Dag 11 Bandung – bloemen, thee, spa en Angklung

Wat kun je rare dingen doen wanneer je op vakantie bent. Thuis ben ik zelden in een tuincentrum te vinden en hier lopen we kort na ons ontbijt al om half negen langs een lange rij kraampjes met tuintjes waar een grote verscheidenheid aan bloemen, planten en fruitboompjes wordt getoond voor verkoop. Het ziet er allemaal goed verzorgd en kleurvol uit. Chacha geeft uitvoerig uitleg over en toont de vele vruchten die te zien zijn. Op een enkele na, als papaya en mango, allemaal vruchten die we in Nederland niet vaak tegen komen in het groente- en fruitschap.

Tegen kwart voor 10 stoppen we op de parkeerplaats bij de vulkaankrater, die op een hoogte van bijna 1.900 meter ligt. Het is er druk met toeristen en souvenirverkopers. Het is alweer warm en we ruiken een lichte zwavellucht. In de diepte van de kratermond zien we een kratermeer met alleen as en rotsblokken. Ergens in het midden stijgt een witte rookpluim op. In 2010 is er een eruptie geweest van alleen as en giftige (zwavel)gassen. We krijgen ruim een uur de tijd om rond te wandelen terwijl gids en chauffeur een pauze nemen. We worden direct door de souvenirverkopers aangeklampt. Ze hebben echte stenen uit de krater of kralen van echte stenen, vulkaanas in een flesje, etc. We wijzen ze vriendelijk af maar de rij verkopers is erg lang. We vervolgen onze weg en maken een wandeling over een wandelpad dicht langs de kraterrand. De tekst op de borden geeft aan dat het verboden is om over de omheining te komen. Dat zijn we ook helemaal niet van plan gezien de diepte en de steile kraterhelling. Naarmate we verder lopen komen we ook in de buurt waar de wind(richting) de rookpluimen uit de krater naar toe heeft gevoerd. De zwavelgeur wordt nu wel heel indringend en we blijven niet lang op dit gedeelte. Een paar mooie foto’s maken en dan weer terug naar een frisser en veiliger plek. Op de terugweg lopen we door het deel met de kraampjes. We fungeren af en toe als fotomodellen en kunnen zelf dan ook bijzondere mensen fotograferen. Het uur is snel voorbij en we lopen naar ons busje. Brigitte scoort na enig onderhandelen nog een paar snuisterijen.

Na een kwartiertje rijden stoppen we bij een theeplantage. Theeplantages zijn eigendom van de staat. De lonen van theeplukkers zijn lager dan bij rijstplantages die meestal in handen zijn van bedrijven of rijke particulieren. De theeplukkers ontvangen later wel een pensioen van de staat. Deze plantage is ongeveer 45 ha groot. Theeplantages moeten op een hoogte van minimaal 600 meter boven de zeespiegel liggen voor een goede kwaliteit. We zien over een grote oppervlakte op de berghellingen rondom om ons heen rijen met theeplanten staan. Er zitten heel veel groene blaadjes aan maar welke moet je nu plukken. Het gaat om de jonge blaadjes, waarvan er vaak 3 gegroepeerd aan een steel zitten. Die worden geplukt en later gesorteerd. De thee op deze plantage is een gemengde thee van planten uit India en China.

Zodra we de plantage ingaan worden gevolg door een vijftal kleine kinderen die enthousiast en nieuwsgierig met ons meelopen op de berghelling. Tijdens de uitleg zien we een oudere vrouw licht gebogen achter een rij theeplanten staan. Ze draagt een rond hoofddeksel waarvan alle zijden schuin omhooglopen in een scherpe punt. Ze plukt theeblaadjes en verzamelt die in een mand die ze onder een arm draag. Brigitte krijgt de puntmuts op het hoofd gezet en gaat samen met de theeplukster op de foto. Wanneer we iets verder lopen worden we ontdekt door een groepje theepluksters die spontaan hun pas versnellen in onze richting en “photo photo” roepen. De bedoeling is duidelijk. We maken een paar foto’s van de vrouwen die snel gaan poseren en theeblaadjes plukken. Met de fooi in de hand lopen ze druk pratend blij weer verder. Terug bij de auto deelt Chacha snoepjes uit aan de kleine kinderen. Die zwaaien ons blij uit en rennen met de lekkernij terug.

