Dag 15 Yogyakarta – Kediri

Vandaag belooft het een rustige dag te worden in de aanloop naar wat een grande finale op Java op dag 18 en 19 kan worden. We hebben gistermiddag een inventieve manier gevonden om ons kleine wasje op tijd droog te krijgen zodat we alles nu droog in de koffers kunnen pakken en laten het bijzonder mooie Ambarrukmo Hotel, eigendom van de sultan, achter ons.

We bezoeken de “Pasar Triwindu”,een kleine overdekte antiek-/ vlooienmarkt in het plaatsje Solo, ook wel Surakarta genoemd. Mensen zijn druk bezig hun spulletjes op te poetsen, bij te werken en netjes uit te stallen terwijl wij onze weg vinden door de smalle duistere gangetjes. De markthal heeft 1 gangpad over de lengte en 4 kortere dwars daarop lopende gangpaden. In deze vierkante blokken en aan de buitenzijde van de hal zitten kleine winkeltjes met oude spullen. De wanden en het plafond, overal waar plaats is, hangt of staat wel iets. Allemaal oud spul : thee- en koffiepotten, asbakken, hanglampen, reclameposters, sieraden, horloges, sarongs, kledingstukken, meubilair. De mensen zijn erg vriendelijk. We slenteren door een paar paden en houden het voor gezien.

Niet veel later lopen we met een gids, die ook persoonlijk werkzaam is voor de prins, rond in en om het “Mangkunegaran paleis” van de prins. De prins woont hier nog met zijn vrouw en kinderen. Dat deel van het paleis zullen we uiteraard met bezoeken. We kijken over een klein gazon met in het midden een vijver met fontein naar een laag en breed gebouw. Het voorste deel is een met een hoog liggend vierkant dak overdekte open ruimte waar gasten kunnen worden ontvangen en vermaakt. De vloer is van prachtig marmer. We moeten ons schoenen uittrekken en op kousenvoeten verder. Deze regel geldt voor iedereen dus ook voor alle hoogwaardigheidsbekleders die hier regelmatig op bezoek zijn geweest en nog komen. Na het beklimmen van een paar treden komen we bij het tweede deel dat daar achter ligt. Dit is een voorportaal. Op verschillende plekken hangen grote schilderijen en foto’s van de prinselijke familie aan de muur.

Het derde en laatste deel is het belangrijke deel, tevens museum. Hier mogen we niet fotograferen. De gids toont ons de uitgebreide verzameling giften en souvenirs die de belangrijke bezoekers in de afgelopen jaren en eeuwen aan de prinsen hebben gegeven. De artefacten zijn gegroepeerd per materiaalsoort, gebruiksvoorwerp of per land van herkomst in vitrinekasten ten toon gesteld. De verzameling omvat onder meer serviesgoed (Delfts blauw, Belgisch kristal), sieraden (ringen, armbanden, oorbellen) onderscheidingen, bestek, asbakken, spuugbakken maar ook wapens als zwaarden, sabels en de Javaanse Kris, een dolk met meestal een gegolfde kling. Veel is afkomstig van Nederlandse gevers, vooral ook ter gelegenheid van contact met de Koninklijke familie of ministers. Leden van de prinselijke familie hebben in Leiden gestudeerd, zijn in de loop der tijd aanwezig geweest bij het huwelijk van Koningin Juliana en andere feestelijke gelegenheden. De gids vertelt hierover met enthousiasme en enige trots. Nadat we dit deel hebben verlaten mogen de schoenen weer aan en lopen we aan de achterzijde via een binnentuin en een dineerzaal het paleisgebouw uit. De rondleiding eindigt in de ruimte met oude koetsen, die eind 19e en begin 20e eeuw zijn gebruikt.

Omdat we vandaag voldoende tijd hebben, gaan we ook nog binnen bij de “Pasar Gede”, de grote markt. We moeten eerst een drukke staat oversteken. We gebruiken een loopbrug. De lucht in het trappenhuis is niet bepaald fris te noemen. Aan de andere kant weer omlaag en dan naar de hoofdingang. Dat is een brede doorgang in een groot en breed wit gebouw met 2 verdiepingen. Op de 2e verdiepingen zitten smalle hoge ramen met een ronde bovenkant. Een brede rode band markeert de overgang van 1e en 2e verdieping. Voor de ingang zitten aan beide zijden mannen te wachten op klandizie voor hun fietstaxi’s (Tuk-Tuk). Brigitte vindt een aantal politieagenten die pal naast de ingang staan te praten, bereid om met haar op de foto te gaan.

Direct na binnenkomst in de markthal worden we overweldigd door de grote hoeveelheid groente, fruit en andere etenswaren die in veel geuren en kleuren zijn uitgestald. Er lopen veel mensen kriskras door elkaar. Soms is het een beetje dringen in de smalle paadjes. Als er dan ook nog mannetjes met 2 grote kisten of manden met groente of fruit op hun rug gestapeld, krom gebogen onder het gewicht van ergens buiten naar hun kraampje binnen lopen, moeten we echt aan de kant. Het zijn vooral vrouwen die als verkoopster in een kraampje zitten of staan. Sommige zijn nog bezig met schoonmaken of snijden. Dan zien we een oudere vrouw enigszins in elkaar gekropen op een tafel liggen slapen. Wanneer ik een foto maak van de ”slapende oma” en die aan enkele anderen bij de kraampjes laat zien wordt er hartelijk gelachen. Op weg naar de uitgang zien we nog een oude vrouw met haar aankopen naar buiten lopen. Ze heeft een grote mand op haar rug met zoveel groente dat die boven haar hoofd uitkomt. In haar linker hand draagt ze twee zware volle plastic tassen, in haar rechterhand houdt ze een van bamboe gevochten net vast met daarin een plastic tas en voor haar buik schommelt een grote tros plastic zakjes met iets wat lijkt op kroepoek. Hoe ze dat vast heeft kan ik niet zien. Met een stevige pas loopt ze naar buiten en verdwijnt in de massa.

Wij verdwijnen naar ons eindstation voor vandaag, Grand Hotel Surya in Kediri. Iets na vijf uur checken we daar in. Dat is weer mooi op tijd. Zo kunnen we een uurtje later al lekker eten in het restaurant en vanavond op tijd gaan rusten.