Kristal, Kasteel, Klip

De dag eindigde zoals die begon met mist, motregen en 13 graden. Maar goed dat was om 7:00 am en 8:00 pm. Het geluid van regen tegen de ramen en op het dak is onmiskenbaar en nodigt niet bepaald uit om vroeg op te staan.

We zaten dus iets later aan het ontbijt dan gepland. Aan de tafels met gebruikt servies was te zien dat andere gasten als vroege vogels al waren uitgevlogen. De keus bij het ontbijtbuffet was beperkt en de toast donker van kleur en met een geur en smaak die deden vermoeden dat ze iets te lang in het broodrooster hadden gezeten.

Het plan voor vandaag was gisteravond al gevormd en vanmorgen aan het ontbijt met algemene stemmen aangenomen. Koffers in de auto, navigatie ingesteld en links rijden !!!

Het was een grijze ochtend die al heel snel nog grijzer werd. We reden de mist in, die met de minuut dichter werd. Het zicht liep terug tot 50 - 100 meter. Dat is lastig rijden op smalle provinciale wegen die kronkelend door een heuvelachtig landschapen lopen. Na een half uur rijden begon de mist te verdwijnen onder meer door een zwak doorbrekend zonnetje. De temperatuur begon op te lopen naar 15 graden en naar 18 graden.

Met het verbeterde zicht kwam er ook meer aandacht voor de omgeving. Gisteren maakten we er al kennis mee en ook nu zagen we langs onze route erg veel verkoopunten voor "field grown" aardbeien. In standjes, tentjes, aanhangwagens en andere onderkomens werden aardbeien aangeboden. Vlak voor dergelijke kraampjes werd reclame gemaakt met aardbeien animaties met allerlei "gezichtsuitdrukkingen". Deze strawberry faces zijn hier wat de gele smiley's in de wereld van sms, whatsapp en msn zijn.

In het eerste deel van het traject reden we ook veelvuldig door wat ik noem natuurlijk gegroeide en gesnoeide tunnels.
Langs zeer grote delen van de provinciale wegen die wij hebben gereden troffen we aan beide zijden van de weg hoogopgegroeid gras, varens, struiken, taxus, laurier, buxus, onkruid. Dit vormt een heg die in hoogte varieerde van 50 cm tot enkele meters. Deze heg staat vaak tot aan de rand van het wegdek en er is dan dus geen berm. Bij smalle wegen betekent dit dat we soms met de linkerspiegel door deze heg reden en met de recherspiegel boven de middenstreep, als die er al was.
Op lange stukken van deze weg waren deze heggen strak langs de weg kaarsrecht gesnoeid tot een hoogte van 3 a 4 meter en daarboven rond gesnoeid zodat de struiken van beiden zijeen aan de weg naar elkaar groeiden. Met de doorbrekende zon gaf dat mooie lichteffecten.

De eerste halte werd Waterford Crystal Visitor Center. De navigatie stuurde ons naar de coordinaten horend bij dit "point of interest". Jammer voor ons maar op de bewuste plaats geen visitor center. Maar even doorgereden en gevraagd aan een man op leeftijd die net uit zijn auto stapte. Hij wist direct wat ik bedoelde en legde in rap Iers Engels uit waar ik dan wel naar toe moest. Ik kon me bij het instellen van de navigatie nog herinneren dat hij Parnell street zei en "straight across city hall". Tijdens het instellen kwam hij nog even terug gelopen van huis en zei troostgevend dat wij niet de eerste bezoekers waren die door een niet bijgewerkte navigatiekaart hier terecht kwamen.

Met dit hart onder de riem gestoken zetten wij koers naar de nieuwe locatie van dit centrum. Op weg daar naartoe legden we even aan bij een pleisterplaats met de grote gele M voor een bakje koffie. Bij de achterliggende supermarkt nog wat proviand voor onderweg ingeslagen. Spoedig waren we bij het visitor center.
Eenmaal binnen konden we ons gratis vergapen aan de duurste kristalproducten die je maar kunt bedenken. Bij sommige items heb ik de prijskaartjes ook goed zichtbaar op de foto gezet omdat ik waarschijnlijk op een later tijdstip ook mezelf niet geloof wanneer ik die prijzen vertel als toelichting bij de foto's.
Wanneer we buiten komen is het inmiddels zomers warm met een temperatuur van 25 graden en volop zon aan een blauwe hemel. Wie had dat vanochtend kunnen bedenken?
We zetten de airco op een aangename binnentemperatuur en rijden in een uurtje  naar "Cahir Castle" in het plaatsje Cahir. Dit moet het best bewaarde en onderhouden kasteel van Ierland zijn. Het ziet er goed uit.
We nemen plaats aan een beekje dat naast het kasteel stroomt en waar zwanen, eenden en eendekuikens door toeristen worden gevoerd met stukjes brood en in ruil daarvoor als fotomodel voor een voortdurend wisselende batterij amateurfotografen moet dienen. Zien eten doet eten luidt een spreekwoord en wij beginnen een spontane picnic en nuttigen ook wat brood, zij het dat dit verse broodjes zijn met dito plakjes kaas en plakjes ham. Ook wij worden, op mijn verzoek dan, gefotografeerd. Daarmee houdt de vergelijking wel zo'n beetje op.

