Geland

Het is 21:55 uur lokale tijd in Sydney wanneer we landen op Sydney Kingsford Smith International Airport. In terminal T1 worden we zeer nauwgezet naar de paspoortcontrole gemanoeuvreerd. In het vliegtuig al een kaart met persoonlijke gegevens in moeten vullen. Of je recentelijk nog ziek bent geweest, voedsel mee wilt nemen, schoenen met mogelijk zand aan de zolen hebt, je verblijfplaats, waardevolle spullen, hoeveelheid geld of geldswaardige papieren, etc, etc, etc.
Je kunt er van op aan dat je aan een extra controle wordt onderworpen wanner je op één van de vragen een "fout" antwoord geeft. Gewaarschuwd wordt voor het niet of onjuist invullen van de kaart.

We hebben dus maar aangegeven dat we voedsel bij ons hadden (een laatste stuk ontbijtkoek), mogelijk vuile schoenen (tja we hebben er natuurlijk op rondgelopen op het Hulsbeek etc), waardevolle spullen (bijna 8 kg aan fotoapparatuur is niet alleen veel als gewicht maar ook waardevol te noemen).

Eerst wachten op onze knalgele koffers. Het duurde even (we waren nog niet de laatste van de donderden koffers van onze vlucht) maar ze kwamen er wel. De zwarte loopband lichte geel op toen onze koffers naar boven kwamen.
Op de kar en dan naar de controle.

En ja hoor zoals verwacht mochten we uitleggen wat we zo allemaal bedoelden met de juiste antwoorden. Gelukkig liep het allemaal goed af en konden we doorlopen naar de aankomsthal. Pff eindelijk met beide benen veilig op Australische bodem.

Nog één hobbel ter nemen alvorens we
zouden kunnen genieten van onze welverdiende nachtrust. De transfer van luchthaven naar het hotel. Tja en dat liep even anders dan we hadden verwacht, gehoopt en afgesproken. We zagen geen chauffeur die ons opwachtte. Rondlopen en zoeken in de aankomsthal. Niemand te vinden met een "sign" (bordje) welkom Brigitte en Herman.

Wat nu? Allerlei medewerkers van de luchthaven gevraagd die allemaal erg vriendelijk antwoorden dat zij het ook niet wisten. Gelukkig zagen we een plekje met pc's met (gratis) toegang tot internet. Even googlen en we vonden telefoonnummers.
Bellen dan maar met onze mobieltjes. De tijd verstreek. Het hotel kon ons niet helpen. Dan de touroperator maar. Na een keuzemenu kwamen we uit bij een callcenter medewerker die onze klacht noteerde inclusief onze achternaam (spellen in het Engels : Z from Zulu, A(lpha), N(ovember) ...)
U wordt zo terug gebeld. "Ho stop don't hang up on me". How soon is "soon"?. Few minutes. OK fine.

Een medewerker van de touroperator belde inderdaad na een paar minuten terug. Ze zou trachten het bedrijf dat de busdienst verzorgt te bellen. De bus zou er binnen 10 minuten moeten zijn. Nou mooi niet dus. Lang verhaal kort. Na een uur was er nog geen bus en zei mevrouw dat ze niemand kon bereiken en dat er ook geen bus mees zou komen. Advies probeer een taxi te regelen. "I 'm very sorry, this is a bad introduction of Australia".

Het was inmiddels 23:59 uur middernacht dus en dan moet je op een bijna verlaten luchthaven een taxi regelen. De receptioniste van get hotel zou proberen een taxi te sturen. Wij alvast naar buiten want de "security staff" stuurde iedereen naar buiten of naar de "overnight stay" plek.
Buiten zagen we een lege taxi voorbij rijden. Sprintje, hard fluiten op de vingers, zwaaien. Helaas niet opgemerkt.
Even later zagen we deze taxi weer voorbij komen. Bij de 2e poging aandacht te trekken waren we succesvol. Instappen en dan op weg naar het hotel.

De chauffeur bedankt en we liepen de lobby van het hotel binnen. Jenny, ik noemde haar direct maar zo want ik leek haar al lang te kennen van al die telefoongesprekken, dat schept snel een band, schreef ons in en gaf ons de sleutels van de kamer.

Het is niet moeilijk voor te stellen dat wij snel in een diepe slaap waren.