankomen kunnen we nog net een parkeerplek innemen van een vertrekkende bezoeker. We lopen naar beneden naar het meer naar de “boat launch”. Er is behalve een mooie blik op het meer niet veel spectaculairs te zien en we maken snel rechtsomkeert. Het is inmiddels 3 uur en we schatten de terugrit in op anderhalf uur rijden.

We komen na een paar minuten langs “Osprey Viewpoint” en Frank en ik gaan even op weg om te kijken of we daar nog wat moois kunnen zien en vastleggen. Nou dat woordje “even” had ik wel weg kunnen laten want voordat we aan het beginpunt van de “Osprey Falls loop” komen, hebben we al een kilometer steil bergop op een smal pad gelopen. Terug gaan is dan geen optie want we zijn er bijna, toch? Nou ook dat valt tegen en pas na 3 kwartier in strak tempo over een steil kronkelend bospad omhoog komen we bij een uitzichtpunt. Hier staan een picknicktafel! en wegwijzers voor het vervolg van de route. De beloning van al het harde zwoegen is een fantastisch vergezicht. Het beeld wordt gevuld met een prachtige contrastrijke blauwe hemel met mooie wolkenformaties, een diep dal met een goed zichtbare snelstromende rivier, bergkammen die links en rechts weglopen uit het beeld en uitgestrekte bossen.

We staan een tijdje hierboven wanneer we een moeder met 2 jonge jongens naar boven zien komen. We applaudisseren voor de 2 jonge snuiters en zeggen “bravo”. Ze glunderen bij dit compliment. Iets later volgt de vader met een (Canon)camera om zijn hals en een dochtertje aan de hand. Op het moment dat we eigenlijk terug willen gaan, bied ik aan om de hele familie op de foto te zetten met hun eigen camera, “because someone is always missing on your pictures”. Ze maken blij gebruik van dit aanbod en het gezin gaat klaar staan voor de opname. Omdat ze voor het panorama staan en de achtergrond erg licht is, is de kans groot dat we zonder bijzondere maatregelen een mooie achtergrond en de familie alleen silhouetten als te zien krijgen. Frank en ik hadden net elkaar gefotografeerd en daarbij de invulflits gebruikt. Dat was een prima oplossing. Ik pak mijn flitser uit de fototas en zet die op de Canoncamera van de familie. We maken een paar testopnames om de goede belichtingsinstelling op deze andere camera te vinden. Uiteindelijk hebben we een paar mooie opnames kunnen maken. De vader vond het “grossartig, wie im Photostudio”. Ze bedanken ons hartelijk voor deze unieke opnames. Op de weg naar beneden bedenken we dat het eigenlijk vreemd is dat je de mensen niet kent en niet meer zult ontmoeten. Zij hebben een verhaal en bijzondere foto’s. Gedragen door een goed gevoel en het feit dat we steil bergafwaarts gaan, leggen we het pad terug af in een klein kwartier. De heenweg kostte ons bijna 3 kwartier om een hoogteverschil van 200 meter, volgens de gegevens van onze GPS-loggers op de camera, te overbruggen. We passen er wel voor op niet te snel te gaan, al lijkt het soms dat we in looppas naar beneden lopen. Terug bij de camper komen we stil te staan en dan komt het zweet los. Even water drinken, met een handdoek het zweet wegpoetsen en nu in een keer terug naar de camping.

De stapel pannenkoeken die we bakken smaakt heerlijk aan het eind van zo’n dag. Na de afwas begint het zachtjes te regenen. Als het harder begint te regenen gaan we in de camper bezig met onze reisverslagen en foto’s. “Never a dull moment” zullen we maar zeggen.

Bij het afronden van dit verslag besef ik dat we met 15 dagen op de helft van onze vakantie zitten. Volgens de kilometerteller van de camper hebben we, op exact 50 kilometer na, al 2.000 kilometer afgelegd. Het reisschema voor de 2e helft ziet er veelbelovend uit.