Dag 6 Samosir – Parapat – Padang Sidempuan

We zijn vroeg uit de veren en het gereed maken voor vertrek verloopt steeds vlotter. Het is buiten lekker fris wanneer ik om 7 uur met de koffers naar de pier loop. Rini zet ook net haar koffer bij de loopplank. “Doe maar rustig aan want we gaan met de privéboot van het hotel. Het komt niet meer op een paar minuten aan” zegt ze “.In dat geval ga ik nog maar even weer slapen”, antwoord ik. Verbaasd kijkt ze me onderzoekend aan en terwijl ik goed mijn best om serieus te blijven, begint ze te lachen als ze merkt dat het een grapje is. Het ontbijt is weer prima en om iets na half acht melden we ons bij de boot. Er liggen nu twee Toledo Inn boten, de nummer 4 en de nummer 2. Er gaan een heleboel mensen aan boord van nummer 2. Rini is er niet en haar koffer staat er nog. Wij blijven dus maar staan terwijl boot nummer 2 wegvaart. Ik stel voor om met de koffers om een hoekje te gaan staan maar dat zijn te veel grapjes op de vroege morgen.

Rini komt en wij zeggen haar dat we bijna op boot nummer 2 waren gestapt. Ze schiet weer in de lach. Een en al vrolijkheid dus op boot nummer 4. Manto onze chauffeur staat trouw te wachten bij de aanlegplaats in Parapat en helpt ons gedienstig zoals altijd met inladen van de koffers en instappen. Hij is een prima chauffeur. Een betere hadden we ons niet kunnen wensen. Hij rijdt veilig en waar het kan vlot, slalomt behendig tussen de vele hindernissen in het wegdek en op de weg door en speelt goed in op onze wens om spontaan te stoppen of langzaam te rijden om foto’s te maken.

We rijden Parapat uit en stoppen bij een mooi panorama over een vallei met een plantage. Er wordt rijst verbouwd op velden die tot een bepaalde hoogte onder water zijn gelopen en die in terrasvorm in het landschap liggen ingebed. Dit soort plantages wordt vaak door meerdere families samen bewerkt . Er wordt 2 of 3 keer per jaar geoogst en waar mogelijk wisselt men af met de verbouw van Spaanse pepers of pinda’s.
Rini begint lachend te praten dat we maar niet zullen stoppen bij het volgende eethuisje want we lusten toch geen hondenvlees. We zien een eethuisje met het bord B1 links naast de weg. Manto rijdt iets langzamer en we zien een net geslachte hond in bloederige delen op een stenen balustrade liggen. De kop ligt links vooraan in de rij en de ogen kijken ons nog aan. Daarnaast is een man bezig met het ontleden en fileren van de andere delen. “Nee inderdaad” antwoorden we en we rijden snel door. Het beeld staat nu nog op ons netvlies.

Heerlijk rijpe ananassen hangen netjes op een rij aan een lat van een stalletje aan de weg. We lopen door het stalletje naar een veld met ananasplanten. Hier staan ananassen van verschillende leeftijden. Een plant geeft na 7 jaar één keer een rijpe vrucht. De jonge ananassen zijn uiteraard klein maar hebben ook een rode met groene kleur. Er staan ook planten met koffiebonen. De kwekerij wordt regelmatig bezocht door de civetkat. De uitwerpselen van deze kat is kostbaar en kan wel Rp 40.000 per kg opbrengen. Aan het eind van onze wandeling zien we hoe een verse ananas wordt geschild en in partjes verdeeld. Met een scherp kapmes wordt de onderkant van de ananas afgeslagen en daarna met de bladstengels naar beneden rechtop op een tafel gezet . Er worden dunne reepjes schil van boven naar beneden afgeslagen en gesneden. De geschilde ananas wordt vastgehouden bij de bladeren en op de kant gelegd. Met het mes worden in de lengterichting tot aan de harde kern sneden gemaakt en aansluitend na elke snede wordt het partje met het mes los gewrikt van de kern. Bij het laatst overgebleven partje gaat de bovenkant met de bladeren eraf en zie daar, klaar is een schaal met partjes ananas. Ze zijn overheerlijk en de schaal is snel leeg.
Terug in heerlijk koele auto rijden we verder op wat de hoofdweg is op Sumatra. Het is de belangrijkste doorgaande weg die van Medan in het Westen helemaal doorloopt naar het oosten. Een rit met de trans-Sumatra buslijn over de volle lengte kost Rp. 350.000 en duurt 3 nachten en 4 dagen. Er zijn alleen stops voor lunch, diner, koffie/thee, toiletbezoek.

