Byron Bay no worries

Omdat we goed op (reis)schema liggen kunnen we vandaag “Byron Bay” gaan verkennen. Onze overnachtingplek ligt pal aan “Main Beach”. De wolkenhemel voorspelt regen en voorzichtigheidshalve nemen we onze fraai gekleurde poncho’s en paraplu’s mee. Het strand is prachtig en er zijn verschillende groepen strand- en watersportliefhebbers van joggers, zwemmers, surfers, duikers, tot wandelaars en kijkers. Voor veel mensen een bron van ontspanning. We lopen in oostelijke richting naar de verschillende stranden. Het is inmiddels gaan regenen. Na “Main Beach” en “Clarke’s Beach” komen we bij “The Pass”. Hier liggen tientallen surfers in groepjes bij elkaar in het water te wachten op de ideale golf die hen een ritje richting strand kan geven. Zodra ze een goede golf zien aankomen dan snel het surfboard draaien en liggend op het board peddelen met de armen en snelheid maken tot de golf ze optilt, dan snel gaan staan en hoppa rijden maar. Tja was ‘t maar zo gemakkelijk. Vanaf een uitkijkplateau en later van een rotsformatie in het water, want dat is dichterbij en lager bij het water, maken Frank en ik hele serie actiefoto’s. We moeten de paraplu open houden want het regent net iets te hard en de apparatuur mag niet nat worden. De groep surfers is schier onvermoeibaar en blijft volhardend surfen. Wij moeten verder want onze tocht is nog lang.

We pakken onze wandeltocht weer op en gaan bergje op en bergje af langs de kustlijn en de stranden. Na “Little Watego’s Beach” zuidwaarts. Na een paar honderd meter komen we bij “The most easterly point of the Australian mainland”. Wederom een fraai panorama. Een slimme service voor de vele bezoekers van dit punt is een zuil die kan fungeren als statief want bovenop zit een balhoofd met een schroef bedoeld voor een fotocamera. Onze camera erop gemonteerd, de zelfontspanner op 10 seconden gezet, afdrukken, rennen en wachten op de klik. Dit keer heeft de regen ook een pluspunt. Vlak voor ons is een prachtige regenboog verschenen. De boog is volledig te zien en lijkt dichterbij te komen en feller te worden. Prachtig. Nog een paar honderd meter traplopend omhoog en we komen bij “Cape Byron” met het “lighthouse” (vuurtoren). Diep beneden ons zien we het water van de oceaan met geweld tegen de rotskust in wit schuimende massa’s uiteen spatten. In het gebouw is een “Maritime Museum” ingericht met veel authentieke spullen van de vuurtoren en de scheepvaart. Een gids vertelt ons dat in deze weken bijna dagelijks walvissen worden gezien. Deze passeren hier dicht langs de kust en de kliffen. Met een beetje geduld en geluk kunnen ook wij er een paar zien. De dagen ervoor zijn er enkele gezien die op dat punt net boven water kwamen. De man laat ons foto’s zien van walvissen die daar in volle lengte uit het water springen, alleen met hun staart boven water flapperen, of op hun zij met een vin (4 meter) even wuiven. We posteren ons op het uitkijkplateau maar helaas de walvissen zijn vandaag even niet in de buurt of houden zich schuil voor onze camera’s:-).

Verder dan maar. Het weer klaart op en een zonnetje begint door de wolken te breken. Wij duiken een stuk “Coastal Rainforest” in. De paden zijn ook hier goed begaanbaar dankzij de treden die in de berghelling zijn gegraven en afgezet met houten planken. Maar er zijn we erg veel treden nodig om 80 meter omhoog te gaan en straks weer naar beneden. Onze kuitspieren worden deze dagen goed getraind. We lopen, zo lijkt het, in tunnels van bladeren, bomen, struiken, palmen, etc. Plots beweegt er iets vlak voor ons in het struikgewas. Staat er ineens een “Australian Brush-turkey” voor ons op het pad. Rustig blijven staan en de fotocamera in aanslag nemen om het dier niet weg te jagen. Iets verderop komen we nog 2 turkeys tegen. Één in de boom en een ander druk aan het graven in een bult zand net naast het pad.

Op weg terug naar de camping in Johnson Street,een lange winkelstraat, de nodige shops bekeken en boodschappen gedaan. Er zijn duidelijk verschillende groepen mensen in de stad. Naast de sporters, de surfers die soms ook op straat met blote voeten lopen, de artistieke mensen die met muziek of schilderkunst bezig zijn, de shoppers die winkel in winkel uit van alles bekijken en betasten, de vele jongeren die in internetcafés contact houden met de rest van de wereld. Overduidelijk is dat hier alles heel relaxed is. Geheel volgens Australisch motto “no worries”.

In de camper eten we een broodje gezond. Smaakt bijzonder lekker na een dag actief wandelen en klimmen. Het begint harder te regenen en de duisternis valt in. Het is nu 18:00 uur. Morgen weer verder reizen. Waar gaan we naar toe en via welke route?