Dag 18 Malang – Kalibaru Bromo

De inkt van de laatste zin uit het verslag van gisteren is nog niet droog als het alarm van de telefoon af gaat. 01:00 uur staat er in de display. Ik heb anderhalf uur geslapen. We zijn vastberaden om op tijd te zijn voorons avontuur vanochtend vroeg. Op de afgesproken tijd van 01:45 staan we met onze spullen in de lobby. We vertrekken direct en eenmaal in de bus gaan de stoelen in de slaapstand.

Ruim 2 uur later worden we wakker. De jeep die ons verder zal brengen, staat al klaar. Het is donker en fris. We hebben een trui of jas bij ons en stappen voorzichtig achter in de passagiersruimte. De instap is erg laag en de bovendwarsligger is van staal en daar wil je niet je hoofd aan stoten. Het is krap maar met wat passen en meten met de tassen, de extra kleding en onze benen kan de achterdeur dicht. De motor wordt gestart. Het motorgeluid is zacht en laag van toon, ook de acceleratie gaat zonder veel geluid. Er zit voldoende vermogen onder de motorkap om ons de steile hellingen op te brengen. Als een spinnende kater beweegt de donkere jeep zich door de nacht. Af en toe zien we een verdwaalde kat die snel het hazenpad kiest wanneer wij naderen en haar met onze koplampen in het volle licht zetten.

De chauffeur slalomt behendig om de hindernissen in het wegdek. De weg slingert door kleine dorpjes. Hier vallen de muurtjes die als perceelscheiding dienen op. De muurtjes zijn gebouwd met wit geschilderde enigszins ronde natuurstenen. De ruimte tussen de stenen is opgevuld met een brede donkere voeg. In het licht van de auto vallen ze erg goed op. Dan zijn er weer delen waar geen bebouwing aanwezig is. Het lijkt dan of we deelnemen aan een nachtelijke autorally. Dat de chauffeur deze weg wel kan dromen blijkt iets later wanneer we in een dikke mist komen en de verharde weg is overgegaan in een onverharde zandvlakte. Er is geen andere aanduiding dan bandensporen van voorgaande auto’s en wegmarkeringen in de vorm van af en toe stroken met lage begroeiing. Het zicht is amper 10 meter en de ruitenwisser moet regelmatig aan. We hebben geen idee hoe breed deze zelf gekozen weg is en of er steile afgronden in de buurt zijn. De chauffeur rijdt zelfverzekerd verder. De weg gaat weer over in een verharde weg met belijning en vangrails. Het is een weg vol haarspeldbochten omhoog en enkele keren wordt de auto even gestopt om de fourwheeldrive in en later weer uit te schakelen. De mist is op een bepaald moment ook ineens verdwenen en na ruim een uur rijden komen we aan bij een uitzichtpunt. We zijn niet de enigen. Beter nog we zijn zo ongeveer de laatste groep die aansluit. We rijden door een haag van enkele honderden jeeps verder omhoog.

Doel van deze vroege missie is de zonsopgang bij de Bromo vulkaan mee te maken. De zon gaat dagelijks tegen kwart over 5 op en wij komen nu iets over 5 aanrijden. Met de camera’s paraat gaan we snel uit de auto en snellen ons te voet verder omhoog naar een uitzichtplek. Er zijn honderden mensen op een klein stukje bergtop. We staan achter enkele rijen toeschouwers die hier kennelijk al geruime tijd staan. We speuren naar gaten in de rijen en ontdekken enkele minder druk aaneengesloten rijen. We weten een plek op de tweede rij te bemachtigen. Met onze lengte steken we ver uit boven de mensen vóór ons. Dus dat is voor ons geen probleem meer. We hebben ons net genesteld als de hemel steeds meer rood en oranje begint te kleuren. Het is helder en er zijn een paar fraaie kleine wolkenpartijen. Die combinatie heeft een prachtig effect op de bergtoppen en krater voor ons. Onze camera’s en de camera’s van al die mensen op de bergtop schieten bijna continu foto’s. Elke minuut lijkt de hemel weer anders gekleurd. Iedereen geniet met volle teugen.
Na een kwartier is er al zoveel licht dat het speciale effect bijna is verdwenen. We lopen naar een andere plek en moeten ons hier ook echt door de rijen heen wurmen om enigszins vooraan te komen. Op dit punt is er een prachtig gezicht op de Bromo vulkaan en het omringende kratermeer. Het probleem hier voor alle mensen die niet op de eerste rij staan is dat ze daar bijna niets van kunnen zien. De eerste rij staat op een muurtje tegen een balustrade. De mensen staan daar zo strak tegen elkaar dat je er niet langs of doorheen kunt kijken. Na lang wachten op het zeldzame moment dat er iemand afstapt en plaats maakt, besluit ik mensen te vragen of ik even een paar foto’s mag maken. Gelukkig werkt iedereen mee. Ik maak een paar foto’s en stap weer terug om verderop hetzelfde te regelen. Dan vertrekken er enkele mensen vrijwillig van de 1e rij en Frank weet een mooie plek te bemachtigen. We wisselen af en toe van objectief en van plaats op de balustrade en kunnen een hele serie mooie foto’s maken. Op een bepaald moment is het genoeg en vertrekken ook wij van dit mooie plekje dat direct dankbaar door anderen achter ons wordt ingenomen.