Bij het plaatsje Jangga Dolok hebben we een kleine stop een Batak dorpje te bekijken. Op onze wandeling ernaar te zien we enkele Kabauwen, een soort grijze koeien met grote brede horens, staan. In de modder en het water van de rijstvelden zwemmen en lopen een stel eenden en vogels. Links van de weg zien we enkele waterbassins waarin goudvis wordt gekweekt. De zon schijnt krachtig en het is erg warm. Een hoofddeksel op en water drinken. Op de terugweg van het Batakdorpje zien we mooie bloemen. Eén ervan zet ik, met een christelijk kerkje op de achtergrond, zonder dat ik weet welke bloem het is, op de foto. “Een tempelbloem”, zegt Rini. Die vergeet ik dus ook nooit meer.

In Balige lopen we over een marktje. Rini neemt een tros kleine bananen mee. De bananen hebben een schil die grotendeels al zwart is geworden. Eenmaal afgepeld zien we een perfecte banaan, die ook nog lekker smaakt. Ze vertelt dat banaan wordt gegeten vanwege de calcium. Het zou goed werken tegen vermoeidheid en diarree. We merken dat ze van veel planten, vruchten en kruiden weet waar ze voor worden gebruikt. Die kennis over kruiden wordt er hier met de paplepel ingegoten lijkt het en van generatie op generatie overgedragen.

Heel anders is de geur bij de zwavelmijn in Sipoholon. Het is inmiddels nog warmer buiten en de warmte van warm water dat uit de zwavelbron opborrelt doet er nog een schepje bovenop. Op een groot open terrein zien we grote platen en brokken witte materie waar warm water overheen stroomt. Er hangt een zwavelgeur in de lucht en na een tijdje proef je een zoute smaak op je lippen. Een interessante plek om kort te bezoeken maar niet een om op te werken of naast te wonen lijkt me.

In Tarutung kunnen we onze benen weer even strekken en genieten van een heerlijke lunch. De afstand die we dagelijks afleggen is niet hoog, ruim 200 tot 300 kilometer per dag, maar de snelheid waarmee we kunnen rijden ligt er laag. De sterk wisselende kwaliteit van het wegdek, de rijbaanindeling, de route door een gebied met bergen en steile scherpe dalingen en bochten, de hoeveelheid verkeer, de samenstelling van de verkeersdeelnemers, bijzondere obstakels, etc. Het schiet gewoon niet op. Dit is de A1 van Sumatra en we doen 8 tot 10 uur over deze afstanden, van hotel naar hotel, inclusief de stops en lunchpauze. Voordeel is wel dat we voldoende tijd hebben om van de omgeving te genieten en oog te hebben voor opmerkelijke details.

Rini last een extra stop in en laat ons wierookbomen zien. Ook deze bomen worden gehouden in plantages. Bij een wierookboom laat ze ons de hars zien die uit de stam is gekomen en erin uitzakkende druppels nog aankleeft. Er kan 2 keer per jaar hars worden geoogst. Één keer per half jaar gaat men op de bomen kloppen en slaan met harde voorwerpen zodat de boom gaat “bloeden”. Er moet dan hars uit komen. Deze hars moet een half jaar blijven zitten om rijp te worden. Ze haalt met een stokje wat hars van de stam en houdt er een vlammetje bij. De hars smelt tot een soort olie. De geur van wierook is onmiskenbaar. De wierook wordt verkocht aan kerken en tempels maar wordt ook gebruikt als bestanddeel van metallic autolak.

Het laatste deel van deze rit besluiten we met onweer en hevige regenval. Gelukkig zitten we droog in een auto. Dat is wel iets anders voor de anderen die buiten lopen, op een bromfiets rijden, op het dak van een overvolle bus of in de laadbak van een open truck zitten.

Het is bijna zes uur wanneer we ons laten inschrijven bij hotel Natama in Padang Sidempuan. We zijn nu in het overwegend islamitische deel van Sumatra gekomen. De eerdere gebieden waren vooral christelijk of animistisch. Ook dit hotel is een islamitisch hotel. Niet ver van ons hotel horen we het gebed in zangvorm. Wanneer we ons melden in het eetgedeelte naast de lobby worden we door de aanwezige gasten nauwkeurig bekeken. Het personeel is uiterst vriendelijk, de keuze op de menukaart is beperkt maar het eten smaakt goed. De maaltijd is een goede afsluiting van deze lange reisdag.