Toegangskaartjes gehaald en naar binnen voor een speurtocht in de verschillende delen van het kasteel. Bijzonder fraai onderhouden  met op veel punten een fraai uitzicht op het stadje en de langs stromende rivier. Vanuit een paar kamers zijn leuke foto's te maken door ramen die zij samengesteld uit veel kleine vierkante stukken glas. Op de achergrond is door dat raam de rivier te zien.
Op weg naar de uitgang blijkt dat ik waarschuwing van de dame bij de receptie niet goed in acht heb genomen want wanneer ik van een ruimte naar buiten willen stappen stoot ik keihard mijn hoofd aan de bovenkant. Ze had nog gewaarschuwd voor smalle en lage doorgangen. Dat was steeds goed gegaan tot deze laatste dus. Ik snap nu waarom dit kasteel nog in deze goede staat is.

We programmeren onze overnachtingslocatie in en rijden via de stad Cork naar Robert's Cove Inn. Nou was het maar zo makkelijk. Omdat Robert's Cove niet in de navigatie staat vullen we de plaats Minane Bridge in want dat staat ook op de website van de Inn.
Aldaar aangekomen, zien we geen Inn en vragen dus maar een bewoner. Die geeft aan dat we op de goede weg zitten en alleen maar straight on hoeven aan te houden, "just follow the main road". Na een tijdje rijden nog geen Inn en nu bel ik ergens aan met dezelfde vraag en luidt het antwoord "you're almost there, it' s less than a quarter of a mile". We rijden dus maar verder en vinden uiteindelijk de Inn.

Een knalgele / oranje geschilderde herberg die in een rijtje panden staat, liggend aan een smal straatje rondom een baai. Het water staat erg laag en er liggen een paar boten droog op de bedding. Het is kennelijk eb. De baai ademt hierdoor en door de invallende avondschemer een sfeer uit die mij doet denken aan de eerste bladzijden uit het boek "Schateiland", waarin figuren als kapitein Flint en Long John Silver worden beschreven in een herberg gevuld met piraten en rovers. Dat belooft wat voor vannacht als het donker is en er vreemde geluiden te horen zijn in en om de Inn.

Het is nog vroeg in de avond en we besluiten nog door te rijdn naar Kinsale en de Old Head of Kinsale. Dit laatste moet een fraai uitzichtspunt zijn op kliffen in een baai waar de oceaan op de Ierse kustlijn beukt. We rijden die kant op maar hoe dichter we ons doel naderen hoe meer ons het gevoel bekruipt dat we hier niet veel van te zien krijgen.

Want zoals we begonnen met dit verslag. De dag eindigde ..... Precies mist en dikke mist dus met een zicht van minder dan 20 meter. Stug doorrijdend naar het eindpunt komen we aan bij een bouwvallige toren met een bouwvallige muur, die nauwelijks, zelfs van dichtbij nog, te zien zijn. Links en rechts horen we het water van de zee ergens tegen aan slaan. Dat moet dan op een behoorlijke diepte onder ons zijn want we zijn  het laatste stuk omhoog gereden. Ik loop nog een stukje over het gras in de richting van het geluid van de zee. Erg ver kwam ik niet want daar waar het gras ophield, begon een muur van mist. Ik kon alleen maar vermoeden dat het daar steil omlaag zou gaan.

Zonder fraaie fotoserie maar wel met deze ervaring rijker reden we via Kinsale vlot terug naar Robert's Cove Inn. Dit laatste was mogelijk omdat we ter plekke de GPS locatie van de Inn onder favorieten hadden opgeslagen. Een paar kilometer boven Old Head wa de mist verdwenen maar het bleef grijs en regenachtig.

Het was bijna tien uur toen we aan kwamen bij de Inn. Koffers naar boven, naar een kamer met uitzicht op de baai. We spreken af om en om te gaan slapen en waken. In mijn eerste beurt schrijf ik dan maar dit verslag. Nu nog even "posten" als de internetverbinding tenminste wil meewerken, want die is hier matig en zeker niet stabiel. Dan is het zo mijn beurt om te slapen.