Brigitte is al iets eerder een stuk teruggelopen naar een eetkraampje waar we een ontbijt krijgen. Chacha heeft een ontbijtdoos via het hotel geregeld. Het is 06:00 uur en het ontbijt bestaande uit witte boterhammen, croissants, fruit, marmelade, gekookt ei, kaas, honing en jus d’orange smaakt heerlijk. Een warme kop cappuccino maakt het compleet. Tijdens ons ontbijt trekt een zeer gemengde groep toeristen op weg terug naar hun jeep aan ons voorbij. We horen de eerste jeeps vertrekken. Dat zal een flinke colonne jeeps worden, die de weg omlaag, maar nu zonder mist en in daglicht, gaat afleggen. Wij gaan ook op weg en rijden naar de voet van de Bromo vulkaan. De auto wordt geparkeerd als één van vele jeeps in lange rijen op de eerder genoemde zandvlakte. Het is hier nog wel weer mistig. Maar dit is gewoon de bewolking. We zijn op een dergelijke hoogte dat we door de bewolking heen zijn gereden naar het uitzichtpunt en u zitten we middenin. Brigitte zal bij de jeep blijven en Frank en ik maken de wandeling van 2,5 kilometer naar de rand van de krater.

We lopen met veel andere mensen over een grote breedte verspreid naar een punt ergens in de mist waar de krater moet liggen. Lokale bevolking op pony’s biedt aan de tocht naar de krater per pony te maken. Wij kiezen voor de sportieve wandeling. Het wordt een lastige tocht. We stappen in een droge stoflaag een langzaam stijgende vlakte op. De mensen komen steeds dichter naast elkaar te lopen en gaan uiteindelijk in een soort stoet met gaten de sporen van de pony’s en andere wandelaars achterna. Er worden stofkapjes aangeboden. Dat hoeft niet denken we dan nog. Nou het wordt puur stof happen tijdens de zware weg omhoog. De pony’s maar ook de wandelaars doen echt veel stof opwaaien. De stof en de mist en de zon die kracht begint te krijgen maken het ook een beetje mystiek. Soms krijg je het wel benauwd wanneer het lijkt of de stofstorm en mist de verse zuurstof hebben laten verdwijnen. Hand voor de mond en doorlopen. Op de plekken waar de stofdeken minder erg of bijna verdwenen is, nemen we een volle teug verse lucht. Uiteindelijk komen we bij de plek waar de pony’s zijn geparkeerd. Vanaf dit punt moet iedereen lopend verder. 100 meter verderop begint een steile trap met 450 treden. Deze leidt naar de kraterrand. We hebben dit dankzij de langzaam wegtrekkende mist al van een afstand kunnen zien. Links op de trap een vlotte stroom dalende mensen. Rechts op de trap probeert een lange rij zwoegende mensen omhoog te komen. Op bijna elke trede staat wel iemand. Om de 10 meter is een soort vluchthaven annex rustplek net naast de trap voor mensen die even moeten bijkomen van de klim. Een half uur na vertrek bij jeep staan we boven op de kraterrand van de vulkaan. De beloning mag er zijn. We krijgen een prachtig uitzicht op de krater. Er komt continu een hele dikke witte rookpluim uit het binnenste van de krater. Je hoort een sissend geluid uit de krater komen. Met de rug naar de krater kijken we ver over het landschap waar we onze weg omhoog hebben gevonden. In de verte de lange rijen jeeps, het kronkelende zandpad met pony’s en wandelaars en tenslotte de steile trap vol met stijgende en dalende wandelaars. De bewolking lost snel op zodat hiervan en van het landschap veel details zichtbaar worden.

Wanneer we voldoende fotomateriaal denken te hebben en van de uitzichten hebben genoten gaan we terug. Dat gaat veel vlotter dan de heenweg. We gaan soms zo snel door het mulle zand dat we voor mijn gevoel meer stof doen opwaaien dan de pony’s. Iets voor de afgesproken tijd van kwart over 8 zijn we bij de jeep.

De rest van de dag staat er niets bijzonders op het programma. We rijden naar het hotel en stoppen onderweg om te kijken bij een suikerrietplantage waar ze waterbuffels houden en om te lunchen. We zijn om 3 uur bij “Kalibaru Cottages” waar we een vakantiehuisje krijgen toegewezen. Het park met de huisjes en de huisjes zelf zien er prima uit. Zodra de koffers zijn gebracht, ploffen we op bed of in een luie stoel. Dit was een mooie indrukwekkende maar ook vermoeiende dag, zeker door de combinatie met het programma van gisteren.

Morgenvroeg reizen we door naar Bali, het laatste eiland uit onze vakantietrilogie. Nog wel weer vroeg opstaan voor een allerlaatste uitstapje op Java.