Fraser Island - dag 2

Jon, onze chauffeur, staat te popelen om te vertrekken. Hoe eerder we op weg zijn hoe minder we last hebben van ander verkeer dat naar dezelfde bestemmingen gaat. “Lake McKenzie” is een populaire plek. Het gaat heel lang goed tot we dichtbij het meer zijn. Dan moeten we aansluiten in de “queue”. Inhalen is er niet bij op de smalle zandwegen. Zodra we aankomen lopen Frank en ik snel naar het meer. We zijn de eersten en kunnen nog voor de grote horden mensen komen foto’s maken van het prachtige meer. Na een paar minuten zijn we ingesloten door tientallen mensen. De zon is door de bewolking gebroken en een aantal mensen maakt aanstalten om te gaan zwemmen. De eerste rent vol lef het kraakheldere maar ook ijskoude water in. Ik heb mijn zwemkleding al aan en volg dapper maar behoedzaam. Het water is echt koud. Even kopje onder en blijven bewegen. Na een paar minuten begint de kou te wennen. Er zijn hooguit 20 mensen die zwemmen. De andere 100 (of meer) staan pootje badend in de eerste meter van het meer of nog op het strand. Aan de kleur van het water is te zien dat het meer na een meter of 10 dieper wordt. Frank kan met zijn duikbril zien dat de ondergrond op die afstand plotseling onder een erg grote hoek steil naar beneden gaat. In de buurt van die grens voelt het water ook weer merkbaar kouder aan. Een gevaarlijke situatie en dus uit de buurt blijven. We vermaken ons nog een tijd in het meer en laten ons opdrogen voor we naar de bus terug moeten. Wanneer we hiertoe aanstalten maken begint het plots hard te regenen en lopen we snel naar de bus om niet nat te worden. Eigenlijk een rare situatie wanneer je bedenkt dat we net een half uur lang juist nat wilden worden in het meer. We rijden terug naar het resort voor de lunch.

Na de lunch staat een bezoek aan “Lake Wabby” op het programma. Op weg naar de wandelroute zie ik rechts van de bus in de oceaan enkele waterfonteinen bijna gelijktijdig omhoog spuiten. Niet ver van de kust en dichtbij elkaar. Meerdere walvissen dus. Ik roep snel "whales" en Jon stopt de bus. Inderdaad zien we duidelijk meerdere walvissen gedeeltelijk boven water komen. Iedereen is enthousiast. Ik stap uit de bus en zie kans een paar foto's te maken. Op één ervan is duidelijk een walvis te zien die met een groot deel van zijn lijf boven water uitsteekt. Prachtig. Na een kwartiertje rijden over “75-mile Beach” komen we bij het startpunt. De “Lake Wabby Walking Track” is ongeveer 2,3 km lang en is grotendeels bergop en gaat ook over een grote zandvlakte. Deze “sandblow” verplaatst zich ongeveer een halve tot een hele meter landinwaarts per jaar. Het meer ligt direct aan de zandvlakte en is inmiddels aan één zijnde omgeven door een erg hoge en steile zandhelling. De helling schuift elk jaar op en het meer wordt dus telkens kleiner. De zandvlakte is prachtig om te zien. De vele kleuren zand en de mooie glooiende vormen van het zand dat door de wind wordt verplaatst, vragen om gefotografeerd te worden. Frank begint met “dune jumping”, hetgeen betekent dat je met grote rare sprongen van een helling af rent. Dat ziet er goed uit en ik volg zijn voorbeeld. Het resultaat is uiteraard vereeuwigd op de gevoelige digitale sensor en op video.

We dalen de helling naar het meer af en zien hier een licht- en donkergroene kleur van het water. Ook zwemmen er vissen in. In de verte wijst Jon ons op een witte stip. Waarschijnlijk een “Osprey”, een roofvogel die vaak bij bergmeren voorkomt. Met de telelens ben ik nog te ver weg om een goede foto te maken. Ik loop langs de rand van het meer in de richting van de roofvogel. Echt dichtbij kan ik niet komen omdat de vogel aan de overkant van het meer boven in een boom zit. Af en toe vliegt hij over een deel van het meer en duikt dan snel en in een vlucht vol wendingen over het water en dan weer terug naar zijn boomtop. Hij is overwegend bruin en heeft een witte kop en een witte streep over zijn rug. Lastig om dat in volle vlucht scherp op de foto te krijgen. Wel mooi om zo’n roofvogel in zijn natuurlijke omgeving in actie te zien.

Het is tijd om terug te gaan naar de bus. Bij het resort moeten we even uit de bus die wordt gewassen en van binnen gereinigd. De reis naar de “barge” waar de veerboot ons oppikt duurt bijna 3 kwartier. Het is nu eb en de waterstand is nu erg laag. Geschat anderhalve tot twee meter lager. Dat is te zien aan de bomen en de markeringsborden. Wat een groot verschil met onze aankomst gisterochtend. De boottocht en aansluitend de busrit terug naar de camping verlopen voorspoedig. We kunnen gemakkelijk naar onze nieuwe plek op de camping rijden en bereiden ons voor op de lange reisdag van morgen naar Rockhampton. De komende dagen zullen we langere reisdagen hebben omdat de bijzondere plaatsen die we willen bezoeken over een grotere afstand verspreid liggen.