Dag 7 Padang Sidempuan – Bukittinggi

Wanneer we met ons drieën met de koffers ratelend de gang bij het restaurant op weg naar de lobby in lopen, zien we bijna alle ogen van de gasten in de overvolle ontbijtzaal op ons gericht worden. Het is te zien dat we direct onderwerp van gesprek worden. Het feit dat we kiezen voor een ontbijt met toast schijnt ook op te vallen. Er is een broodrooster maar niet een efficiënte versie. Deze werkt met 2 plakjes erin en wachten tot het klaar is en het rooster omhoog springt. Als je staat wachten lijkt het eeuwen te duren. Bij de vorige hotels was er een versie waar er twee naast elkaar op een rollend metalen roosten worden gelegd en dat kan dan in een continu proces doorlopen. Je zult in dit hotel maar met een groep van 20 Nederlanders komen die toast willen dan ben je zo anderhalf uur verder.

We laten het hotel achter ons een stappen in de auto voor nog een lange reisdag. Deze is nog lager dan die van gisteren. Ongeveer 300 km in 10 reisuren, betekent dat we vanavond tegen 18 uur bij ons volgende hotel zullen komen.

De stad Padang Sidempuan is een grote stand met ongeveer 1mln mensen, maar heeft niet de voorzieningen die zo’n grote stad zou moeten hebben. We zien een erg hoog gebouw met meerdere verdiepingen opgetrokken met muren van roodbruine baksteen. Dit is een rubberfabriek, die halffabricaat van rubber maakt.

We rijden weer langzaam en zien op de rijbaan een deel van een feesttent staan. De tent is in principe wel geplaatst naast de rijbaan maar is kennelijk iets te groot en dus komt er een deel op de rijbaan. De hoofdweg van Sumatra kent nu een tijdelijke wegversmalling die leidt tot een verkeersopstopping. In het Nederlands : “Dit is ….. van de VerkeersInformatiedienst (VID). Op de A1 is ter hoogte van Amersfoort een opstopping omdat de feesttent van familie De Vries iets te groot is uitgevallen en daardoor niet alleen de vluchtstrook maar ook een deel van de rechterrijbaan in beslag neemt. Het verkeer wordt ter plaatse over de linker rijbaan geleid. Er wordt geadviseerd ……” Maar goed in Nederland is er nog een VID en hier weet je pas wat er aan de hand is als je er eindelijk langs bent gekomen.

Volgens Rini is feesten wel belangrijk in hun cultuur. Zo is een getrouwd stel verplicht een huwelijksfeest te geven zodra het voldoende geld heeft om een feest te geven. Dat kan wel vele jaren na de huwelijksvoltrekking zijn.

We verlaten de stad en stoppen bij een waterpark. Via een wiebelende hangbrug boven een snelstromende rivier komen we in een woud met paadjes en waterstroompjes, die we via smalle bruggetjes van ronde en gladde palen en planken moeten oversteken. We komen langs een badplaats voor vrouwen, waar we geen foto’s (mogen) maken. Doorlopend belanden we in een wirwar van beekjes, overlopende baden en poelen. Verderop zien het water van een enkele metershoge waterval naar beneden vallen. Dit gebied was ooit gedeeltelijk een terrassenplantage en is nu omgebouwd tot een natuurlijk waterpretpark. Bij één van de watervallen zit een groep bezoekers met kleding aan op de rotsen in de waterval. Met veel plezier laten ze zich fotograferen door een bekende. Wanneer ze ons opmerken wordt de hilariteit nog veel groter. Zodra we foto’s willen maken wordt het helemaal een feest met gelach en vrolijke poses.

Vanaf het waterpark rijden we in 15 minuten naar een kruidentuin. We moeten DEET opspuiten omdat hier veel muskieten kunnen zijn en die kunnen ons bloed wel drinken grapt Rini. Ze begint duidelijk praatjes te krijgen. Helemaal prima.

In de kruidentuin lopen we mee met een man die een aap meevoert aan de hals vastgebonden aan een lang blauw koord. De man praat tegen de boom, kennelijk dat die de boom in kan want de aap springt tegen stam van een kokosboom en klautert met horten en stoten en door de aanwijzingen van de man naar boven. Op een meter of 10 hoog hangen kokosnoten. De aap wordt met aanwijzingen duidelijk gemaakt welke kokosnoten hij moet plukken. De aap pakt een kokosnoot met beide handen en begint de noot rond te draaien. Hij draait net zolang tot de kokosnoot los is. De aap neemt de noot aan een stukje van de steel in de bek en klimt iets opzij en laat de kokosnoot los. Die valt met een klap op de grond en splijt in twee helften. Er komt nog een tweede kokosnoot en de aap komt naar beneden. Bij een andere boom wordt dit kunststukje nog en herhaald. We wandelen met de man, de aap en de kokosnoten naar een plek waarde aap wordt vastgebonden en de man een heel gebleven kokosnoot door midden snijdt en een klein gat maakt in het vruchtvlees. Via drie rietjes kunnen we samen de kokosmelk proeven. Tot slot proeven we nog vers kokosvlees gedrenkt in een sapje met bruine suiker. Een heerlijke ervaring rijker lopen we nog een rondje door de kruidentuin met uitleg over en ruiken aan de verschillende kruiden.