Na dit 20 minuten durende bezoek rijden we naar de heetwaterbronnen van Ciater. We merken dat de weg inmiddels flink slechter is geworden. De chauffeur moet weer flink aan het werk. Ondanks dat wordt et een flink schommelen, afremmen, optrekken, slalommen, schudden en trillen. Het duurt gelukkig niet al te lang voor we 10 minuten later aankomen bij Ciater Spa Resort. We hebben zwemkleding meegenomen. De kleedhokjes zijn bepaalt niet schoon en fris te noemen. Mijn kleedhokje grenst kennelijk pal aan een urinoir. Met wat acrobatische toeren weet ik me in het kleine hokje om te leden. Nu snel naar buiten de frisse lucht in en het heetwaterbad in. Er is keuzen uit enkele baden die naast elkaar liggen en qua vorm en diepte van elkaar verschillen. Om het geheel van de baden ligt een iets hogere rand die het waterpeil bepaalt. Hierdoor loopt het water over van het ene bassin in het andere. De temperatuur is daardoor nagenoeg gelijk in de baden. We trekken een paar baantjes in het diepste bad en vertoeven als afsluiting nog in één van de ondiepe baden. Daarna even onder de koude douche afspoelen en dan omkleden. Nou dat is sneller gezegd dan gedaan in een klein hokje terwijl het zweet niet ophoudt te stromen. Afdrogen lijkt onbegonnen werk. Maar goed de lunch staat te wachten. Met al dat water drinken de hele dag hebben we geen van drieën veel trek. Da is al een paar dagen zo. We eten een kleine portie van het hoofdgerecht, dat goed smaakt, en nemen enkele stukjes fruit als dessert. Het is half twee wanneer we in de bus stappen.
We hebben nog 2 uur om verder af te koelen en te drogen in de auto.

We hobbelen en stuiteren weer verder over het slechte wegdek. Nu komen er ook steile hellingen, scherpe onoverzichtelijke bochten en langzaam rijdend verkeer bij. Een vrachtauto volgeladen met grote waterflessen is zo zwaar beladen dat die langzaam de berg op kruipt. Andere verkeersdeelnemers willen er langs en dat leidt tot gevaarlijke situaties, waarbij auto’s en ook bromfietser gewoon passeren en erop vertrouwen dat een eventuele tegenligger wel al afremmen en wijken. We hebben gemerkt dat dit de norm is want iedereen lijkt gewoon een lijn te kiezen in het drukke verkeer en in te halen. Vaak denken we “oei dat gaat fout” maar het gaat steeds weer goed.

Ruim op tijd komen we iets na drie uur aan in Padasuka waar we het “Angklung”optreden van 15:30 uur gaan bijwonen. In een overdekte ronde arena, althans zo lijkt het, nemen we plaats op de eerste rij. De cirkelvormige stenen tribunes worden recht tegenover ons over een breedte van 10 meter onderbroken door een podium. De muzikanten staan op verschillende hoogte achter en naast elkaar in te spelen. Klokslag hal vier komt een jonge vrouw de arena binnen lopen. Ze is gekleed in een lage felrode jurk en heeft het donkere haar in een knoet achterop het hoofd opgestoken. Ze stelt zich voor als “Awyt” en heet iedereen zo mogelijk in de moedertaal welkom en begint een geanimeerde introductie over het programma. De show die dan begint is adembenemend mooi. We kijken en luisteren naar meerdere optredens van verschillende groepen jonge en oudere kinderen die dansen, zingen of de Angklung bespelen. De Angklung is een instrument van bamboepijpjes. De toon die met een Angklung kan worden gemaakt, wordt bepaalde door de lengte en doorsnede van het bamboepijpje. Er zitten losjes enkele bamboepijpjes van een toonsoort aan twee dwarspijpjes verbonden. De bamboepijpjes hebben inkepingen waardoor ze lijken op een blokfluit die niet helemaal is afgemaakt. De toon wordt gemaakt door de Angklung met één hand vast te houden en met de andere aan de onderste dwarspijp heen en weer te schudden. Door de beweging komt er een luchtstroom door de pijpjes en dat leidt tot een toon op een specifieke toonhoogte. Het geluid dat een hele groep muzikanten met een hele serie Angklungs kan maken is uniek en erg mooi. Het lijkt veel op het geluid van een panfluit.