De baksteenoven in het dorpje Monpangajahe kan volgens de eigenaar 40.000 bakstenen per dag produceren. Een met de hand gevormde en gebakken steen levert Rp. 300 per stuk op. Het met de hand vormen van de stenen geschiedt overwegend door vrouwen die daar rp. 100 per stuk voor krijgen. Ze kunnen er zo’n 1.000 per dag maken. Daarmee verdienen ze dus per dag Rp. 100.000 ofwel bijna € 7,= per dag. We zien de vrouwen en hun kleine kinderen bij de verschillende vormplaatsen. Een man is bezig met het mengen van water en klei. De vrouwen pakken de kleimodder in een grote stapel op een tafel en beginnen met het vormen van de stenen. Die worden keurige gestapeld zodat ze kunnen drogen.

Bij ons bezoek aan de zandsteenoven zijn we achtervolgd door een grote groep kinderen die wel op de foto willen als ze daar geld voor kunnen krijgen. We maken een serie foto’s van de baksteenproductie en ook hier weer hilariteit. Aan het eind deelt Rini briefjes geld van een kleine coupure uit aan de kinderen en een aantal vrouwen. Iedereen helemaal blij en wij gaan verder.

Tijdens het vervolg van de reis wijst Rini op een kleine groen geschilderde houten hutten aan de kant van de weg. “Dat zijn studentenwoningen” zegt ze. Iets verder stoppen we tegenover een groot groen geschilderd gebouwencomplex. Dat is een school de godsdienst en internaat. Boven achteraan staat een gebouw voor de meisjes. We bekijken de zeer kleine houten hutten. Afmeting is ongeveer 2 bij 2,5 meter. Daar past alleen een matras in en een stoel en kleine tafel. Niet meer want anders kan de deur niet open. Ik kan er amper rechtop in staan. Het is er donker en er zit maar één klein raam in.

Terwijl we bij onze auto staan en nog wat napraten en foto’s maken komen er busjes met jongens en meisjes aan. Er wordt ook een meisje in traditionele kleding door haar ouders gebracht. Ze rijden op een bromfiets met zijaanhanger, vader, moeder en 4 kinderen. We mogen foto’s maken en laten de foto’s aan hen zien. Ze lachen verbaasd en blij als ze zichzelf zien.

Dan beginnen we aan een lange afdaling met veel haarspeldbochten. We rijden op een smalle geasfalteerde weg die dwars door de jungle lijkt te zijn aangelegd. Prachtige natuur waar we niet alles goed van te zien krijgen omdat we plots in forse regen belanden. Het water en klei stromen over de weg. De ruitenwissers moeten op volle kracht het zicht voor de chauffeur vrij houden. Tege de tijd dat we bij natuurreservaat Rimba Panti komen is het al weer een tijdje droog en ook direct weer warm. Direct na ingang zien we beekjes met kokend heet water. Water van 100 Celsius vanwege de vulkanische activiteit. Dus vooral niet met de vingers even voelen hoe warm het is. Bij één van de poelen zit een gezinnetje. De man heeft net drie eieren in een zelf gemaakt netje van touwtjes aan een lang touw aan een stok in het kokende water gehangen. Ja een mooie anier om een eitje te koken. In een grote boom zitten veel apen die wegvluchten naarmate we dichterbij komen. We maken een paar foto’s en besluiten dan het teleobjectief op de camera te plaatsen. Dat kost ons enige tijd en wanneer we klaar zijn, zijn ook de apen niet meer te zien. We zien er af en toe ver en hoog in de bomen nog eentje wegspringen maar niet iets voor een mooie opname. We vervolgen onze weg door het zeer warme en broeierige oerwoud. Rini geeft al aan dat het ook te warm is voor de vogels. Die laten zich evenmin zien. Het wordt al met al een kort bezoek.

We passeren in Bojol de evenaar bij het monument dat ter ere van de evenaar is opgericht. Als bewijs hiervan krijgen we een officieel certificaat van Rini, De GPS op onze camera’s geeft voor de lengtegraad 00:00 aan. Zo rondwandelend aan beide zijden van de evenaar wordt het een fotosessie, in zomer en winter ineen. Na een hele serie foto’s als bewijs van onze aanwezigheid hier op dit bijzondere punt rijden we verder.

Tijdens het laatste deel van de rit besef ik ineens wat het is dat de reis met zichtbaar bewijs van veel armoede ook bijzonder maakt. Het is de lach die we bij heel veel mensen op het gezicht zien. Vanaf het moment dat ik deze gedachte hardop uitspreek, zien we nog veel meer (glim)lachende mensen.

Uiteindelijk arriveren we bij een zeer mooi hotel, het Pusako Hotel in Bukittinggi. We blijven hier 2 nachten. Na het opfrissen en omkleden gaan we dineren in aanwezigheid van nog 2 andere stellen reizigers uit Nederland die we afgelopen dagen al vaker hebben gezien bij tussenstops en in de hotels. Als aangename verrassing stapt een duo op een klein podium en verzorgt een leuk stukje live muziek. Het eten smaakt goed. Jammer dat er geen ruimte als dansvloer was vrijgelaten want dan hadden we onze danskunsten kunnen laten zien.