Met veel plezier kijken we naar de jonge kinderen die met volle overgave en vol passie dansen en zingen. Het wordt een aaneenschakeling van kippenvelmomenten. Het publiek reageert enthousiast op de mooie voorstellingen. Enkele kinderen trekken de aandacht door het plezier dat van de gezichten afstraalt en of de bijzonder goede motoriek en souplesse bij het dansen. De jongste artiestjes zijn, zo horen we later 3 jaar en ouder. Een paar hiervan stelen de show.

De kinderen delen Angklung-instrumenten uit aan het publiek. En dan komt de zoon van de oprichter van deze muziekschool in de arena. Het is een oudere man met een open en vrolijk gezicht. In het dan volgende halfuur blijkt hij in staat om het publiek stapsgewijs het bespelen van dit instrument aan te leren. Eerst de greep dan de basis schudbeweging, daarna de korte lange en erg lange toon. Elk instrument heeft een nummer. De mensen met hetzelfde nummer moeten tegelijk de toon aanslaan. Hij roept de nummers en maakt de internationaal bekende tekens voor de toonladder en warempel na een paar oefenrondjes lukt het. We spelen het do-re-mi lied uit de Sound of Music. Dan volgen er akkoorden door groepen van nummers die door hem met de linker vuist omhoog, rechter vuist omhoog of beide handen omhoog worden aangegeven. Wanneer we dit onder de knie hebben rolt hij een groot wit doek uit met daarop de partituur van een lied. Dit wordt in delen geoefend met steeds een deel erbij aan geplakt. Uiteindelijk speelt het publiek enthousiast de partituur met af een toe een valse noot maar het resultaat is verbazingwekkend. Wij zijn volgens hem de beste groep die hij tot nu toe heeft gehad. Met veel gelach wordt dit compliment aangenomen.

Heel bijzonder is een optreden van een orkest met de oudere Angklungmuzikanten, nog steeds kinderen. Elk van hen heeft een rek vol met hangende Angklungs, uiteraard op volgorde van toonhoogte zoals een toetsenbord van een piano, voor zich. Wanneer de jonge dirigent het startsignaal geeft beginnen zij hun instrument te bespelen zoals een beiaardier dat doet. Met vingers wordt een Angklung aangetikt en afhankelijk van de lengte van de noot weer gedempt. Met deze techniek worden door het orkest enkele bekende nummers gespeeld. Het publiek geeft een hartelijk en welgemeend applaus na elk nummer. Het dak gaat er bijna helemaal af wanneer één van de muzikanten, een jongeman, enkele solo’s uitvoert. Met een grote handigheid en in een razend hoog tempo worden de noten de zaal in geslingerd. Geweldig. Hij krijgt een enorm applaus.

De grande finale van het optreden bestaat uit dansen en zingen samen met het publiek. De kinderen kiezen iemand uit het publiek en in een paar minuten is de arena volledig gevuld en wordt het een echt afsluitingsfeestje voor artiestjes en publiek. Dit was een optreden om nooit meer te vergeten.

Een paar uur later zijn we weer bij ons hotel Aston Braga in Bandung.
Chacha neemt ons tegen acht uur mee naar restaurant Braga Permai dichtbij bij het hotel. We hebben geluk en kunnen een tafel buiten bemachtigen op het bijna volle terras. Het is heerlijk fris buiten en er zijn binnen en buiten veel mensen. Dat is niet alleen gezellig druk maar mogelijk ook een teken voor het lekkere eten. Hij geeft ons een tip voor het voorgerecht, een tomaten crèmesoep moet hier erg goed smaken. We geven deze keuze alvast door aan de ober en nemen de uitgebreide menukaart door voor het hoofdgerecht. De drankjes worden geserveerd en we brengen een toost uit op Aura die vandaag jarig is. De ober maakt met één hand een foto terwijl hij in de andere hand een dienblad vasthoudt. De foto’s is niet echt scherp maar we zijn herkenbaar in beeld en in een paar tellen is de foto met felicitatie bij de jarige in Losser. Ze is online en reageert razendsnel, alsof je er naast zit. De steak en de red snapper die we hebben gekozen smaken uitstekend. We maken afspraken met onze gids over het reisprogramma van de komende dagen. We zijn op tijd geweest want er staan nu mensen te wachten op een tafel. Een goede keus om de dag mee te eindigen.